Micha Meinderts's Blog, page 2

Interviews

Het duurt niet lang meer. Minder dan twee weken. Sommige fans (blijft een raar idee dat ik fans heb) zijn al aan het aftellen tot ze mijn boek kunnen lezen. Ik kan even geen beter compliment, geen mooier vertrouwen in mijn kunnen als schrijver bedenken.

Ook de landelijke en regionale pers begint interesse te krijgen. Ik heb er nu drie interviews opzitten met kranten en een tijdschrift. Ik weet niet goed of ik kan noemen welke het zijn, maar als het gepubliceerd is hoor je het sowieso.

Het eerste interview was kort en telefonisch, voor een wekelijkse rubriek. Ik zat op mijn werk in een druk kantoor dus uiteindelijk ben ik maar naar buiten gelopen om rustig te kunnen praten. Ik heb niks te verbergen maar ik wilde ook niet dat een collega losse flarden zou opvangen of zo. Dat is precies de manier waarop geruchten ontstaan die een eigen leven gaan leiden, geen zin in. Er denken er al te veel dat ik iets heb met de trainer, geloof ik

Uitnodiging boekpresentatie

Aldus Sybren: 9 juli in de winkel!

Mijn nieuwe boek, Aldus Sybren, komt 9 juli uit. Vanaf dat moment kun je lezen hoe Sybren Smeding probeert om zich thuis te voelen in zijn nieuwe land, zijn nieuwe lichaam en zijn nieuwe leven. Makkelijk is het niet, maar hij heeft voor hetere vuren gestaan…

Loodjes

Oei, wat is er veel gebeurd de laatste maanden. Het bloggen is een beetje op de achtergrond geraakt.

Sinds ik uit Frankrijk terugkwam, heb ik niet alleen het gefinetunede manuscript  ingeleverd (“Ik ben er helemaal tevreden over. Bedankt dat je er nog zo secuur aan hebt gewerkt, het is er echt nog sterker door geworden.”), maar ik heb het ook weer teruggekregen van de persklaarmaakster. Die heeft er een stofkam doorheen gehaald en allerlei suggesties gedaan om het helemaal rimpelvrij te maken. Het kan altijd nog perfecter.

Inmiddels is er een publicatiedatum (9 juli) en begint de animo van de pers een beetje aan te trekken. Een aantal collega’s zijn zo lief geweest het manuscript vast te lezen voor een mooie aanbeveling, wat me ongelooflijk goed heeft gedaan.

Het is namelijk zo veel enger nu ik er niks meer aan kan en mag veranderen, dan hoe het ooit voelde bij mijn vorige boeken. Ik ben er nog niet helemaal over uit waarom dat is.

Misschien ben ik vergeten hoe het voelde; Oog in Oog kwam immers al 5 jaar geleden uit. Misschien staat er voor mijn gevoel meer op het spel, omdat dit toch voor mij een bijzonder boek is. Ergens ben ik bang dat ik niet alles uit het verhaal heb gehaald wat erin zit, en het nog een keer doen gaat natuurlijk niet werken.

En misschien ben ik me gewoon veel bewuster van hoe kritisch mensen kunnen zijn, hoezeer je nooit iedereen blij kunt maken met wat je doet, en ik twijfel ook wel aan mijn kunnen als schrijver.

Maar de reacties tot nu toe zijn een flinke opsteker (“Lekker vlot geschreven met mooie, pakkende bijfiguren”, “met veel plezier gelezen”, “het is een fantastische roman. (…) Absolute aanrader!”) waardoor die laatste loodjes lang niet zo zwaar wegen als het spreekwoord doet vermoeden.

Vergeet ook niet de website van Pepper Books te checken, daar verschijnt elke week een column over het schrijfproces van mijn hand, en hou Facebook in de gaten voor meer informatie over de op handen zijnde boekpresentatie!

Nu ik even niet aan mijn manuscript hoef te werken (heel binnenkort de drukproef, maar daar mag ik niks meer aan veranderen), en mijn schrijfwerk zich beperkt tot dit blog en Facebook, heb ik ook meer tijd voor sport, wat hard nodig was na het heerlijke eten in Frankrijk. Die laatste loodjes wegen een stuk zwaarder!

Aanpoten

Als ik in een auto met drie andere schrijvers een blauw bordje met France tegenkom, begint mijn bloed te kriebelen. Nog een uurtje, dan ben ik in Milonga, waar ik elk jaar met vrienden en collega’s een hele week in een verbouwde boerderij ga schrijven, lachen, wijn drinken, kat knuffelen, meer lachen, diepe gesprekken voeren, nog veel meer schrijven, nadenken, door het bos wandelen, hardlopen, honden aaien, wodka drinken en ongelooflijk eten.

Het is precies de week waarin ik mijn manuscript terug zou krijgen, dus tot het zover was, besteedde ik mijn tijd aan de kat. Ik bedoel, aan stukjes die ik misschien later op mijn blog kan zetten, of op kan sturen naar verschillende tekstmedia. Regeren is vooruitzien en een stressvrije PR lukt het best als je al iets hebt liggen.

Na een vermoeiende knuffelsessie met Spijkertje kreeg ik op dinsdag een mailtje. Daar was mijn manuscript, dat ik nog even niet durfde te openen. Hoeveel werk zou ik er nog aan hebben? Hoe teleurgesteld was de redacteur omdat ik de vorige herschrijfronde niet goed had gedaan? Volgens het bericht was het al een heel stuk verbeterd, maar het kon nog beter.

In het mailtje stond ook dat ze de publicatiedatum wilden vervroegen.

Dat betekent dat ik nog maar twee maanden heb voor extra sporten en diëten, en nog ongeveer twee weken om het manuscript te herschrijven en persklaar te maken.

Ik kan dit. Maar het gaat aanpoten worden. Inmiddels ben ik twee dagen bezig en de eerste herschrijfslag gaat me wel lukken voor ik helaas weer naar huis moet (aannemende dat ik een mauwende, knorrende kat kan weerstaan en niet te veel eet zodat ik eerst drie uur moet uitbuiken), maar daarna moet ik puntjes op de i gaan zetten en dat kost ook nog tijd.

Om van vijf kilo vet kwijtraken maar niet te spreken.

Intussen zit ik in de tuin te werken want het is prachtig weer, en heb ik uitzicht op een getalenteerde jongedame die in dezelfde tuin in Cadans aan het lezen is.

Gelukkig is de kat even nergens te bekennen.

Bloed zweet en tranen (maar vooral bloed)

Het zit erop. Vannacht heb ik mijn herschreven manuscript teruggestuurd aan de redactie. Nu zit ik dus peentjes te zweten of het wel goed genoeg is en hoeveel er nog aan moet gebeuren.

Achteraf gezien had ik beter nu mijn heerlijke korte vakantie naar Helsinki kunnen plannen, dan was ik er even lekker uitgeweest, maar helaas. Overigens was dat echt een geweldig uitje, waarbij ik weer in vol ornaat mijn andere passie kon uitleven: vampiermusicals.

Nou ja, eentje in het bijzonder, Tanz der Vampire. Die heb ik in verschillende landen en talen gezien en ik heb er een aantal van mijn beste vrienden door leren kennen in Duitsland, Finland en Rusland, die helaas allemaal mijn boeken niet kunnen lezen. Nadeeltje van een internationale vriendenkring.

In ieder geval kan ik nu een paar weken zonder schuldgevoel gamen. En het huis schoonmaken, daar heb ik nu geen excuus meer voor… damn.

Keuzestress

Laat ik beginnen met vertellen dat het herschrijven redelijk gaat. Het is zoeken naar de juiste vorm en scenes samenvoegen is lastig. Ik schrijf organisch, in die zin dat zinnen, alinea’s en scenes uit elkaar voortvloeien (misschien doet iedereen dat wel, dat weet ik niet, maar ik in ieder geval wel). Dat betekent dus dat als ik ergens iets verander, het heel ver doorklinkt en het lastig is om alles weer netjes op elkaar te laten aansluiten.

Maar ik doe mijn best.

Deze week stond verder in het teken van kiezen. De omslag, om precies te zijn. De vorige keren was dat heel makkelijk: Rudy maakte iets waar de uitgever zich in kon vinden en aangezien we op dezelfde manier dachten, was het meteen bingo. Voor Oog in Oog hoefde ik maar één woord te zeggen en hij maakte precies wat ik in mijn hoofd had, alleen beter.

Nu moet ik dat helaas missen, dus het is even zoeken. Naar wat de uitgever wil, naar wat ik wil, en naar wat de vormgever uiteindelijk gaat maken. ‘t Is net een nieuwe relatie.

Verder heb ik de aanbiedingstekst bekeken (geen keuzestress want meteen bijna helemaal goed) en gezien wat er qua promotie allemaal op stapel staat. Ik krijg het nog druk. En ik heb het al druk.

Ten slotte zijn er nog wat andere dingen gaande maar dat is allemaal zo pril dat ik er maar niks over zeg (nee, ik ben niet zwanger). Nu snel weer aan het werk. Sybren zit al een heel etmaal in de metro.

Even slikken

Ik denk niet dat ik alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat het moment dat je je zwaarbevochten bloed, zweet en tranen, ookwel bekend als je manuscript, terugkrijgt van de redacteur, een spanning oproept in de orde van grootte van het mee uitvragen van die ene spetter (m/v/x) of een telefoontje van de werkgever waar je net gesolliciteerd hebt.

Maar waarom? Hoezeer ik ook hoop en wil dat het gewoon perfect is, weet ik dat dat het niet is. Het moet beter. Het moet het beste worden wat ik ooit heb geschreven en dat kan ik niet alleen, want ik ken maar één manier om naar mijn verhaal te kijken: die van de schrijver. Niet die van de lezer, de boekverkoper, de marketing manager. Daarom heb ik ook niet in eigen beheer gepubliceerd.

Toch, iets weten en iets bevestigd zien, zijn twee verschillende dingen. Dus toen ik mijn BZT terugkreeg en het bijgevoegde document met algemene opmerkingen doornam, moest ik even slikken. En om eerlijk te zijn was dat vooral omdat het een hoop werk is, niet omdat het me teleurstelde dat het (nog) niet perfect en briljant was. Ik ben immers liever lui dan moe.

Er moet nog veel aan gebeuren, maar het komt vooral neer op de bouwblokken opnieuw op volgorde leggen en ze hier en daar wat beter op maat houwen zodat de toren niet te hoog wordt en instort. Misschien een paar dakkapellen voor ramen inwisselen en achteraf gezien zijn drie voordeuren wellicht iets te veel.

Ik merkte ook dat er enige verschillen van inzicht bestaan over een aantal elementen, maar daar moet ik het op een later moment eens over hebben met de redacteur.

Nu de spanning is weggeëbt, kan ik aan de slag. Nieuw bouwplan, nieuwe moed, en vooral nieuw bloed en nieuw zweet. Die tranen laat ik deze keer achterwege.

Nieuw boek!

Na Oog in Oog heb ik niet stil gezeten, en ik kan eindelijk melden dat in augustus mijn nieuwe boek uitkomt. Hou mijn site in de gaten voor meer info, dat ik natuurlijk deel zodra het bekend is. Het wordt in ieder geval een zeer bijzonder en persoonlijk verhaal. Boekblad schreef er al iets over.

What’s in a name

Mijn manuscript heeft in mijn hoofd en op het beeldscherm heel lang Trans-Atlantisch geheten. Tijdens het schrijven kwam ik erachter dat er recent een boek is gepubliceerd met dezelfde naam, dus die titel mieterde ik maar uit het raam. Toch heet het mapje op Google Drive nog steeds zo, en het bestand ook, zelfs de nieuwste versie.

Met agent Willem heb ik voor het versturen een nieuwe werktitel bedacht en zowel de uitgever als de redacteur vonden het een prima definitieve titel.

Ik niet.

Niet dat ik zwaar ongelukkig zou worden als het uiteindelijk Altijd al Sybren zou blijven heten, maar ik vind dat het de lading niet dekt. Nog afgezien van het feit dat ik met het idee speel om de titels van al mijn boeken uiteindelijk op mijn rug te laten tatoeeren en dan wil ik wel 100% happy zijn met de inkt die dan in mijn huid gejast wordt.

Maar ja, vind dan maar eens een nieuwe titel die wel het hele boek samenvat en alle aspecten belicht. Dat is nog niet zo makkelijk, dat kan ik je wel vertellen.

De discussie lijkt tegen z’n einde aan te lopen (en nee, ik ga nog niet vertellen wat de ideeen zijn), maar dan komt het volgende probleem.

De ondertitel.

Ik was al blij dat ik een naam wist voor mijn hoofdpersonen…