Κωνσταντίνος Σύρμος's Blog, page 4
November 8, 2018
Αλχημιστές: «Η μουσική είναι τόπος, που δεν χωράνε ταμπέλες»
Πηγή: Ologramma.art, συνέντευξη
του Κωνσταντίνου Σύρμου
08/11/2018
Οι Αλχημιστές, είναι το μουσικό συγκρότημα που εδώ και χρόνια ανακατεύει μελωδίες, σμίγει διαφορετικά μουσικά είδη και όργανα, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο το δικό του ξεχωριστό ηχόχρωμα, που δεν εντάσσεται σε φόρμες. Έχουν στο ενεργητικό τους σημαντικές συνεργασίες, όπως αυτές με τους Σταμάτη Μεσημέρη, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Βασίλη Καρρά κ.α. Στη συνέντευξη που είχα την χαρά να μου παραχωρήσουν, μιλήσαμε για τα νέα τους τραγούδια, τις εμπειρίες τους στον χώρο της μουσικής, τις συνεργασίες τους με γνωστά ονόματα της μουσικής, τη φιλοσοφία ζωής που τους ενώνει, αλλά και για τα επόμενα μουσικά τους βήματα.
Το χαρακτηριστικό γνώρισμά σας ως μπάντα, είναι το μείγμα των διαφορετικών μουσικών ειδών και το ποικίλο ρεπερτοριακό ύφος. Πως οι Αλχημιστές αντιλαμβάνονται τη μουσική;
Η μουσική για μας είναι ένας βασικός τρόπος έκφρασης, ένα μέσο για να ονειρευόμαστε και να κρατάμε ζωντανά τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις μας. Είναι «τόπος» που δεν χωράνε ταμπέλες, και γι’ αυτόν τον λόγο έχουμε τις διαφορετικές επιρροές και τα ακούσματα του κάθε μέλους, αποτυπωμένα στα τραγούδια που παρουσιάζουμε στις live εμφανίσεις μας.
Γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε τους Αλχημιστές μέσα από την «Καύτρα», ένα τραγούδι του πρώτου προσωπικού σας δίσκου το 2011, με την υπογραφή στους στίχους και την μουσική του εμβληματικού Σταμάτη Μεσημέρη. Τι θυμάστε από τη συνεργασία σας εκείνη;
Θυμόμαστε τα πάντα κι ας μιλάμε για 11 χρόνια πίσω. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μας μάζεψε να μας μιλήσει, όταν άκουσε τη δουλειά μας από πρόβες και live στο studio που πηγαίναμε εκείνη την περίοδο. Μας είπε τι σκεφτόταν για μας, πίστεψε σε μας, μας «μπρίζωσε» και μας πήρε μακριά τις όποιες αναστολές μπορεί να είχαμε. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για το πρώτο μας album. Ήταν μεγάλη τιμή για μας, γιατί τον γνωρίζαμε από τις δουλειές του και τα τραγούδια του, ειδικά με τον Β. Παπακωνσταντίνου και την Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Ελπίζουμε αν μας ακούει ή μας βλέπει από εκεί ψηλά, να καταλαβαίνει πόση ευγνωμοσύνη νιώθουμε και πόσο απολαύσαμε το πρώτο μας δισκογραφικό ταξίδι.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το καινούριο σας single «Παγίδα», μια ερωτική μπαλάντα με μοντέρνο ήχο. Πείτε μας για τα νέα σας τραγούδια, αλλά και την συνεργασία σας με την δισκογραφική εταιρία Keys Records.
Είμαστε πολύ χαρούμενοι για το νέο μας τραγούδι, την «Παγίδα». Μας εμπιστεύτηκε στίχους της η Ευαγγελία Τάτσιου και νιώσαμε ότι όλο αυτό που φανταζόμασταν για τη συγκεκριμένη μουσική, έδεσε αμέσως. Μπορούμε να πούμε ότι και για το τραγούδι παραγωγικά αλλά και για την οπτικοποίησή του, συνεργαστήκαμε άψογα με συνεργάτες μας και φίλους, που εμπιστευόμαστε απόλυτα για τη δουλειά τους. Το πιστεύουμε πολύ το συγκεκριμένο τραγούδι. Η Keys Records είναι η δισκογραφική μας οικογένεια εδώ και έναν χρόνο κι έχουμε άψογη επικοινωνία· ο Αργύρης Ναστόπουλος είναι πάντα δίπλα μας και κάνουν όλοι πολύ δυνατή δουλειά. Είναι πολύ σπάνιο στις μέρες μας να μπορείς να πεις τα θέλω σου και τους μουσικούς σου στόχους στη δισκογραφική εταιρία που ανήκεις, και οι άνθρωποί της να κάνουν τα πάντα για να φτάσεις εκεί.
Οι Αλχημιστές πως αντιμετωπίζουν τις παγίδες της σύγχρονης μουσικής σκηνής στην Ελλάδα;
Έχουμε απομυθοποιήσει πολλά τα τελευταία 10 χρόνια. Τίποτα δεν εννοείται και δυστυχώς δεν είναι όλα στο χέρι σου. Παίζει ρόλο η στιγμή και η απόφαση που θα πάρεις κάθε φορά, αρκεί ό,τι κάνεις να το στηρίξεις. Δεν είναι κακό να λες και κάποια όχι. Δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα ήταν εύκολη υπόθεση, απλά πλέον υπάρχει πολύ μεγαλύτερη προσφορά σε σχέση με τη ζήτηση. Δεν μπορούν να απορροφηθούν τόσοι καλλιτέχνες, και με αυτόν τον τρόπο πολλοί κάνουν εκπτώσεις στη δουλειά τους. Καλό ή κακό, ο χρόνος θα δείξει. Εμείς έχουμε το προνόμιο να παίζουμε παρέα, και ευτυχώς είμαστε πάντα ενεργοί όσον αφορά τις live εμφανίσεις. Ο κόσμος μας στηρίζει και όποτε πιστεύουμε ότι έχουμε κάτι να πούμε, οργανώνουμε και προχωράμε την επόμενη κυκλοφορία μας. Γενικά θέλει υπομονή και προσπάθεια συνεχώς.
Ως μπάντα είστε μαζί πολλά χρόνια. Τι σας κρατά ενωμένους;
Είμαστε μαζί ως συγκρότημα από το 2001 – 17 χρόνια, αλλά στη δισκογραφία μπήκαμε το 2008. Έχουμε μάθει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον με τα ελαττώματά του, και αντιμετωπίζουμε τους Αλχημιστές σαν ένα τρένο. Μπορεί όποιος θέλει να κατέβει, αλλά το τρένο συνεχίζει. Αν κάποιος γουστάρει ό,τι κάνουμε και θέλει να συμμετέχει, ευπρόσδεκτος. Ίσως γι αυτόν τον λόγο κρατάμε ακόμα, και το πιο σημαντικό είναι ότι κάνουμε τα πάντα για να μπορούμε να παίζουμε παρέα μουσική, πολλές θυσίες. Την στηρίζουμε πολύ την μπάντα, την αγαπάμε πολύ.
Ο ήχος σας σμίγει το μπουζούκι με την ηλεκτρική κιθάρα. Ποιο τρίτο βασικό όργανο θα μπορούσατε να εντάξετε στο μέλλον στη μουσική σας;
Όταν αρχίσαμε να παίζουμε παρέα, υπήρχε το μπουζούκι ανάμεσα σε κιθάρες, τύμπανα και πλήκτρα. Οπότε, ενορχηστρώναμε πάντα με την λογική ότι πρέπει να ενταχθεί σε πιο ηλεκτρικά ακούσματα, αλλά και ο ηλεκτρικός/ηλεκτρονικός ήχος να εναρμονιστεί με λαϊκές μελωδίες. Δεν χρησιμοποιήσαμε ποτέ το μπουζούκι επί τούτου αλλά ούτε για να καινοτομήσουμε. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Κάποια περίοδο για 2 χρόνια περίπου, είχαμε και βιολί στην μπάντα, έδεναν πολύ ωραία σε ό,τι παίζαμε. Στο μέλλον, τι να πούμε δεν ξέρουμε, σκεφτόμαστε πολλά, σίγουρα για συμμετοχές σε live και ηχογραφήσεις. Για μόνιμη βάση, άγνωστο.
Το 2013 διαλέξατε να διασκευάσετε το τραγούδι του Νίκου Ζιώγαλα «Πάρε με απόψε πάρε με». Είναι ρίσκο η διασκευή ενός γνωστού τραγουδιού;
Το συγκεκριμένο τραγούδι είχε πάντα τη θέση του στα live μας. Το αγαπάμε πάρα πολύ, όπως επίσης θαυμάζουμε τον Νίκο Ζιώγαλα. Είχαμε τη χαρά να τον γνωρίσουμε περίπου 4 χρόνια πριν την κυκλοφορία της διασκευής. Ένα πρωί τον πήραμε τηλέφωνο, του είπαμε τι σκεφτόμασταν και εκείνος μας έδωσε το οk να προχωρήσουμε. Νιώσαμε σαν να πήραμε το μεγαλύτερο δώρο. Σε πολλούς άρεσε πολύ η προσέγγισή μας και σε άλλους καθόλου. Δεν προσπαθήσαμε να πολεμήσουμε το original, δεν έχουμε πρόβλημα με την κακή κριτική, ίσα ίσα. Εμείς ξέρουμε ότι κάναμε εκείνη τη δουλειά με σεβασμό και με πολλή αγάπη και προς το τραγούδι αλλά και προς τον Νίκο Ζιώγαλα, ο οποίος αποτελούσε ανέκαθεν μία από τις βασικές μας επιρροές και ακούσματα. Τον ευχαριστούμε ακόμα μία φορά!
Αν μπορούσατε να επιλέξετε, ποιο δικό σας τραγούδι θα θέλατε να διασκευαστεί σε 10 χρόνια από σήμερα;
Δύσκολη η απάντηση. Θα ήταν ωραίο να ακούγαμε κάποια στιγμή αλλιώς την «Καύτρα», επειδή ήταν το πρώτο τραγούδι που βγήκε προς τα έξω από το πρώτο μας album, αλλά επειδή δεν το είχαμε γράψει οι ίδιοι, θα αναφέρουμε και τους «Χειμώνες» που κυκλοφόρησε σε μια μεταβατική για εμάς περίοδο και δεν είχε την τύχη που θα θέλαμε. Πιστεύουμε ότι άξιζε πολλά περισσότερα. Οπότε ποιος ξέρει, μπορεί στο μέλλον να ταξιδέψει μέσω κάποιου άλλου που θα το γουστάρει πολύ. Θα είναι χαρά μας.
Το καλοκαίρι του 2018 πραγματοποιήσατε μία περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο. Τι σας έμεινε εντονότερα στην μνήμη από τις στιγμές που ζήσατε εκεί;
Το μόνιμο χαμόγελο που είχαμε. Πάντα περνάμε πολύ ωραία όταν ταξιδεύουμε για live. Γνωρίσαμε πολύ ωραίο κόσμο, κάναμε νέους φίλους, είδαμε παλιότερους, επισκεφθήκαμε πανέμορφους προορισμούς! Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία.
Που μπορούμε να σας ακούσουμε αυτή την περίοδο;
Αυτή την περίοδο κάνουμε εμφανίσεις στην Αθήνα και σε πόλεις της Ελλάδας παράλληλα με την προώθηση του νέου μας τραγουδιού. Πιο συγκεκριμένα το Σάββατο 10 και 24 Νοεμβρίου θα είμαστε στο Cruiser στην μαρίνα του Φλοίσβου, και θα συνεχίσουμε και τους επόμενους μήνες εκεί. Σε λίγες μέρες θα έχουμε νέες ημερομηνίες εμφανίσεων για τον Δεκέμβριο και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, αλλά και για αργότερα, που μπορεί ο κόσμος να μάθει μέσα από τα social media μας.
Τι άλλες αλχημείες να περιμένουμε στο μέλλον από το συγκρότημά σας;
Μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων παράλληλα με τα live μας, θα παρουσιάσουμε και ένα project για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων σε κάποιον χώρο, που θα έχει μόνο αγαπημένες μας μπαλάντες, αγαπημένα μας τραγούδια του Αντώνη Βαρδή, Σταύρου Κουγιουμτζή, Γιάννη Καραλή, Γιώργου Θεοφάνους και πολλών άλλων. Εννοείται δουλεύουμε συνεχώς σε νέες ιδέες στο studio και ευχόμαστε όλα να πάνε όπως τα φανταζόμαστε.
Ποια είναι η φιλοσοφία σας ως μπάντα, που ακολουθείτε πιστά και θα «συμβουλεύατε» να ακολουθήσουν κι οι αναγνώστες μας;
Πάντα μετά από κάθε δύσκολη φάση, έρχεται κάτι πολύ καλό. Κάτι που μας ανεβάζει και μας βοηθά να προχωρήσουμε πιο δυνατά. Σε όσους διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη, θα πούμε να συνεχίσουν να ονειρεύονται γιατί τίποτα δεν είναι ανέφικτο.
Facebook: Αλχημιστές
Instragram: Αλχημιστές
του Κωνσταντίνου Σύρμου
08/11/2018
Οι Αλχημιστές, είναι το μουσικό συγκρότημα που εδώ και χρόνια ανακατεύει μελωδίες, σμίγει διαφορετικά μουσικά είδη και όργανα, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο το δικό του ξεχωριστό ηχόχρωμα, που δεν εντάσσεται σε φόρμες. Έχουν στο ενεργητικό τους σημαντικές συνεργασίες, όπως αυτές με τους Σταμάτη Μεσημέρη, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Βασίλη Καρρά κ.α. Στη συνέντευξη που είχα την χαρά να μου παραχωρήσουν, μιλήσαμε για τα νέα τους τραγούδια, τις εμπειρίες τους στον χώρο της μουσικής, τις συνεργασίες τους με γνωστά ονόματα της μουσικής, τη φιλοσοφία ζωής που τους ενώνει, αλλά και για τα επόμενα μουσικά τους βήματα.
Το χαρακτηριστικό γνώρισμά σας ως μπάντα, είναι το μείγμα των διαφορετικών μουσικών ειδών και το ποικίλο ρεπερτοριακό ύφος. Πως οι Αλχημιστές αντιλαμβάνονται τη μουσική;
Η μουσική για μας είναι ένας βασικός τρόπος έκφρασης, ένα μέσο για να ονειρευόμαστε και να κρατάμε ζωντανά τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις μας. Είναι «τόπος» που δεν χωράνε ταμπέλες, και γι’ αυτόν τον λόγο έχουμε τις διαφορετικές επιρροές και τα ακούσματα του κάθε μέλους, αποτυπωμένα στα τραγούδια που παρουσιάζουμε στις live εμφανίσεις μας.
Γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε τους Αλχημιστές μέσα από την «Καύτρα», ένα τραγούδι του πρώτου προσωπικού σας δίσκου το 2011, με την υπογραφή στους στίχους και την μουσική του εμβληματικού Σταμάτη Μεσημέρη. Τι θυμάστε από τη συνεργασία σας εκείνη;
Θυμόμαστε τα πάντα κι ας μιλάμε για 11 χρόνια πίσω. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μας μάζεψε να μας μιλήσει, όταν άκουσε τη δουλειά μας από πρόβες και live στο studio που πηγαίναμε εκείνη την περίοδο. Μας είπε τι σκεφτόταν για μας, πίστεψε σε μας, μας «μπρίζωσε» και μας πήρε μακριά τις όποιες αναστολές μπορεί να είχαμε. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για το πρώτο μας album. Ήταν μεγάλη τιμή για μας, γιατί τον γνωρίζαμε από τις δουλειές του και τα τραγούδια του, ειδικά με τον Β. Παπακωνσταντίνου και την Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Ελπίζουμε αν μας ακούει ή μας βλέπει από εκεί ψηλά, να καταλαβαίνει πόση ευγνωμοσύνη νιώθουμε και πόσο απολαύσαμε το πρώτο μας δισκογραφικό ταξίδι.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το καινούριο σας single «Παγίδα», μια ερωτική μπαλάντα με μοντέρνο ήχο. Πείτε μας για τα νέα σας τραγούδια, αλλά και την συνεργασία σας με την δισκογραφική εταιρία Keys Records.
Είμαστε πολύ χαρούμενοι για το νέο μας τραγούδι, την «Παγίδα». Μας εμπιστεύτηκε στίχους της η Ευαγγελία Τάτσιου και νιώσαμε ότι όλο αυτό που φανταζόμασταν για τη συγκεκριμένη μουσική, έδεσε αμέσως. Μπορούμε να πούμε ότι και για το τραγούδι παραγωγικά αλλά και για την οπτικοποίησή του, συνεργαστήκαμε άψογα με συνεργάτες μας και φίλους, που εμπιστευόμαστε απόλυτα για τη δουλειά τους. Το πιστεύουμε πολύ το συγκεκριμένο τραγούδι. Η Keys Records είναι η δισκογραφική μας οικογένεια εδώ και έναν χρόνο κι έχουμε άψογη επικοινωνία· ο Αργύρης Ναστόπουλος είναι πάντα δίπλα μας και κάνουν όλοι πολύ δυνατή δουλειά. Είναι πολύ σπάνιο στις μέρες μας να μπορείς να πεις τα θέλω σου και τους μουσικούς σου στόχους στη δισκογραφική εταιρία που ανήκεις, και οι άνθρωποί της να κάνουν τα πάντα για να φτάσεις εκεί.
Οι Αλχημιστές πως αντιμετωπίζουν τις παγίδες της σύγχρονης μουσικής σκηνής στην Ελλάδα;
Έχουμε απομυθοποιήσει πολλά τα τελευταία 10 χρόνια. Τίποτα δεν εννοείται και δυστυχώς δεν είναι όλα στο χέρι σου. Παίζει ρόλο η στιγμή και η απόφαση που θα πάρεις κάθε φορά, αρκεί ό,τι κάνεις να το στηρίξεις. Δεν είναι κακό να λες και κάποια όχι. Δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα ήταν εύκολη υπόθεση, απλά πλέον υπάρχει πολύ μεγαλύτερη προσφορά σε σχέση με τη ζήτηση. Δεν μπορούν να απορροφηθούν τόσοι καλλιτέχνες, και με αυτόν τον τρόπο πολλοί κάνουν εκπτώσεις στη δουλειά τους. Καλό ή κακό, ο χρόνος θα δείξει. Εμείς έχουμε το προνόμιο να παίζουμε παρέα, και ευτυχώς είμαστε πάντα ενεργοί όσον αφορά τις live εμφανίσεις. Ο κόσμος μας στηρίζει και όποτε πιστεύουμε ότι έχουμε κάτι να πούμε, οργανώνουμε και προχωράμε την επόμενη κυκλοφορία μας. Γενικά θέλει υπομονή και προσπάθεια συνεχώς.
Ως μπάντα είστε μαζί πολλά χρόνια. Τι σας κρατά ενωμένους;
Είμαστε μαζί ως συγκρότημα από το 2001 – 17 χρόνια, αλλά στη δισκογραφία μπήκαμε το 2008. Έχουμε μάθει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον με τα ελαττώματά του, και αντιμετωπίζουμε τους Αλχημιστές σαν ένα τρένο. Μπορεί όποιος θέλει να κατέβει, αλλά το τρένο συνεχίζει. Αν κάποιος γουστάρει ό,τι κάνουμε και θέλει να συμμετέχει, ευπρόσδεκτος. Ίσως γι αυτόν τον λόγο κρατάμε ακόμα, και το πιο σημαντικό είναι ότι κάνουμε τα πάντα για να μπορούμε να παίζουμε παρέα μουσική, πολλές θυσίες. Την στηρίζουμε πολύ την μπάντα, την αγαπάμε πολύ.
Ο ήχος σας σμίγει το μπουζούκι με την ηλεκτρική κιθάρα. Ποιο τρίτο βασικό όργανο θα μπορούσατε να εντάξετε στο μέλλον στη μουσική σας;
Όταν αρχίσαμε να παίζουμε παρέα, υπήρχε το μπουζούκι ανάμεσα σε κιθάρες, τύμπανα και πλήκτρα. Οπότε, ενορχηστρώναμε πάντα με την λογική ότι πρέπει να ενταχθεί σε πιο ηλεκτρικά ακούσματα, αλλά και ο ηλεκτρικός/ηλεκτρονικός ήχος να εναρμονιστεί με λαϊκές μελωδίες. Δεν χρησιμοποιήσαμε ποτέ το μπουζούκι επί τούτου αλλά ούτε για να καινοτομήσουμε. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Κάποια περίοδο για 2 χρόνια περίπου, είχαμε και βιολί στην μπάντα, έδεναν πολύ ωραία σε ό,τι παίζαμε. Στο μέλλον, τι να πούμε δεν ξέρουμε, σκεφτόμαστε πολλά, σίγουρα για συμμετοχές σε live και ηχογραφήσεις. Για μόνιμη βάση, άγνωστο.
Το 2013 διαλέξατε να διασκευάσετε το τραγούδι του Νίκου Ζιώγαλα «Πάρε με απόψε πάρε με». Είναι ρίσκο η διασκευή ενός γνωστού τραγουδιού;
Το συγκεκριμένο τραγούδι είχε πάντα τη θέση του στα live μας. Το αγαπάμε πάρα πολύ, όπως επίσης θαυμάζουμε τον Νίκο Ζιώγαλα. Είχαμε τη χαρά να τον γνωρίσουμε περίπου 4 χρόνια πριν την κυκλοφορία της διασκευής. Ένα πρωί τον πήραμε τηλέφωνο, του είπαμε τι σκεφτόμασταν και εκείνος μας έδωσε το οk να προχωρήσουμε. Νιώσαμε σαν να πήραμε το μεγαλύτερο δώρο. Σε πολλούς άρεσε πολύ η προσέγγισή μας και σε άλλους καθόλου. Δεν προσπαθήσαμε να πολεμήσουμε το original, δεν έχουμε πρόβλημα με την κακή κριτική, ίσα ίσα. Εμείς ξέρουμε ότι κάναμε εκείνη τη δουλειά με σεβασμό και με πολλή αγάπη και προς το τραγούδι αλλά και προς τον Νίκο Ζιώγαλα, ο οποίος αποτελούσε ανέκαθεν μία από τις βασικές μας επιρροές και ακούσματα. Τον ευχαριστούμε ακόμα μία φορά!
Αν μπορούσατε να επιλέξετε, ποιο δικό σας τραγούδι θα θέλατε να διασκευαστεί σε 10 χρόνια από σήμερα;
Δύσκολη η απάντηση. Θα ήταν ωραίο να ακούγαμε κάποια στιγμή αλλιώς την «Καύτρα», επειδή ήταν το πρώτο τραγούδι που βγήκε προς τα έξω από το πρώτο μας album, αλλά επειδή δεν το είχαμε γράψει οι ίδιοι, θα αναφέρουμε και τους «Χειμώνες» που κυκλοφόρησε σε μια μεταβατική για εμάς περίοδο και δεν είχε την τύχη που θα θέλαμε. Πιστεύουμε ότι άξιζε πολλά περισσότερα. Οπότε ποιος ξέρει, μπορεί στο μέλλον να ταξιδέψει μέσω κάποιου άλλου που θα το γουστάρει πολύ. Θα είναι χαρά μας.
Το καλοκαίρι του 2018 πραγματοποιήσατε μία περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο. Τι σας έμεινε εντονότερα στην μνήμη από τις στιγμές που ζήσατε εκεί;
Το μόνιμο χαμόγελο που είχαμε. Πάντα περνάμε πολύ ωραία όταν ταξιδεύουμε για live. Γνωρίσαμε πολύ ωραίο κόσμο, κάναμε νέους φίλους, είδαμε παλιότερους, επισκεφθήκαμε πανέμορφους προορισμούς! Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία.
Που μπορούμε να σας ακούσουμε αυτή την περίοδο;
Αυτή την περίοδο κάνουμε εμφανίσεις στην Αθήνα και σε πόλεις της Ελλάδας παράλληλα με την προώθηση του νέου μας τραγουδιού. Πιο συγκεκριμένα το Σάββατο 10 και 24 Νοεμβρίου θα είμαστε στο Cruiser στην μαρίνα του Φλοίσβου, και θα συνεχίσουμε και τους επόμενους μήνες εκεί. Σε λίγες μέρες θα έχουμε νέες ημερομηνίες εμφανίσεων για τον Δεκέμβριο και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, αλλά και για αργότερα, που μπορεί ο κόσμος να μάθει μέσα από τα social media μας.
Τι άλλες αλχημείες να περιμένουμε στο μέλλον από το συγκρότημά σας;
Μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων παράλληλα με τα live μας, θα παρουσιάσουμε και ένα project για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων σε κάποιον χώρο, που θα έχει μόνο αγαπημένες μας μπαλάντες, αγαπημένα μας τραγούδια του Αντώνη Βαρδή, Σταύρου Κουγιουμτζή, Γιάννη Καραλή, Γιώργου Θεοφάνους και πολλών άλλων. Εννοείται δουλεύουμε συνεχώς σε νέες ιδέες στο studio και ευχόμαστε όλα να πάνε όπως τα φανταζόμαστε.
Ποια είναι η φιλοσοφία σας ως μπάντα, που ακολουθείτε πιστά και θα «συμβουλεύατε» να ακολουθήσουν κι οι αναγνώστες μας;
Πάντα μετά από κάθε δύσκολη φάση, έρχεται κάτι πολύ καλό. Κάτι που μας ανεβάζει και μας βοηθά να προχωρήσουμε πιο δυνατά. Σε όσους διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη, θα πούμε να συνεχίσουν να ονειρεύονται γιατί τίποτα δεν είναι ανέφικτο.
Facebook: Αλχημιστές
Instragram: Αλχημιστές
Χρήστος Κωνσταντόπουλος: «Πιστεύω πως η μουσική διαπλάθει την ψυχή και μου δίνει δύναμη να ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο»
Πηγή: Ologramma.art, συνέντευξη
του Κωνσταντίνου Σύρμου
29/10/2018
Ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος, είναι ένας νέος τραγουδιστής με ήδη σημαντικές συνεργασίες στο ενεργητικό του, όπως εκείνη με τον Νότη Μαυρουδή. Στο ρεπερτόριό του κυριαρχεί πλέον το ποιοτικό, λαϊκό τραγούδι. Το χαρακτηριστικό της ποιότητας δεν αφορά μόνο τα κομμάτια που ερμηνεύει, αλλά και τον χαρακτήρα του. Το συναίσθημα και η λυρικότητα της φωνής του, τον κάνουν να ξεχωρίζει ανάμεσα στο πανομοιότυπο ηχητικό κράμα των νέων ερμηνευτών. Μιλήσαμε για την προσωπική του πορεία, τις απόψεις του επάνω στον χώρο της μουσικής και τους κοινωνικούς του προβληματισμούς, εκπλήσσοντάς με ευχάριστα, με το θάρρος και την δυναμικότητα των λόγων του.
Πως αισθάνεσαι για το νέο σου μουσικό-καλλιτεχνικό βήμα με τίτλο: «Τα αντίθετα μαζί» σε στίχους του Νίκου Μωραΐτη και μουσική του Χρίστου Θεοδώρου και τι προσδοκάς από αυτό;
Πάντα προσδοκώ να δίνω στον κόσμο όμορφα τραγούδια, που να μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά του. Αυτό όμως συμβαίνει, μόνο όταν πρώτα αγγίξουν τη δική μου καρδιά και όταν ανταποκρίνονται στη φιλοσοφία που έχω ως καλλιτέχνης και βέβαια ως άνθρωπος. Με το «Τα αντίθετα μαζί» συστήνομαι για πρώτη φορά στον κόσμο με ένα λαϊκό τραγούδι. Πάντα πιστεύω ότι τα λαϊκά τραγούδια αγγίζουν τον Έλληνα. Αισθάνομαι ότι είμαι σε μια αρκετά ώριμη φάση της καλλιτεχνικής μου πορείας κι έτσι τόλμησα να ερμηνεύσω το τραγούδι. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος δε, γιατί έχω βρει μια καλή μουσική στέγη – την Celestial Records – όπου υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια και πίστη, αλλά και κοινή ματιά σε αυτά που θέλουμε να πετύχουμε.
Ένας τραγουδιστής μπορεί να «αυξήσει» τις δυνατότητες ή και την γκάμα της φωνής του;
Πάντα είναι σημαντικό ένας τραγουδιστής να δουλεύει τη φωνή του, τα εκφραστικά του μέσα ακόμα και τη σκηνική του παρουσία. Εγώ προσωπικά παρακολουθούσα για χρόνια μαθήματα φωνητικής με σπουδαίους δασκάλους και μουσικής εξερεύνησης. Τώρα πια γυμνάζω τη φωνή μου ανά περιόδους. Πιστεύω όμως ότι η εξέλιξη σε έναν καλλιτέχνη, φαίνεται κυρίως μέσα από την εμπειρία των ζωντανών εμφανίσεών του, αφού πρώτα μελετήσει σε βάθος το είδος της μουσικής που εκπροσωπεί.
Σκεπτόμενος καλλιτεχνικά, σε ποια εποχή θα ήθελες να ήσουν τραγουδιστής και γιατί;
Σε αυτή την εποχή που ζούμε τώρα. Είναι πολύ δύσκολη εποχή, όμως αισθάνομαι ότι μέσα από τα δύσκολα κάτι νέο πάντα γεννιέται· κάτι που δεν είναι κοινότοπο, κάτι που μπορεί να αλλάξει εκ των έσω την ζοφερή αυτή κατάσταση που έχει επέλθει στη μουσική. Μπορεί φαινομενικά να ακούς συχνά ψευτοτζάζ τραγουδιστές, γλυκανάλατες διασκευές σε swing – jazz ύφος του ρεμπέτικου ή γυφτοπόπ τραγούδια. Μπορεί να είναι οι λάθος άνθρωποι με μια παλιακή νοοτροπία στις λάθος θέσεις (παραγωγοί, μάνατζερ, εταιρείες κτλ) όμως ποτέ δεν πίστεψα στις μόδες. Πιστεύω ότι ο κόσμος θα γυρίσει στην αλήθεια και στην ουσία της μουσικής. Ίσως να αργήσει να το καταλάβει, αλλά ήδη έχει βαρεθεί. Μυρίζομαι μια επανάσταση που θα ανατρέψει συνειδήσεις. Εγώ πάντως, σε όλη μου τη ζωή αγωνίζομαι για την αυθεντικότητα της τέχνης που υπηρετώ. Και δεν το μετανιώνω.
Ποια είναι τα κριτήρια που σε κάνουν να επιλέξεις το τραγούδι που θα εντάξεις σε μια δισκογραφική σου δουλειά;
Κυρίως ο στίχος ενός τραγουδιού. Από έναν καλό στίχο, που αισθάνομαι ότι θα με εξελίξει και θα έχω να πω κάτι νέο στον κόσμο, διαφορετικό ίσως από αυτά που έχω πει στον παρελθόντα χρόνο. Να νιώθω ότι χαράζω έναν καινούργιο δρόμο, ένα προσωπικό μου όραμα. Για παράδειγμα, το νέο μου τραγούδι μέσα σε όλα τα άλλα, μιλάει και για τις αντιθέσεις της πολύπαθης χώρας μου. Αισθάνθηκα ότι είναι επίκαιρο και ότι με εκφράζει τη δεδομένη στιγμή που μιλάμε. Θέλω να βρίσκομαι κοντά στον νέο κόσμο, σε αυτούς που ζουν στο πετσί τους την αδικία, τις δυσκολίες, τη διαφορετικότητα. Κι εγώ είμαι ένας από αυτούς. Ο καλλιτέχνης αν θέλει να εξελίσσεται, πρέπει να βρίσκεται μέσα στις ανησυχίες του κόσμου.
Παρατήρησα την προσοχή που δίνεις στο ρεπερτόριο σου και στο ύφος των κομματιών που τραγουδάς. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να αντισταθεί ένας τραγουδιστής στον πειρασμό των εφήμερων σουξέ και της δημοσιότητας;
Θα σας απαντήσω με δύο αποφθέγματα του συγγραφέα Αλέξη Πανσέληνου. Περί εφήμερου σουξέ: «Αν δεν αισθάνεστε ότι το έργο σας ξεχωρίζει (ή αν ξέρετε πως έχετε κατασκευάσει ένα ψέμα που ούτε κι εσάς δεν πείθει) είναι καιρός να ξεχωρίσετε με την εμφάνισή σας».
Περί δημοσιότητας: «Οι άξιοι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι καταδεκτικοί, γιατί η τέχνη τους έχει διδάξει την ταπεινότητα. Η πόζα είναι η στάση των ασήμαντων που πιστεύουν ότι είναι πιο σπουδαίοι από αυτό που υπηρετούν».
Τι θα έλεγες πως αποκόμισες από τις συνεργασίες σου με τον Νότη Μαυρουδή και τον Παναγιώτη Μάργαρη;
Με τον Παναγιώτη Μάργαρη μόνο μια παράσταση κάναμε μαζί. Δεν τον γνώρισα επί της ουσίας. Με τον Νότη Μαυρουδή, κάναμε μαζί έναν δίσκο με τίτλο «Στου χρόνου τις καταπακτές» το 2011. Επίσης, πραγματοποιήσαμε πάνω από 50 παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα. Είναι ένας σπουδαίος δάσκαλος που πάντα θα τον ευγνωμονώ, γιατί ήταν ο πρώτος μεγάλος καλλιτέχνης που πίστεψε σ’ εμένα. Νιώθω περήφανος που τραγούδησα 4 τραγούδια ενός από τους σημαντικότερους εν ζωή συνθέτες της χώρας μας. Με δίδαξε ήθος, συνέπεια, απλότητα και μου χάρισε εφόδια που θα τα κουβαλάω σε όλη μου τη ζωή.
Σε λίγες μέρες κυκλοφορούν από την Celestial Keys δύο τραγούδια σου, η «Σκουριά» σε μουσική του Χρίστου Θεοδώρου και στίχους του Μάνου Ορφανουδάκη και το «Ο Έρωτας Λένε» σε μουσική του Γιώργου Δίπλα και στίχους του Κωνσταντίνου Μάγνη. Το πρώτο θίγει την δυσκολία των ανθρώπινων σχέσεων και το δεύτερο μιλά για τον έρωτα που φεύγει τα χαράματα. Αλήθεια, τι είναι έρωτας για σένα;
Ο έρωτας για μένα, είναι αυτό που περιγράφει με τόσο εύστοχο τρόπο στο τραγούδι ο Κωνσταντίνος Μάγνης:
«Ο έρωτας θέλει μονάχα να βρει ένα άδειο κρεβάτι
και εσύ να ρωτήσεις αν τάχα διψά ή χρειάζεται κάτι,
και όλες τις ώρες κοντά του θα ζεις το παράξενο θαύμα,
να χαίρεσαι μνήμες θανάτου, ζωή να σου δίνει το τραύμα».
Τι πιστεύεις πως ευθύνεται για την δυσκολία των σχέσεων και πως, εσύ προσωπικά, την διαχειρίζεσαι;
Ο φόβος να σταθούμε γυμνοί μπροστά στον σύντροφό μας. Πετώντας όλες τις ανασφάλειες, τα περιττά φτιασίδια και τις άχαρες πόζες που παίρνουμε, όταν εμείς οι ίδιοι κατακερματίζουμε το εγώ μας. Προσπαθώ να τα διαχειρίζομαι όλα αυτά αν και δεν είναι πάντα εύκολο. Προσπαθώ να κατανοήσω τον άλλον, βάζοντας πάντα στη θέση του τον εαυτό μου. Το σημαντικότερο είναι να αγαπάμε βαθιά τον εαυτό μας. Να τον σεβόμαστε, να μπορούμε να περνάμε πρωτίστως καλά μαζί του. Να τον γνωρίσουμε βαθιά. Κι έπειτα θα αγαπήσουμε το ίδιο και τον άλλον.
Σε τι εναποθέτεις την ελπίδα σου;
Στη μουσική αρχικά. Πιστεύω πως η μουσική διαπλάθει την ψυχή, οξύνει την πνευματικότητά μας και πάντα μου δίνει δύναμη να ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο. Έπειτα, στη φωνή και στη δύναμη που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Ήρθε ο καιρός να εκφραζόμαστε και να αντιστεκόμαστε σθεναρά σε κάθε μορφή βίας, ομοφοβισμού, ρατσισμού και όποιας σκοτεινής δύναμης έχει επιφέρει ο νεοσυντηρητισμός που επικρατεί σε όλη την Ευρώπη και στον οποίο πολλοί, έχουν πέσει στην παγίδα του. Να μιλάμε έχοντας παρρησία.
Αν η συνέντευξή μας ήταν ραδιοφωνική, με ποιο ρεφραίν από την φωνή σου θα κλείναμε;
Σιγανά και ταπεινά / μα όχι σκυμμένα και ταπεινωμένα / γίνε η ζωή σου που περνά. / Τι περιμένεις πια, / τι περιμένεις πια, / τι περιμένεις για να γίνεις ναι, / τι περιμένεις για να γίνεις όχι.
(Αλ. Ιωαννίδης)
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια και που μπορούμε να σε απολαύσουμε;
Οι παραστάσεις μου συνεχίζονται στο θέατρο Χυτήριο στην Ιερά Οδό, μέχρι και την Παρασκευή 2/11 στις 22.00. Η παράσταση έχει τίτλο «Τα αντίθετα μαζί» και ουσιαστικά αναφέρεται σε τραγούδια που έχουν να κάνουν με αντιθέσεις. Gypsy, Balkan, Folk αλλά και αγαπημένα ελληνικά λαϊκά τραγούδια που μπερδεύονται γλυκά, με σκοπό την επαφή με τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του διαφορετικού. Την παράσταση πλαισιώνουν τρεις σπουδαίοι μουσικοί: η Άννα Λάκη στο ακορντεόν, ο Παντελής Ντζιάλας στην κιθάρα και η Σοφία Κακουλίδου στα κρουστά και τα τύμπανα. Θα χαρώ να ανταμώσουμε!
Οι φίλοι που επιθυμούν να μάθουν για τις εμφανίσεις μου, μπορούν να με ακολουθήσουν στα social media στα οποία και απαντώ προσωπικά εγώ:
Facebook Page | Χρήστος Κωνσταντόπουλος
Instagram | Χρήστος Κωνσταντόπουλος
Youtube | Χρήστος Κωνσταντόπουλος
του Κωνσταντίνου Σύρμου
29/10/2018
Ο Χρήστος Κωνσταντόπουλος, είναι ένας νέος τραγουδιστής με ήδη σημαντικές συνεργασίες στο ενεργητικό του, όπως εκείνη με τον Νότη Μαυρουδή. Στο ρεπερτόριό του κυριαρχεί πλέον το ποιοτικό, λαϊκό τραγούδι. Το χαρακτηριστικό της ποιότητας δεν αφορά μόνο τα κομμάτια που ερμηνεύει, αλλά και τον χαρακτήρα του. Το συναίσθημα και η λυρικότητα της φωνής του, τον κάνουν να ξεχωρίζει ανάμεσα στο πανομοιότυπο ηχητικό κράμα των νέων ερμηνευτών. Μιλήσαμε για την προσωπική του πορεία, τις απόψεις του επάνω στον χώρο της μουσικής και τους κοινωνικούς του προβληματισμούς, εκπλήσσοντάς με ευχάριστα, με το θάρρος και την δυναμικότητα των λόγων του.
Πως αισθάνεσαι για το νέο σου μουσικό-καλλιτεχνικό βήμα με τίτλο: «Τα αντίθετα μαζί» σε στίχους του Νίκου Μωραΐτη και μουσική του Χρίστου Θεοδώρου και τι προσδοκάς από αυτό;
Πάντα προσδοκώ να δίνω στον κόσμο όμορφα τραγούδια, που να μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά του. Αυτό όμως συμβαίνει, μόνο όταν πρώτα αγγίξουν τη δική μου καρδιά και όταν ανταποκρίνονται στη φιλοσοφία που έχω ως καλλιτέχνης και βέβαια ως άνθρωπος. Με το «Τα αντίθετα μαζί» συστήνομαι για πρώτη φορά στον κόσμο με ένα λαϊκό τραγούδι. Πάντα πιστεύω ότι τα λαϊκά τραγούδια αγγίζουν τον Έλληνα. Αισθάνομαι ότι είμαι σε μια αρκετά ώριμη φάση της καλλιτεχνικής μου πορείας κι έτσι τόλμησα να ερμηνεύσω το τραγούδι. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος δε, γιατί έχω βρει μια καλή μουσική στέγη – την Celestial Records – όπου υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια και πίστη, αλλά και κοινή ματιά σε αυτά που θέλουμε να πετύχουμε.
Ένας τραγουδιστής μπορεί να «αυξήσει» τις δυνατότητες ή και την γκάμα της φωνής του;
Πάντα είναι σημαντικό ένας τραγουδιστής να δουλεύει τη φωνή του, τα εκφραστικά του μέσα ακόμα και τη σκηνική του παρουσία. Εγώ προσωπικά παρακολουθούσα για χρόνια μαθήματα φωνητικής με σπουδαίους δασκάλους και μουσικής εξερεύνησης. Τώρα πια γυμνάζω τη φωνή μου ανά περιόδους. Πιστεύω όμως ότι η εξέλιξη σε έναν καλλιτέχνη, φαίνεται κυρίως μέσα από την εμπειρία των ζωντανών εμφανίσεών του, αφού πρώτα μελετήσει σε βάθος το είδος της μουσικής που εκπροσωπεί.
Σκεπτόμενος καλλιτεχνικά, σε ποια εποχή θα ήθελες να ήσουν τραγουδιστής και γιατί;
Σε αυτή την εποχή που ζούμε τώρα. Είναι πολύ δύσκολη εποχή, όμως αισθάνομαι ότι μέσα από τα δύσκολα κάτι νέο πάντα γεννιέται· κάτι που δεν είναι κοινότοπο, κάτι που μπορεί να αλλάξει εκ των έσω την ζοφερή αυτή κατάσταση που έχει επέλθει στη μουσική. Μπορεί φαινομενικά να ακούς συχνά ψευτοτζάζ τραγουδιστές, γλυκανάλατες διασκευές σε swing – jazz ύφος του ρεμπέτικου ή γυφτοπόπ τραγούδια. Μπορεί να είναι οι λάθος άνθρωποι με μια παλιακή νοοτροπία στις λάθος θέσεις (παραγωγοί, μάνατζερ, εταιρείες κτλ) όμως ποτέ δεν πίστεψα στις μόδες. Πιστεύω ότι ο κόσμος θα γυρίσει στην αλήθεια και στην ουσία της μουσικής. Ίσως να αργήσει να το καταλάβει, αλλά ήδη έχει βαρεθεί. Μυρίζομαι μια επανάσταση που θα ανατρέψει συνειδήσεις. Εγώ πάντως, σε όλη μου τη ζωή αγωνίζομαι για την αυθεντικότητα της τέχνης που υπηρετώ. Και δεν το μετανιώνω.
Ποια είναι τα κριτήρια που σε κάνουν να επιλέξεις το τραγούδι που θα εντάξεις σε μια δισκογραφική σου δουλειά;
Κυρίως ο στίχος ενός τραγουδιού. Από έναν καλό στίχο, που αισθάνομαι ότι θα με εξελίξει και θα έχω να πω κάτι νέο στον κόσμο, διαφορετικό ίσως από αυτά που έχω πει στον παρελθόντα χρόνο. Να νιώθω ότι χαράζω έναν καινούργιο δρόμο, ένα προσωπικό μου όραμα. Για παράδειγμα, το νέο μου τραγούδι μέσα σε όλα τα άλλα, μιλάει και για τις αντιθέσεις της πολύπαθης χώρας μου. Αισθάνθηκα ότι είναι επίκαιρο και ότι με εκφράζει τη δεδομένη στιγμή που μιλάμε. Θέλω να βρίσκομαι κοντά στον νέο κόσμο, σε αυτούς που ζουν στο πετσί τους την αδικία, τις δυσκολίες, τη διαφορετικότητα. Κι εγώ είμαι ένας από αυτούς. Ο καλλιτέχνης αν θέλει να εξελίσσεται, πρέπει να βρίσκεται μέσα στις ανησυχίες του κόσμου.
Παρατήρησα την προσοχή που δίνεις στο ρεπερτόριο σου και στο ύφος των κομματιών που τραγουδάς. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να αντισταθεί ένας τραγουδιστής στον πειρασμό των εφήμερων σουξέ και της δημοσιότητας;
Θα σας απαντήσω με δύο αποφθέγματα του συγγραφέα Αλέξη Πανσέληνου. Περί εφήμερου σουξέ: «Αν δεν αισθάνεστε ότι το έργο σας ξεχωρίζει (ή αν ξέρετε πως έχετε κατασκευάσει ένα ψέμα που ούτε κι εσάς δεν πείθει) είναι καιρός να ξεχωρίσετε με την εμφάνισή σας».
Περί δημοσιότητας: «Οι άξιοι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι καταδεκτικοί, γιατί η τέχνη τους έχει διδάξει την ταπεινότητα. Η πόζα είναι η στάση των ασήμαντων που πιστεύουν ότι είναι πιο σπουδαίοι από αυτό που υπηρετούν».
Τι θα έλεγες πως αποκόμισες από τις συνεργασίες σου με τον Νότη Μαυρουδή και τον Παναγιώτη Μάργαρη;
Με τον Παναγιώτη Μάργαρη μόνο μια παράσταση κάναμε μαζί. Δεν τον γνώρισα επί της ουσίας. Με τον Νότη Μαυρουδή, κάναμε μαζί έναν δίσκο με τίτλο «Στου χρόνου τις καταπακτές» το 2011. Επίσης, πραγματοποιήσαμε πάνω από 50 παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα. Είναι ένας σπουδαίος δάσκαλος που πάντα θα τον ευγνωμονώ, γιατί ήταν ο πρώτος μεγάλος καλλιτέχνης που πίστεψε σ’ εμένα. Νιώθω περήφανος που τραγούδησα 4 τραγούδια ενός από τους σημαντικότερους εν ζωή συνθέτες της χώρας μας. Με δίδαξε ήθος, συνέπεια, απλότητα και μου χάρισε εφόδια που θα τα κουβαλάω σε όλη μου τη ζωή.
Σε λίγες μέρες κυκλοφορούν από την Celestial Keys δύο τραγούδια σου, η «Σκουριά» σε μουσική του Χρίστου Θεοδώρου και στίχους του Μάνου Ορφανουδάκη και το «Ο Έρωτας Λένε» σε μουσική του Γιώργου Δίπλα και στίχους του Κωνσταντίνου Μάγνη. Το πρώτο θίγει την δυσκολία των ανθρώπινων σχέσεων και το δεύτερο μιλά για τον έρωτα που φεύγει τα χαράματα. Αλήθεια, τι είναι έρωτας για σένα;
Ο έρωτας για μένα, είναι αυτό που περιγράφει με τόσο εύστοχο τρόπο στο τραγούδι ο Κωνσταντίνος Μάγνης:
«Ο έρωτας θέλει μονάχα να βρει ένα άδειο κρεβάτι
και εσύ να ρωτήσεις αν τάχα διψά ή χρειάζεται κάτι,
και όλες τις ώρες κοντά του θα ζεις το παράξενο θαύμα,
να χαίρεσαι μνήμες θανάτου, ζωή να σου δίνει το τραύμα».
Τι πιστεύεις πως ευθύνεται για την δυσκολία των σχέσεων και πως, εσύ προσωπικά, την διαχειρίζεσαι;
Ο φόβος να σταθούμε γυμνοί μπροστά στον σύντροφό μας. Πετώντας όλες τις ανασφάλειες, τα περιττά φτιασίδια και τις άχαρες πόζες που παίρνουμε, όταν εμείς οι ίδιοι κατακερματίζουμε το εγώ μας. Προσπαθώ να τα διαχειρίζομαι όλα αυτά αν και δεν είναι πάντα εύκολο. Προσπαθώ να κατανοήσω τον άλλον, βάζοντας πάντα στη θέση του τον εαυτό μου. Το σημαντικότερο είναι να αγαπάμε βαθιά τον εαυτό μας. Να τον σεβόμαστε, να μπορούμε να περνάμε πρωτίστως καλά μαζί του. Να τον γνωρίσουμε βαθιά. Κι έπειτα θα αγαπήσουμε το ίδιο και τον άλλον.
Σε τι εναποθέτεις την ελπίδα σου;
Στη μουσική αρχικά. Πιστεύω πως η μουσική διαπλάθει την ψυχή, οξύνει την πνευματικότητά μας και πάντα μου δίνει δύναμη να ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο. Έπειτα, στη φωνή και στη δύναμη που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Ήρθε ο καιρός να εκφραζόμαστε και να αντιστεκόμαστε σθεναρά σε κάθε μορφή βίας, ομοφοβισμού, ρατσισμού και όποιας σκοτεινής δύναμης έχει επιφέρει ο νεοσυντηρητισμός που επικρατεί σε όλη την Ευρώπη και στον οποίο πολλοί, έχουν πέσει στην παγίδα του. Να μιλάμε έχοντας παρρησία.
Αν η συνέντευξή μας ήταν ραδιοφωνική, με ποιο ρεφραίν από την φωνή σου θα κλείναμε;
Σιγανά και ταπεινά / μα όχι σκυμμένα και ταπεινωμένα / γίνε η ζωή σου που περνά. / Τι περιμένεις πια, / τι περιμένεις πια, / τι περιμένεις για να γίνεις ναι, / τι περιμένεις για να γίνεις όχι.
(Αλ. Ιωαννίδης)
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια και που μπορούμε να σε απολαύσουμε;
Οι παραστάσεις μου συνεχίζονται στο θέατρο Χυτήριο στην Ιερά Οδό, μέχρι και την Παρασκευή 2/11 στις 22.00. Η παράσταση έχει τίτλο «Τα αντίθετα μαζί» και ουσιαστικά αναφέρεται σε τραγούδια που έχουν να κάνουν με αντιθέσεις. Gypsy, Balkan, Folk αλλά και αγαπημένα ελληνικά λαϊκά τραγούδια που μπερδεύονται γλυκά, με σκοπό την επαφή με τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του διαφορετικού. Την παράσταση πλαισιώνουν τρεις σπουδαίοι μουσικοί: η Άννα Λάκη στο ακορντεόν, ο Παντελής Ντζιάλας στην κιθάρα και η Σοφία Κακουλίδου στα κρουστά και τα τύμπανα. Θα χαρώ να ανταμώσουμε!
Οι φίλοι που επιθυμούν να μάθουν για τις εμφανίσεις μου, μπορούν να με ακολουθήσουν στα social media στα οποία και απαντώ προσωπικά εγώ:
Facebook Page | Χρήστος Κωνσταντόπουλος
Instagram | Χρήστος Κωνσταντόπουλος
Youtube | Χρήστος Κωνσταντόπουλος
November 1, 2018
Γιώργος Σπάνιας: «Η πραγματικότητα δεν είναι μία και δεν μπορεί να γίνει προϊόν μονομερούς αφηγήματος για τους πολλούς»
Πηγή: iART, συνέντευξη
του Κωνσταντίνου Σύρμου
01/11/2018
Ο Γιώργος Σπάνιας αν και νέος στην ηλικία, είναι ένας έμπειρος ηθοποιός. Έχει ήδη πρωταγωνιστήσει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και ταινίες του κινηματογράφου, ενώ παράλληλα διδάσκει στο δικό του εργαστήρι υποκριτικής. Ο ίδιος αποποιείται τον τίτλο του «δασκάλου» και προτιμά εκείνον του «εισηγητή». Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης και της Σχολής Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου. Αφοπλιστικός, με πηγαίο χιούμορ και σαρκασμό, απαντά στη συζήτησή μας για την ηθοποιία, την κοινωνία αλλά και την προ των πυλών παράσταση «Ελιγμοί» στην οποία και θα πρωταγωνιστεί. Οι παραστάσεις αρχίζουν την Δευτέρα 5 Νοεμβρίου στη «Θεατρική Σκηνή Αθηναΐς».
Από την στιγμή που ο ηθοποιός αναλαμβάνει έναν ρόλο, τι είναι εκείνο που καλείται να πράξει;
Ο ηθοποιός καλείται να ερμηνεύσει, να εξηγήσει τη διαδρομή ενός χαρακτήρα που έχει κατασκευάσει ο συγγραφέας. Μέσα από την αισθητική, την τεχνική και το καλλιεργημένο του ένστικτο.
Έχεις πρωταγωνιστήσει σε αρκετές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Τι σε τραβάει στον κινηματογράφο;
Το σινεμά είναι η καψούρα μου. Τα πράγματα συμβαίνουν πραγματικά, σε πραγματικούς χώρους. Πίσω από την κάμερα, υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων που συνεργάζονται για να αποτυπωθεί μια στιγμή στον χρόνο. Είναι μεγάλη αλητεία το σινεμά! Το σινεμά είναι οι παρέες.
Πέρα από ηθοποιός είσαι και δάσκαλος υποκριτικής στο εργαστήρι «Ξεχασμένα παπούτσια». Τι είναι αυτό που σε γεμίζει και τι είναι αυτό που σε προβληματίζει μέσα από την διαδικασία της διδασκαλίας;
Το δάσκαλος είναι βαριά λέξη. Εισηγητής είμαι. Προσπαθώ να εμπνεύσω, να αφιερωθώ και να καθοδηγήσω τα παιδιά σύμφωνα με όσες τεχνικές κατέχω. Αυτό που με γεμίζει είναι η δημιουργική διαδικασία. Μια φωτιά που ανάβει σιγά σιγά και κρατάει άσβηστη μέσα μας, όσος καιρός και αν περάσει. Αν με προβληματίζει κάτι, είναι η τάση μερικών νέων παιδιών να επιβληθούν αντί να μάθουν.
Υπάρχει παραγωγή νέων αξιόλογων θεατρικών έργων στην Ελλάδα; Το ίδιο το θέατρο στηρίζει κάτι τέτοιο;
Με πιάνεις αδιάβαστο. Πέρα από τον φίλο μου τον Αναστάση Πινακουλάκη, ο οποίος θεωρώ ότι θα εξελιχθεί σε προσωπικότητα στο χώρο της συγγραφής, δε γνωρίζω άλλους και σε αυτό φταίει η δική μου απόσταση από τον χώρο. Είμαι σίγουρος πάντως, πως η δημιουργική παράδοση της Μεσογείου επηρεάζει και θα επηρεάζει νέους συγγραφείς.
Ζούμε τελευταία μια ζοφερή πραγματικότητα στην Ελλάδα, από τους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες στην Μόρια και τα αθώα θύματα στο Μάτι, μέχρι τον άδικο και βίαιο θάνατο ενός νέου ανθρώπου μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Ποια είναι η αίσθησή σου για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και πως σε επηρεάζουν;
Κοίτα τώρα Κωνσταντίνε περίεργη που είναι η ζωή… Την ίδια ώρα που μου περιγράφεις όλα αυτά τα ζοφερά, κάποιος νεαρός ζητάει συγγνώμη από τη φίλη του επειδή την πλήγωσε, κάποιος πατέρας κλαίει στην αγκαλιά της κόρης του και της λέει σ’ αγαπώ, ένα λουλούδι φυτρώνει ανάμεσα από τα τσιμέντα, δύο πουλιά πετάνε ψηλά, δυο κατσαρίδες γονιμοποιούνται. Η πραγματικότητα δεν είναι μία και δεν μπορεί να γίνει προϊόν μονομερούς αφηγήματος για τους πολλούς.
Η μικρού μήκους ταινία «Ίχνη» του Θανάση Βασιλείου, στην οποία πρωταγωνιστείς μαζί με τον Ζαχαρία Ρόχα, μας φέρνει αντιμέτωπους με την ύπαρξη ενός εθνικιστικού κόμματος. Ποια κατά την γνώμη σου είναι τα αίτια που έφεραν την Χρυσή Αυγή στη Βουλή;
Χα! Θα απαντήσω με τον επίλογο της προηγούμενής μου απάντησης: «Η πραγματικότητα δεν είναι μία και δεν μπορεί να γίνει προϊόν μονομερούς αφηγήματος για τους πολλούς».
Αν ένας επόμενός σου ρόλος ήταν ο ρόλος του Θεού και σου ζητούσαν να αυτοσχεδιάσεις, πως θα τον παρουσίαζες;
Σαν έναν άνθρωπο καθημερινό, με κινητό, μηχανάκι και καφέ στο χέρι. Θα μου άρεσε να τον συναντούσαμε καλοκαίρι και να κατεβαίνει από το πλοίο σε κάποιο νησί. (Τα γένια δε θεωρούνται προαπαιτούμενο).
Ποιες θεωρείς ως τις σημαντικότερες συνεργασίες σου στον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου;
Όλες οι συνεργασίες είχαν να μου προσθέσουν στο μονοπάτι μου. Κρατάω το πρώτο μου γύρισμα στον «Γιο του Φύλακα» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, και αυτό γιατί ήταν το πρώτο μου γύρισμα ως ηθοποιός σε έναν γκρεμό, με υπερβολικό κρύο και πέτρες να πετάγονται από κατολίσθηση πλάι μου!
Σίγουρα κρατάω όλο το ταξίδι που έκανα με τα παιδιά στο «Γ4» (αν και αποχώρησα για δικούς μου λόγους στα μισά της διαδρομής). Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία που θα ήθελα να επαναλάβω. Τέλος, κρατάω ως ανάμνηση την επόμενή μου συνεργασία! Οραματίζομαι δηλαδή με άλλα λόγια, τη συνεργασία μου με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Εμπνεόμενος από το βιβλίο «Ασκήσεις ύφους» του Ραιημόν Κενώ, θα ήθελα να φτιάξεις μια μίνι ιστορία με τις λέξεις: ίχνη, παπούτσια, ιμάντας, φύλακας, ονειρεύτηκα.
(Οι λέξεις της ερώτησης είναι σχετικές με έργα του Γιώργου Σπάνια).
Τα ίχνη από το λιωμένο παγωτό πάνω στα παπούτσια των ταξιδιωτών, μαρτυρούσαν πως ήρθε επιτέλους το καλοκαίρι. Στον ιμάντα της αίθουσας αποσκευών, ο φύλακας σκούπιζε κάθε λίγο τον ιδρώτα του με ένα πράσινο μαντίλι. «Είχα ονειρευτεί να γίνω πιλότος αλλά ποτέ δεν κυνήγησα το όνειρό μου. Θα μείνω για λίγο ακόμα να φυλάω τις βαλίτσες των περαστικών και που ξέρεις, ίσως αύριο να μπορέσω να πάρω τη μεγάλη απόφαση». Ύστερα, άνοιξε το κινητό του και διάβασε τη συνέντευξη κάποιου Γιώργου Σπάνια.
Θα τολμούσες να κυνηγήσεις μία καριέρα στο εξωτερικό και αν ναι, γιατί;
Φέτος το καλοκαίρι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, κάποιος μου πρότεινε να τον ακολουθήσω στο L.A. αλλά δυστυχώς δεν έχω που να αφήσω τον σκύλο μου.
Η επόμενη παράσταση που θα πρωταγωνιστήσεις τιτλοφορείται «Ελιγμοί», του Ισπανού Εδουάρδο Γκαλάν. Πες μας τι πραγματεύεται και τι σε έκανε να την επιλέξεις;
Η ιστορία μιλάει για ένα νέο, φιλόδοξο ζευγάρι. Εκείνος είναι ηθοποιός κι εκείνη στρατιωτικός. Εκείνος ετοιμάζεται για μια οντισιόν κι εκείνη για το τελευταίο μέρος της εκπαίδευσης πριν φύγει για το Αφγανιστάν. Στη διαδρομή τους θα συναντήσουν προκλήσεις που θα τους αναγκάσουν να ελιχθούν, για να καταφέρουν τους μικρούς ή μεγαλύτερους στόχους τους.
Το έργο μιλάει μάλλον για αυτούς τους μικρούς ελιγμούς, τους μεγάλους χειρισμούς που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να πετύχουν τους στόχους τους. Μόνο που μερικές φορές, οι χειρισμοί και οι ελιγμοί δεν είναι επιτυχείς και εκθέτουν ανεπανόρθωτα αυτούς που τους προκαλούν.
Εγώ κρατάω τον ρόλο του σκηνοθέτη και αλήθεια, είναι ο πιο δύσκολος ρόλος που έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα στη μικρή μου πορεία. Κλήθηκα να τον υπερασπιστώ από τις πρώτες αναγνώσεις, μιας και είναι ένας ρόλος που εύκολα μπορεί να αναλωθεί στο στερεότυπο και να χάσει την ουσία και τη ζωτική του διάσταση. Με τον Θοδωρή Βουρνά -τον σκηνοθέτη της παράστασης – έχουμε μια πολύ ζωντανή και ευαίσθητη επικοινωνία, που μας έχει κάνει να φωτίσουμε με χιούμορ και πρακτικότητα, τόσο τον δικό μου όσο και τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου.
Ετοιμάζεις κάτι άλλο;
Συμμετέχω στα γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς «Ζωή Εν Τάφω» στον ρόλο του Μητρέλη σε σκηνοθεσία Τάσσου Ψαρρά, και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή τη μικρή αλλά απολαυστική συμμετοχή σε επτά επεισόδια. Ο κύριος Ψαρράς έχει φοβερό εκτόπισμα και το κάνει φανερό από την πρώτη επαφή.
Για τα υπόλοιπα, ας πούμε ότι επιφυλάσσομαι προς το παρόν! (Ίσως όταν δημοσιευτεί η συνέντευξη να υπάρξουν νεότερες ανακοινώσεις. Το FB ως γνωστόν είναι ο καλύτερος τρόπος να μαθαίνει κανείς νέα μου).
Facebook Page: Γιώργος Σπάνιας
του Κωνσταντίνου Σύρμου
01/11/2018
Ο Γιώργος Σπάνιας αν και νέος στην ηλικία, είναι ένας έμπειρος ηθοποιός. Έχει ήδη πρωταγωνιστήσει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και ταινίες του κινηματογράφου, ενώ παράλληλα διδάσκει στο δικό του εργαστήρι υποκριτικής. Ο ίδιος αποποιείται τον τίτλο του «δασκάλου» και προτιμά εκείνον του «εισηγητή». Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης και της Σχολής Σκηνοθεσίας Κινηματογράφου Λυκούργου Σταυράκου. Αφοπλιστικός, με πηγαίο χιούμορ και σαρκασμό, απαντά στη συζήτησή μας για την ηθοποιία, την κοινωνία αλλά και την προ των πυλών παράσταση «Ελιγμοί» στην οποία και θα πρωταγωνιστεί. Οι παραστάσεις αρχίζουν την Δευτέρα 5 Νοεμβρίου στη «Θεατρική Σκηνή Αθηναΐς».
Από την στιγμή που ο ηθοποιός αναλαμβάνει έναν ρόλο, τι είναι εκείνο που καλείται να πράξει;
Ο ηθοποιός καλείται να ερμηνεύσει, να εξηγήσει τη διαδρομή ενός χαρακτήρα που έχει κατασκευάσει ο συγγραφέας. Μέσα από την αισθητική, την τεχνική και το καλλιεργημένο του ένστικτο.
Έχεις πρωταγωνιστήσει σε αρκετές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους. Τι σε τραβάει στον κινηματογράφο;
Το σινεμά είναι η καψούρα μου. Τα πράγματα συμβαίνουν πραγματικά, σε πραγματικούς χώρους. Πίσω από την κάμερα, υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων που συνεργάζονται για να αποτυπωθεί μια στιγμή στον χρόνο. Είναι μεγάλη αλητεία το σινεμά! Το σινεμά είναι οι παρέες.
Πέρα από ηθοποιός είσαι και δάσκαλος υποκριτικής στο εργαστήρι «Ξεχασμένα παπούτσια». Τι είναι αυτό που σε γεμίζει και τι είναι αυτό που σε προβληματίζει μέσα από την διαδικασία της διδασκαλίας;
Το δάσκαλος είναι βαριά λέξη. Εισηγητής είμαι. Προσπαθώ να εμπνεύσω, να αφιερωθώ και να καθοδηγήσω τα παιδιά σύμφωνα με όσες τεχνικές κατέχω. Αυτό που με γεμίζει είναι η δημιουργική διαδικασία. Μια φωτιά που ανάβει σιγά σιγά και κρατάει άσβηστη μέσα μας, όσος καιρός και αν περάσει. Αν με προβληματίζει κάτι, είναι η τάση μερικών νέων παιδιών να επιβληθούν αντί να μάθουν.
Υπάρχει παραγωγή νέων αξιόλογων θεατρικών έργων στην Ελλάδα; Το ίδιο το θέατρο στηρίζει κάτι τέτοιο;
Με πιάνεις αδιάβαστο. Πέρα από τον φίλο μου τον Αναστάση Πινακουλάκη, ο οποίος θεωρώ ότι θα εξελιχθεί σε προσωπικότητα στο χώρο της συγγραφής, δε γνωρίζω άλλους και σε αυτό φταίει η δική μου απόσταση από τον χώρο. Είμαι σίγουρος πάντως, πως η δημιουργική παράδοση της Μεσογείου επηρεάζει και θα επηρεάζει νέους συγγραφείς.
Ζούμε τελευταία μια ζοφερή πραγματικότητα στην Ελλάδα, από τους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες στην Μόρια και τα αθώα θύματα στο Μάτι, μέχρι τον άδικο και βίαιο θάνατο ενός νέου ανθρώπου μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Ποια είναι η αίσθησή σου για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας και πως σε επηρεάζουν;
Κοίτα τώρα Κωνσταντίνε περίεργη που είναι η ζωή… Την ίδια ώρα που μου περιγράφεις όλα αυτά τα ζοφερά, κάποιος νεαρός ζητάει συγγνώμη από τη φίλη του επειδή την πλήγωσε, κάποιος πατέρας κλαίει στην αγκαλιά της κόρης του και της λέει σ’ αγαπώ, ένα λουλούδι φυτρώνει ανάμεσα από τα τσιμέντα, δύο πουλιά πετάνε ψηλά, δυο κατσαρίδες γονιμοποιούνται. Η πραγματικότητα δεν είναι μία και δεν μπορεί να γίνει προϊόν μονομερούς αφηγήματος για τους πολλούς.
Η μικρού μήκους ταινία «Ίχνη» του Θανάση Βασιλείου, στην οποία πρωταγωνιστείς μαζί με τον Ζαχαρία Ρόχα, μας φέρνει αντιμέτωπους με την ύπαρξη ενός εθνικιστικού κόμματος. Ποια κατά την γνώμη σου είναι τα αίτια που έφεραν την Χρυσή Αυγή στη Βουλή;
Χα! Θα απαντήσω με τον επίλογο της προηγούμενής μου απάντησης: «Η πραγματικότητα δεν είναι μία και δεν μπορεί να γίνει προϊόν μονομερούς αφηγήματος για τους πολλούς».
Αν ένας επόμενός σου ρόλος ήταν ο ρόλος του Θεού και σου ζητούσαν να αυτοσχεδιάσεις, πως θα τον παρουσίαζες;
Σαν έναν άνθρωπο καθημερινό, με κινητό, μηχανάκι και καφέ στο χέρι. Θα μου άρεσε να τον συναντούσαμε καλοκαίρι και να κατεβαίνει από το πλοίο σε κάποιο νησί. (Τα γένια δε θεωρούνται προαπαιτούμενο).
Ποιες θεωρείς ως τις σημαντικότερες συνεργασίες σου στον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου;
Όλες οι συνεργασίες είχαν να μου προσθέσουν στο μονοπάτι μου. Κρατάω το πρώτο μου γύρισμα στον «Γιο του Φύλακα» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, και αυτό γιατί ήταν το πρώτο μου γύρισμα ως ηθοποιός σε έναν γκρεμό, με υπερβολικό κρύο και πέτρες να πετάγονται από κατολίσθηση πλάι μου!
Σίγουρα κρατάω όλο το ταξίδι που έκανα με τα παιδιά στο «Γ4» (αν και αποχώρησα για δικούς μου λόγους στα μισά της διαδρομής). Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία που θα ήθελα να επαναλάβω. Τέλος, κρατάω ως ανάμνηση την επόμενή μου συνεργασία! Οραματίζομαι δηλαδή με άλλα λόγια, τη συνεργασία μου με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Εμπνεόμενος από το βιβλίο «Ασκήσεις ύφους» του Ραιημόν Κενώ, θα ήθελα να φτιάξεις μια μίνι ιστορία με τις λέξεις: ίχνη, παπούτσια, ιμάντας, φύλακας, ονειρεύτηκα.
(Οι λέξεις της ερώτησης είναι σχετικές με έργα του Γιώργου Σπάνια).
Τα ίχνη από το λιωμένο παγωτό πάνω στα παπούτσια των ταξιδιωτών, μαρτυρούσαν πως ήρθε επιτέλους το καλοκαίρι. Στον ιμάντα της αίθουσας αποσκευών, ο φύλακας σκούπιζε κάθε λίγο τον ιδρώτα του με ένα πράσινο μαντίλι. «Είχα ονειρευτεί να γίνω πιλότος αλλά ποτέ δεν κυνήγησα το όνειρό μου. Θα μείνω για λίγο ακόμα να φυλάω τις βαλίτσες των περαστικών και που ξέρεις, ίσως αύριο να μπορέσω να πάρω τη μεγάλη απόφαση». Ύστερα, άνοιξε το κινητό του και διάβασε τη συνέντευξη κάποιου Γιώργου Σπάνια.
Θα τολμούσες να κυνηγήσεις μία καριέρα στο εξωτερικό και αν ναι, γιατί;
Φέτος το καλοκαίρι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, κάποιος μου πρότεινε να τον ακολουθήσω στο L.A. αλλά δυστυχώς δεν έχω που να αφήσω τον σκύλο μου.
Η επόμενη παράσταση που θα πρωταγωνιστήσεις τιτλοφορείται «Ελιγμοί», του Ισπανού Εδουάρδο Γκαλάν. Πες μας τι πραγματεύεται και τι σε έκανε να την επιλέξεις;
Η ιστορία μιλάει για ένα νέο, φιλόδοξο ζευγάρι. Εκείνος είναι ηθοποιός κι εκείνη στρατιωτικός. Εκείνος ετοιμάζεται για μια οντισιόν κι εκείνη για το τελευταίο μέρος της εκπαίδευσης πριν φύγει για το Αφγανιστάν. Στη διαδρομή τους θα συναντήσουν προκλήσεις που θα τους αναγκάσουν να ελιχθούν, για να καταφέρουν τους μικρούς ή μεγαλύτερους στόχους τους.
Το έργο μιλάει μάλλον για αυτούς τους μικρούς ελιγμούς, τους μεγάλους χειρισμούς που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να πετύχουν τους στόχους τους. Μόνο που μερικές φορές, οι χειρισμοί και οι ελιγμοί δεν είναι επιτυχείς και εκθέτουν ανεπανόρθωτα αυτούς που τους προκαλούν.
Εγώ κρατάω τον ρόλο του σκηνοθέτη και αλήθεια, είναι ο πιο δύσκολος ρόλος που έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα στη μικρή μου πορεία. Κλήθηκα να τον υπερασπιστώ από τις πρώτες αναγνώσεις, μιας και είναι ένας ρόλος που εύκολα μπορεί να αναλωθεί στο στερεότυπο και να χάσει την ουσία και τη ζωτική του διάσταση. Με τον Θοδωρή Βουρνά -τον σκηνοθέτη της παράστασης – έχουμε μια πολύ ζωντανή και ευαίσθητη επικοινωνία, που μας έχει κάνει να φωτίσουμε με χιούμορ και πρακτικότητα, τόσο τον δικό μου όσο και τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου.
Ετοιμάζεις κάτι άλλο;
Συμμετέχω στα γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς «Ζωή Εν Τάφω» στον ρόλο του Μητρέλη σε σκηνοθεσία Τάσσου Ψαρρά, και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτή τη μικρή αλλά απολαυστική συμμετοχή σε επτά επεισόδια. Ο κύριος Ψαρράς έχει φοβερό εκτόπισμα και το κάνει φανερό από την πρώτη επαφή.
Για τα υπόλοιπα, ας πούμε ότι επιφυλάσσομαι προς το παρόν! (Ίσως όταν δημοσιευτεί η συνέντευξη να υπάρξουν νεότερες ανακοινώσεις. Το FB ως γνωστόν είναι ο καλύτερος τρόπος να μαθαίνει κανείς νέα μου).
Facebook Page: Γιώργος Σπάνιας
October 27, 2018
Δημήτρης Αντωνίου: «…Κάθε άνθρωπος χρειάζεται να περάσει από μιαν υποταγή. Τι να γίνει!»
Πηγή: ologramma.art, αφιέρωμα
του Κωνσταντίνου Σύρμου
Οκτώβριος 25.2018
Αναφέρει ο Σεφέρης για τον Δημήτρη Αντωνίου: «Τους στίχους του τους σημείωνε πάνω στο κουτί των σιγαρέτων του. Τους ξαναδούλευε άπειρες φορές μες στο μυαλό του. Κι έπειτα, πολύ αργότερα, όταν έφτανε στο λιμάνι, τους αντέγραφε. Θυμάμαι την πρώτη φόρα που μου έδειξε την καμπίνα του. Σε μια γωνία ήταν στοιβαγμένα άπειρα αδειανά κουτιά σιγαρέτων, ήταν τα χειρόγραφά του, που τα ονόμαζε «οι μποτίλιες μου στο πέλαγος».
Κυκλωμένος από την απεραντοσύνη της θάλασσας, ο καπετάνιος-ποιητής Δημήτρης Αντωνίου, δημιουργούσε τα εξομολογητικά ποιήματά του. Tα λόγια γίνονταν η στεριά και όλα τα χρώματα, εκείνα που επισκίαζε το υγρό γαλάζιο όσο βρισκόταν εν πλω. Ίσως γι’ αυτό κάθε που έδενε σε λιμάνι ήταν λιγομίλητος και σιωπηλά στοχαστικός, σαν οι άνθρωποι, τα σπίτια κι ό,τι άλλο συναντούσε, να φάνταζαν ως κάτι άγνωστο και ξένο. Μιαν άλλου είδους θάλασσα, επικίνδυνη και πονηρή έτοιμη να τον κατασπαράξει έτσι όπως ήταν γυμνός, δίχως καράβι κάτω από τα πόδια του. Ταξίδευε για σαράντα χρόνια κι η τόση ζωή μέσα στα σιδερένια εντόσθια των πλοίων, έμοιαζε σχεδόν ασκητική. Λάτρευε τα αργεντίνικα ταγκό και τους κλασσικούς ευρωπαίους συνθέτες. Εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές μετά από την έντονη παρότρυνση του Σεφέρη. Απέφευγε τα φώτα της δημοσιότητας, τις λογοτεχνικές παρέες και την συνάφεια του κόσμου, σαν να ήταν απροσπέλαστα κύματα. Τούτο το γεγονός τον κράτησε στην αφάνεια του κοινού, μα παράλληλα μας χαρίζει την εκστατική χαρά της ανακαλύψεώς του.
Κύριε, άνθρωποι απλοίπουλούσαμε υφάσματα,(κι η ψυχή μας ήταν το ύφασμα που δεν τ’ αγόρασε κανείς).Την τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγιαη πήχη και τα ρούπια ήταν σωστάτα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:η αμαρτία μας.Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά– πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα -.Τώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμεμέτρησέ μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας·Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!
Το έργο του Αντωνίου περιορίζεται σε τρεις ποιητικές συλλογές: «Ποιήματα» (1939) Ινδίες, (ένα ποίημα 1040 στίχων εμπνευσμένων από τα θαλασσινά του ταξίδια, που κυκλοφόρησε από τις εκδ. Ίκαρος και τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, 1967) και: «Χάι-Κάι και Τάνκα» (Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, 1972). Χαρακτηριστικό της ηθικής υπόστασης του ποιητή, είναι το ότι δεν παρέλαβε ποτέ το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, αλλά ούτε και το χρηματικό ποσό που το συνόδευε. Πλήθος έργων του (ποιήματα, μεταφράσεις, λογοτεχνικά δοκίμια) δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά. Το 1998 ακολούθησε μια συνολική έκδοση με τίτλο «Ποιήματα», από τις εκδ. ΕΡΜΗΣ. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά (F.M. Pontani, M. Vitti) και στα αγγλικά (E. Keeley, P. Sherrard). Πρόσφατα έγιναν και μεταφράσεις του στα ισπανικά από τον Ρήγα Καππάτο και τον Carlos Montemajor. Το 1929 είχαν δημοσιευθεί στίχοι του στο περιοδικό «Πνοή», ενώ αργότερα και στο περιοδικό «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση».
Άνθισα γύρω μου στη θάλασσαάνθη – πουλιά που ζήσανεστο εφήμερο κλίμα της νύχτας εκείνης.Βρήκα τις κλωστές σαν ξημέρωνε,αυτές που ζωντάνευαν τους τεχνητούς κύκνους μου,σαν νεύρα με τη σάρκαστην πλασματική τους ύπαρξη.H κατασκευή τούτη που αρνήθηκεςμε το φως της ημέραςτον εαυτό της τόσοτον εαυτό μου τότε που κυβερνούσε ένα καράβιάσπρο κι αυτό σαν τα φανταστικά πουλιά
κείνη τη νύχτα που μου γύρεψες.
Η ποίηση ενός ανθρώπου που πέρασε κάτι παραπάνω από την μισή του ζωή πάνω στα κύματα, δεν θα ήταν δυνατόν να μην αφορά την θάλασσα, τη γυναίκα, τα σύννεφα, τον έρωτα, τα πουλιά, τα παιδιά, την ρευστότητα της ζωής και του ονείρου. Όλα εκείνα δηλαδή, που περιβάλλουν το σώμα και τυραννούν τον νου ενός ναυτικού. Ένα πέλαγος ο ίδιος μέσα σ’ άλλο, έγραφε: «…Μεσ’ στον αγέρα / η μουχλιασμένη μυρωδιά της πολιτείας / δεν ξεθυμαίνει· / έγινα στεριανός κ’ με διψάει· / δίχως καράβι με στενόκαρδους φίλους / με ανύπαρχτους εχθρούς-δίχως σημάδι…» Ρομαντικός κι ονειρικός στην γραφή του, πορεύτηκε παράλληλα με τους ποιητές της εποχής: Ελύτη, Εμπειρίκο, Εγγονόπουλο, Πολίτη, Θεοτοκά, Καββαδία, διατηρώντας το αυθεντικό του ύφος. Ο Δημήτρης Αντωνίου δεν νοιαζόταν ιδιαιτέρως για την τύχη των ποιημάτων του, γι’ αυτό και τα περισσότερα τα πετούσε. Παραμένει άγνωστος στο ευρύ κοινό, σαν ακυβέρνητο καράβι σε άγνωστες θάλασσες.
Να τρέμεις σαν το φύλλο ξεχασμένοςσε μια γωνιά παρακαλώνταςνα μην το μάθει που διψούσεςτόσο πολύ όταν αρνήθηκεςΝα’ χεις στο μέτωπο τους κόμπουςιδρώτα αγρύπνιας κι αγωνίαςκ μόνο στην έννοια σου να μη μάθεινα λες: η αυγή μ’ έχει φιλήσει
Γεννήθηκε το 1906 στην Μπέιρα της Μοζαμβίκης και καταγόταν από μεγάλη ναυτιλιακή οικογένεια της Κάσου. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολήθηκε παράλληλα με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και ερασιτεχνικά με την ορυκτολογία, τη βοτανική, την εντομολογία, τη ζωολογία και τη μουσική. Συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση, το 1928 ακολούθησε στρατιωτική καριέρα στην εμπορική ναυτιλία, φτάνοντας ως το βαθμό του πλοιάρχου. Ταξίδεψε σε πολεμικά πλοία, σε ατμόπλοια και κρουαζιερόπλοια. Συνταξιοδοτήθηκε το 1968. Η αυστηρή του άποψη απέναντι στην ποίηση, είναι μία από τις πιθανές αιτίες που δεν επέτρεπε στον εαυτό του να δημοσιεύσει στίχους, που τους θεωρούσε κατώτερους ποιοτικά. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έβγαινε σπάνια από το σπίτι, λόγω μιας πάθησης στα πόδια που τον κρατούσε εντός των ακίνητων τοίχων και του σταθερού εδάφους, ενός διαμερίσματος στην οδό Αχαρνών μέχρι και τον θάνατό του, τον Φεβρουάριο του 1994. Η κηδεία του καπετάνιου Δημήτρη Αντωνίου έγινε στον Κόκκινο Μύλο, μια ψυχρή μέρα τον Μάρτιο του 1994.
Κίτρινη σαύρα ξαπλωνόταν η στεριά στο ξύπνημα της·στον ουρανό τα χρώματα, στου πέλαου την αγκάλη·μπρούντζου χυτήρι το μελάνιασμα στο σήκωμα του αέρα…Ανατολίτικης αυγής εικόνα, μουρμουρίζω,όλη τη νύχτα σε περίμενα και με πληρώνεις έτσι…Βιάστηκα!Μαυροκόκκινα τώρα στοιχειά παλεύουνπράσινους δράκους / Αλλ’ ακόμη συμπλέγματασε ουρανού λιμνοθάλασσες / σκούρα δάση περνούσανμε βροχήν από πούπουλα / κι’ αστραπές-ποιά θαυμάζεις χρώματα!…Να ο ήλιος·-πως να γράψω όλα τούτα; / τα γράφει αυτός και τα σβήνειαιματόβρεχτος, φέρνοντας τέλος / στη χλιδή φαντασίας·πριν προφτάσω / να πω: φίλοιολ’ αυτά τάχω δει σε φτερά πεταλούδας…
Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο Αντωνίου ήταν άνθρωπος σοβαρός και εσωστρεφής. Η στάση του απέναντι σε άτομα που δεν γνώριζε ήταν για όλους ίδια· γινόταν δηλαδή δυσπρόσιτος αν και διατηρούσε μία έμφυτη ευγένεια στις επαφές του. Ο Οδ. Ελύτης θυμάται: «Στο σπίτι του, όπου σε δεχότανε με άπειρη ευγένεια, πολύ συχνά σ’ απαρατούσε χωρίς λόγο στη μέση της κουβέντας, για να εξαφανιστεί κάμποσα λεπτά και να ξαναπροβάλει στο άνοιγμα της πόρτας, κρατώντας έναν υπέροχο γάτο ή κουβαλώντας μια γλάστρα μ’ ένα πρωτοείδωτο φυτό ή κάποτε απλά και μόνο δείχνοντας ένα κομματάκι ξύλο αρωματικό, φερμένο από μακρινές χώρες, που το χάιδευε στα χέρια του και τ’ οσφραινότανε με ηδονή και το ξαναδίπλωνε σε χαρτάκια, με τη μυστική χαρά του συλλέκτη που προσηλώνεται και μόνο αυτός είναι σε θέση να εκτίμα τα «πολύτιμα». Μου έτυχε να δω μερικά από τα φημισμένα κουτιά των τσιγάρων όπου έγραφε, στις ώρες της νυχτερινής βάρδιας τους στίχους του, τυραννισμένους, όλο διαγραφές και προσθήκες, εργασμένους όμοια με τα πετράδια που τόσο αγαπούσε».
Τριαντάφυλλοπου ‘ταν κόκκινο, τώραξεθωριασμένομοιάζει αίμα παλιό πληγής
Σε ένα του γράμμα, γραμμένο τον Ιούνιο του 1937, που πιθανότατα απευθύνεται στον Γιώργο Σεφέρη, γράφει μεταξύ άλλων: «…Πολλές φορές θα μ’ άκουγες να γκρινιάζω για τη θάλασσα, μα σκέφτομαι τώρα πάνω σε τούτο το καράβι που ταξιδεύω, αν δεν εύρισκα αυτό τον τρόπο-καταλαβαίνεις με ποιαν έννοια μιλώ, τι θα γινόμουν, ίσως είναι η μόνη υποταγή που μπορεί να σηκώσει η κατασκευή μου· και κάθε άνθρωπος χρειάζεται να περάσει από μιαν υποταγή. Τι να γίνει!»
Πηγές:
greeknewsonline
hellenicpoetry
του Κωνσταντίνου Σύρμου
Οκτώβριος 25.2018
Αναφέρει ο Σεφέρης για τον Δημήτρη Αντωνίου: «Τους στίχους του τους σημείωνε πάνω στο κουτί των σιγαρέτων του. Τους ξαναδούλευε άπειρες φορές μες στο μυαλό του. Κι έπειτα, πολύ αργότερα, όταν έφτανε στο λιμάνι, τους αντέγραφε. Θυμάμαι την πρώτη φόρα που μου έδειξε την καμπίνα του. Σε μια γωνία ήταν στοιβαγμένα άπειρα αδειανά κουτιά σιγαρέτων, ήταν τα χειρόγραφά του, που τα ονόμαζε «οι μποτίλιες μου στο πέλαγος».
Κυκλωμένος από την απεραντοσύνη της θάλασσας, ο καπετάνιος-ποιητής Δημήτρης Αντωνίου, δημιουργούσε τα εξομολογητικά ποιήματά του. Tα λόγια γίνονταν η στεριά και όλα τα χρώματα, εκείνα που επισκίαζε το υγρό γαλάζιο όσο βρισκόταν εν πλω. Ίσως γι’ αυτό κάθε που έδενε σε λιμάνι ήταν λιγομίλητος και σιωπηλά στοχαστικός, σαν οι άνθρωποι, τα σπίτια κι ό,τι άλλο συναντούσε, να φάνταζαν ως κάτι άγνωστο και ξένο. Μιαν άλλου είδους θάλασσα, επικίνδυνη και πονηρή έτοιμη να τον κατασπαράξει έτσι όπως ήταν γυμνός, δίχως καράβι κάτω από τα πόδια του. Ταξίδευε για σαράντα χρόνια κι η τόση ζωή μέσα στα σιδερένια εντόσθια των πλοίων, έμοιαζε σχεδόν ασκητική. Λάτρευε τα αργεντίνικα ταγκό και τους κλασσικούς ευρωπαίους συνθέτες. Εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές μετά από την έντονη παρότρυνση του Σεφέρη. Απέφευγε τα φώτα της δημοσιότητας, τις λογοτεχνικές παρέες και την συνάφεια του κόσμου, σαν να ήταν απροσπέλαστα κύματα. Τούτο το γεγονός τον κράτησε στην αφάνεια του κοινού, μα παράλληλα μας χαρίζει την εκστατική χαρά της ανακαλύψεώς του.
Κύριε, άνθρωποι απλοίπουλούσαμε υφάσματα,(κι η ψυχή μας ήταν το ύφασμα που δεν τ’ αγόρασε κανείς).Την τιμή δεν κανονίζαμε απ’ την ούγιαη πήχη και τα ρούπια ήταν σωστάτα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:η αμαρτία μας.Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά– πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα -.Τώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμεμέτρησέ μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας·Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!
Το έργο του Αντωνίου περιορίζεται σε τρεις ποιητικές συλλογές: «Ποιήματα» (1939) Ινδίες, (ένα ποίημα 1040 στίχων εμπνευσμένων από τα θαλασσινά του ταξίδια, που κυκλοφόρησε από τις εκδ. Ίκαρος και τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, 1967) και: «Χάι-Κάι και Τάνκα» (Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, 1972). Χαρακτηριστικό της ηθικής υπόστασης του ποιητή, είναι το ότι δεν παρέλαβε ποτέ το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, αλλά ούτε και το χρηματικό ποσό που το συνόδευε. Πλήθος έργων του (ποιήματα, μεταφράσεις, λογοτεχνικά δοκίμια) δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά. Το 1998 ακολούθησε μια συνολική έκδοση με τίτλο «Ποιήματα», από τις εκδ. ΕΡΜΗΣ. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά (F.M. Pontani, M. Vitti) και στα αγγλικά (E. Keeley, P. Sherrard). Πρόσφατα έγιναν και μεταφράσεις του στα ισπανικά από τον Ρήγα Καππάτο και τον Carlos Montemajor. Το 1929 είχαν δημοσιευθεί στίχοι του στο περιοδικό «Πνοή», ενώ αργότερα και στο περιοδικό «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση».
Άνθισα γύρω μου στη θάλασσαάνθη – πουλιά που ζήσανεστο εφήμερο κλίμα της νύχτας εκείνης.Βρήκα τις κλωστές σαν ξημέρωνε,αυτές που ζωντάνευαν τους τεχνητούς κύκνους μου,σαν νεύρα με τη σάρκαστην πλασματική τους ύπαρξη.H κατασκευή τούτη που αρνήθηκεςμε το φως της ημέραςτον εαυτό της τόσοτον εαυτό μου τότε που κυβερνούσε ένα καράβιάσπρο κι αυτό σαν τα φανταστικά πουλιά
κείνη τη νύχτα που μου γύρεψες.
Η ποίηση ενός ανθρώπου που πέρασε κάτι παραπάνω από την μισή του ζωή πάνω στα κύματα, δεν θα ήταν δυνατόν να μην αφορά την θάλασσα, τη γυναίκα, τα σύννεφα, τον έρωτα, τα πουλιά, τα παιδιά, την ρευστότητα της ζωής και του ονείρου. Όλα εκείνα δηλαδή, που περιβάλλουν το σώμα και τυραννούν τον νου ενός ναυτικού. Ένα πέλαγος ο ίδιος μέσα σ’ άλλο, έγραφε: «…Μεσ’ στον αγέρα / η μουχλιασμένη μυρωδιά της πολιτείας / δεν ξεθυμαίνει· / έγινα στεριανός κ’ με διψάει· / δίχως καράβι με στενόκαρδους φίλους / με ανύπαρχτους εχθρούς-δίχως σημάδι…» Ρομαντικός κι ονειρικός στην γραφή του, πορεύτηκε παράλληλα με τους ποιητές της εποχής: Ελύτη, Εμπειρίκο, Εγγονόπουλο, Πολίτη, Θεοτοκά, Καββαδία, διατηρώντας το αυθεντικό του ύφος. Ο Δημήτρης Αντωνίου δεν νοιαζόταν ιδιαιτέρως για την τύχη των ποιημάτων του, γι’ αυτό και τα περισσότερα τα πετούσε. Παραμένει άγνωστος στο ευρύ κοινό, σαν ακυβέρνητο καράβι σε άγνωστες θάλασσες.
Να τρέμεις σαν το φύλλο ξεχασμένοςσε μια γωνιά παρακαλώνταςνα μην το μάθει που διψούσεςτόσο πολύ όταν αρνήθηκεςΝα’ χεις στο μέτωπο τους κόμπουςιδρώτα αγρύπνιας κι αγωνίαςκ μόνο στην έννοια σου να μη μάθεινα λες: η αυγή μ’ έχει φιλήσει
Γεννήθηκε το 1906 στην Μπέιρα της Μοζαμβίκης και καταγόταν από μεγάλη ναυτιλιακή οικογένεια της Κάσου. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολήθηκε παράλληλα με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και ερασιτεχνικά με την ορυκτολογία, τη βοτανική, την εντομολογία, τη ζωολογία και τη μουσική. Συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση, το 1928 ακολούθησε στρατιωτική καριέρα στην εμπορική ναυτιλία, φτάνοντας ως το βαθμό του πλοιάρχου. Ταξίδεψε σε πολεμικά πλοία, σε ατμόπλοια και κρουαζιερόπλοια. Συνταξιοδοτήθηκε το 1968. Η αυστηρή του άποψη απέναντι στην ποίηση, είναι μία από τις πιθανές αιτίες που δεν επέτρεπε στον εαυτό του να δημοσιεύσει στίχους, που τους θεωρούσε κατώτερους ποιοτικά. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έβγαινε σπάνια από το σπίτι, λόγω μιας πάθησης στα πόδια που τον κρατούσε εντός των ακίνητων τοίχων και του σταθερού εδάφους, ενός διαμερίσματος στην οδό Αχαρνών μέχρι και τον θάνατό του, τον Φεβρουάριο του 1994. Η κηδεία του καπετάνιου Δημήτρη Αντωνίου έγινε στον Κόκκινο Μύλο, μια ψυχρή μέρα τον Μάρτιο του 1994.
Κίτρινη σαύρα ξαπλωνόταν η στεριά στο ξύπνημα της·στον ουρανό τα χρώματα, στου πέλαου την αγκάλη·μπρούντζου χυτήρι το μελάνιασμα στο σήκωμα του αέρα…Ανατολίτικης αυγής εικόνα, μουρμουρίζω,όλη τη νύχτα σε περίμενα και με πληρώνεις έτσι…Βιάστηκα!Μαυροκόκκινα τώρα στοιχειά παλεύουνπράσινους δράκους / Αλλ’ ακόμη συμπλέγματασε ουρανού λιμνοθάλασσες / σκούρα δάση περνούσανμε βροχήν από πούπουλα / κι’ αστραπές-ποιά θαυμάζεις χρώματα!…Να ο ήλιος·-πως να γράψω όλα τούτα; / τα γράφει αυτός και τα σβήνειαιματόβρεχτος, φέρνοντας τέλος / στη χλιδή φαντασίας·πριν προφτάσω / να πω: φίλοιολ’ αυτά τάχω δει σε φτερά πεταλούδας…
Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο Αντωνίου ήταν άνθρωπος σοβαρός και εσωστρεφής. Η στάση του απέναντι σε άτομα που δεν γνώριζε ήταν για όλους ίδια· γινόταν δηλαδή δυσπρόσιτος αν και διατηρούσε μία έμφυτη ευγένεια στις επαφές του. Ο Οδ. Ελύτης θυμάται: «Στο σπίτι του, όπου σε δεχότανε με άπειρη ευγένεια, πολύ συχνά σ’ απαρατούσε χωρίς λόγο στη μέση της κουβέντας, για να εξαφανιστεί κάμποσα λεπτά και να ξαναπροβάλει στο άνοιγμα της πόρτας, κρατώντας έναν υπέροχο γάτο ή κουβαλώντας μια γλάστρα μ’ ένα πρωτοείδωτο φυτό ή κάποτε απλά και μόνο δείχνοντας ένα κομματάκι ξύλο αρωματικό, φερμένο από μακρινές χώρες, που το χάιδευε στα χέρια του και τ’ οσφραινότανε με ηδονή και το ξαναδίπλωνε σε χαρτάκια, με τη μυστική χαρά του συλλέκτη που προσηλώνεται και μόνο αυτός είναι σε θέση να εκτίμα τα «πολύτιμα». Μου έτυχε να δω μερικά από τα φημισμένα κουτιά των τσιγάρων όπου έγραφε, στις ώρες της νυχτερινής βάρδιας τους στίχους του, τυραννισμένους, όλο διαγραφές και προσθήκες, εργασμένους όμοια με τα πετράδια που τόσο αγαπούσε».
Τριαντάφυλλοπου ‘ταν κόκκινο, τώραξεθωριασμένομοιάζει αίμα παλιό πληγής
Σε ένα του γράμμα, γραμμένο τον Ιούνιο του 1937, που πιθανότατα απευθύνεται στον Γιώργο Σεφέρη, γράφει μεταξύ άλλων: «…Πολλές φορές θα μ’ άκουγες να γκρινιάζω για τη θάλασσα, μα σκέφτομαι τώρα πάνω σε τούτο το καράβι που ταξιδεύω, αν δεν εύρισκα αυτό τον τρόπο-καταλαβαίνεις με ποιαν έννοια μιλώ, τι θα γινόμουν, ίσως είναι η μόνη υποταγή που μπορεί να σηκώσει η κατασκευή μου· και κάθε άνθρωπος χρειάζεται να περάσει από μιαν υποταγή. Τι να γίνει!»
Πηγές:
greeknewsonline
hellenicpoetry
October 22, 2018
αχινοί
Μπορούμε απλώς να καθίσουμε αντίκρυ
δίχως να βγάλουμε μιλιά
να στάξουνε οι ενοχές, οι οίκτοι
και να αφεθούν για κάπου να πετάξουν
αιχμαλωτισμένα σαν να 'τανε πουλιά
Μπορούμε απλώς να μείνουμε ακίνητοι
να μην αγγιχτούμε καν
σαν φρουροί που στέκονται ακοίμητοι
ξεχάσανε συνθηματικά και σύνορα
μοναχικά, ο ένας τον άλλο φυλάν
Τίποτα δεν χρειάζεται να γίνει
Η ώρα κι ας μοιάζει μακρινή
σαν δυο ερωτευμένοι αχινοί
που αγκάθι δεν τους έχει απομείνει
October 16, 2018
Η λέξη
Πηγή: entropiaradio, διήγημα
του Κωνσταντίνου Σύρμου
Οκτώβρης 16.2018
Απόψε θα έπρεπε να γιορτάζει, να πίνει στο μικρό του διαμέρισμα παρέα με τους φίλους του, εκείνους που του έλεγαν από καιρό να τα παρατήσει και τον πλήγωναν τόσο, που φοβόταν μήπως ξέρουν πόσο πληγώνεται και το κάνουν επίτηδες. Μα δεν πήρε κανέναν τηλέφωνο για να ανακοινώσει τα υπέροχα νέα, να κομπάσει για τον θρίαμβό του. Καθόταν στο τραπέζι μόνος, σκεπτικός κι αμίλητος. Δίπλα στο σταχτοδοχείο βρισκόταν ακουμπισμένο ένα πιστόλι, το σήκωσε, το ακούμπησε στον κρόταφό του κι έδωσε ένα τέλος στην φαρσοκωμωδία, πατώντας την σκανδάλη.
Το πρωί είχε μάθει πως ο μεγαλύτερος εκδοτικός οίκος της χώρας, ένα οικονομικό θηρίο, είχε δεχτεί το μυθιστόρημά του· θεωρούσαν μάλιστα πως θα γίνει παγκόσμια επιτυχία. Το βρήκαν τόσο άρτια γραμμένο, που δεν θα χρειαζόταν καν να το επιμεληθούν. Συζήτησαν κι άλλα σε εκείνο το τηλεφώνημα, για τα ποσοστά, τις παρουσιάσεις και το εξώφυλλο. Από όσα είπαν, δεν θυμόταν τίποτα λίγο αργότερα· ήταν μεθυσμένος από την αναπάντεχη εξέλιξη. Είχε προσπαθήσει άλλες έξι φορές ως τώρα να εκδοθεί ένα δικό του βιβλίο, μήνες και χρόνια ατελείωτης γραφής κι αγωνίας είχε περάσει, όμως μονίμως τον απέρριπταν σε όποιον εκδοτικό οίκο κι αν απευθυνόταν.
Πέρασαν γύρω στις δύο ώρες μέχρι να ξεδιαλύνει το μυαλό του. Όταν αυτό συνέβη, αποφάσισε γεμάτος υπερηφάνεια να το ανακοινώσει στην οικογένεια και τους οικείους του. Σήκωσε το ακουστικό, πάτησε έναν αριθμό μα ξαφνικά σταμάτησε, έμεινε ακίνητος. Κάτι άρχισε να θυμάται, κάτι που του είχε γλιστρήσει από την μνήμη σαν κέρμα που φεύγει από το μπουλούκι της τσέπης και πέφτει χάμω στην μοκέτα. Αργά - αργά έκλεισε το ακουστικό και τότε, μία φωνή μίλησε μέσα στο κεφάλι του: «Το κείμενό σας είναι ένα αριστούργημα! Με χαρά θα εκδώσουμε το βιβλίο σας! Αρκεί να αφαιρέσετε αυτήν την λέξη». Θυμήθηκε πως συμφώνησε, δεν είχε καν ακούσει τούτο το σημείο, αλλιώς δεν μπορεί, θα αντιδρούσε, δεν θα αποκρινόταν στο εξευτελιστικό αίτημά τους με ένα ξελιγωμένο «ό,τι θέλετε!», που έμελλε να σφραγίσει τελικώς και την συμφωνία τους.
Πως μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο, αναρωτιόταν τώρα. Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού· σκεπτόταν για ατελείωτες ώρες, με τα λεπτά τούτων των ωρών να διαρκούν κι αυτά άλλες τόσες. Η λέξη εκείνη, μια ασήμαντη ομολογουμένως λέξη, πήρε πλέον μια άλλη μορφή. Έγινε η τελευταία νύχτα κάποιου που την επόμενη μέρα, εν αγνοία του, θα πεθάνει. Έγινε το χρωματιστό πουλί, που πρώτο εκείνο διαπέρασε τα δέντρα μέσα από το ξεροκαμμένο δάσος και κανείς δεν ήταν εκεί για να το δει. Έγινε ο δύτης, που καταδυόμενος τόσο βαθιά για να βρει το σπάνιο κοράλλι με το οποίο θα γέμιζε την συλλογή του, ξεχάστηκε στον αχανή σκούρο κόσμο και πέθανε, αδειάζοντας από οξυγόνο.
Ύστερα σκέφτηκε πως αν αρνιόταν, η διάπλατη πόρτα που τον περίμενε θα γινόταν με μιας ένας τοίχος, που δεν θα άλλαζε ποτέ μορφή. Κανείς δεν θα νοιαζόταν, ούτε οι φίλοι του θα πίστευαν την γενναία του άρνηση. Θα την θεωρούσαν όλοι ένα μάταιο ψέμα ή ακόμη χειρότερα μια ηλίθια αλήθεια. Κάποτε, κάποιος του ‘χε πει: «Τι νόημα έχει η γενναιότητα αν ούτε ένα μυρμήγκι δεν ευνοήσει»; Πήρε στα χέρια του τις σελίδες, ξαναδιάβασε τις τελευταίες γραμμές της ιστορίας του, προσπάθησε να φανταστεί το κείμενο χωρίς την επίμαχη λέξη. Πέταξε τις ασύνδετες κόλλες χαρτί στον αέρα, ύστερα τις μάζεψε ξανά μία - μία προσεχτικά. Διάβασε την τελευταία πρόταση: «Δίπλα στο σταχτοδοχείο βρισκόταν ακουμπισμένο ένα πιστόλι· το σήκωσε, το ακούμπησε στον κρόταφό του κι έδωσε ένα τέλος στην φαρσοκωμωδία, πατώντας την σκανδάλη. Ξύπνησε».
του Κωνσταντίνου Σύρμου
Οκτώβρης 16.2018
Απόψε θα έπρεπε να γιορτάζει, να πίνει στο μικρό του διαμέρισμα παρέα με τους φίλους του, εκείνους που του έλεγαν από καιρό να τα παρατήσει και τον πλήγωναν τόσο, που φοβόταν μήπως ξέρουν πόσο πληγώνεται και το κάνουν επίτηδες. Μα δεν πήρε κανέναν τηλέφωνο για να ανακοινώσει τα υπέροχα νέα, να κομπάσει για τον θρίαμβό του. Καθόταν στο τραπέζι μόνος, σκεπτικός κι αμίλητος. Δίπλα στο σταχτοδοχείο βρισκόταν ακουμπισμένο ένα πιστόλι, το σήκωσε, το ακούμπησε στον κρόταφό του κι έδωσε ένα τέλος στην φαρσοκωμωδία, πατώντας την σκανδάλη.
Το πρωί είχε μάθει πως ο μεγαλύτερος εκδοτικός οίκος της χώρας, ένα οικονομικό θηρίο, είχε δεχτεί το μυθιστόρημά του· θεωρούσαν μάλιστα πως θα γίνει παγκόσμια επιτυχία. Το βρήκαν τόσο άρτια γραμμένο, που δεν θα χρειαζόταν καν να το επιμεληθούν. Συζήτησαν κι άλλα σε εκείνο το τηλεφώνημα, για τα ποσοστά, τις παρουσιάσεις και το εξώφυλλο. Από όσα είπαν, δεν θυμόταν τίποτα λίγο αργότερα· ήταν μεθυσμένος από την αναπάντεχη εξέλιξη. Είχε προσπαθήσει άλλες έξι φορές ως τώρα να εκδοθεί ένα δικό του βιβλίο, μήνες και χρόνια ατελείωτης γραφής κι αγωνίας είχε περάσει, όμως μονίμως τον απέρριπταν σε όποιον εκδοτικό οίκο κι αν απευθυνόταν.
Πέρασαν γύρω στις δύο ώρες μέχρι να ξεδιαλύνει το μυαλό του. Όταν αυτό συνέβη, αποφάσισε γεμάτος υπερηφάνεια να το ανακοινώσει στην οικογένεια και τους οικείους του. Σήκωσε το ακουστικό, πάτησε έναν αριθμό μα ξαφνικά σταμάτησε, έμεινε ακίνητος. Κάτι άρχισε να θυμάται, κάτι που του είχε γλιστρήσει από την μνήμη σαν κέρμα που φεύγει από το μπουλούκι της τσέπης και πέφτει χάμω στην μοκέτα. Αργά - αργά έκλεισε το ακουστικό και τότε, μία φωνή μίλησε μέσα στο κεφάλι του: «Το κείμενό σας είναι ένα αριστούργημα! Με χαρά θα εκδώσουμε το βιβλίο σας! Αρκεί να αφαιρέσετε αυτήν την λέξη». Θυμήθηκε πως συμφώνησε, δεν είχε καν ακούσει τούτο το σημείο, αλλιώς δεν μπορεί, θα αντιδρούσε, δεν θα αποκρινόταν στο εξευτελιστικό αίτημά τους με ένα ξελιγωμένο «ό,τι θέλετε!», που έμελλε να σφραγίσει τελικώς και την συμφωνία τους.
Πως μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο, αναρωτιόταν τώρα. Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού· σκεπτόταν για ατελείωτες ώρες, με τα λεπτά τούτων των ωρών να διαρκούν κι αυτά άλλες τόσες. Η λέξη εκείνη, μια ασήμαντη ομολογουμένως λέξη, πήρε πλέον μια άλλη μορφή. Έγινε η τελευταία νύχτα κάποιου που την επόμενη μέρα, εν αγνοία του, θα πεθάνει. Έγινε το χρωματιστό πουλί, που πρώτο εκείνο διαπέρασε τα δέντρα μέσα από το ξεροκαμμένο δάσος και κανείς δεν ήταν εκεί για να το δει. Έγινε ο δύτης, που καταδυόμενος τόσο βαθιά για να βρει το σπάνιο κοράλλι με το οποίο θα γέμιζε την συλλογή του, ξεχάστηκε στον αχανή σκούρο κόσμο και πέθανε, αδειάζοντας από οξυγόνο.
Ύστερα σκέφτηκε πως αν αρνιόταν, η διάπλατη πόρτα που τον περίμενε θα γινόταν με μιας ένας τοίχος, που δεν θα άλλαζε ποτέ μορφή. Κανείς δεν θα νοιαζόταν, ούτε οι φίλοι του θα πίστευαν την γενναία του άρνηση. Θα την θεωρούσαν όλοι ένα μάταιο ψέμα ή ακόμη χειρότερα μια ηλίθια αλήθεια. Κάποτε, κάποιος του ‘χε πει: «Τι νόημα έχει η γενναιότητα αν ούτε ένα μυρμήγκι δεν ευνοήσει»; Πήρε στα χέρια του τις σελίδες, ξαναδιάβασε τις τελευταίες γραμμές της ιστορίας του, προσπάθησε να φανταστεί το κείμενο χωρίς την επίμαχη λέξη. Πέταξε τις ασύνδετες κόλλες χαρτί στον αέρα, ύστερα τις μάζεψε ξανά μία - μία προσεχτικά. Διάβασε την τελευταία πρόταση: «Δίπλα στο σταχτοδοχείο βρισκόταν ακουμπισμένο ένα πιστόλι· το σήκωσε, το ακούμπησε στον κρόταφό του κι έδωσε ένα τέλος στην φαρσοκωμωδία, πατώντας την σκανδάλη. Ξύπνησε».
October 13, 2018
Γιάννης Νίκου: «Βάζω τον θεατή μέσα στον πίνακα, μετέχει των δρώμενων, γίνεται μέρος αυτών»
Πηγή: iARTτου Κωνσταντίνου Σύρμου13/10/2018
Ο διεθνούς φήμης ζωγράφος Γιάννης Νίκου, επιστρέφει την τέχνη της ζωγραφικής στη βάση της, παίρνοντας την σκυτάλη από τους Bosch, Van der Heyden, Breughel, Goya και εκφράζοντας το δικό του ύφος μέσα από τον συμβολικό ρεαλισμό και την φαντασία. Επιβάλλεται στον θεατή μέσω της άρτιας τεχνικής του και της έμφασης που δίνει, ακόμη και στην παραμικρή λεπτομέρεια του σχεδίου. Την πρώτη στιγμή που κοιτάζεις τα έργα του αισθάνεσαι δέος, λόγω των μεγάλων διαστάσεων και των ζωντανών χρωμάτων του κάθε πίνακα. Αρκούν λίγα δευτερόλεπτα παρατήρησης, για να κατανοήσεις πως αντικρίζεις τους πίνακες ενός – εν ζωή- κλασσικού ζωγράφου. Πίνακές του βρίσκονται σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές στο εξωτερικό και την Ελλάδα. Σπουδαίοι κριτικοί της τέχνης έχουν εντρυφήσει με εκτενείς αναλύσεις στο έργο του. Είναι ξεχωριστή στιγμή για ‘μένα να συνομιλώ μαζί του για την προσωπικότητα, την πορεία του, αλλά και για την τέχνη της ζωγραφικής.
Οι κριτικοί της τέχνης – στο εξωτερικό και στην Ελλάδα – σας αποκαλούν «ζωγράφο του μαγικού ρεαλισμού». Αν η ζωή μας ήταν ένας πίνακας, τι θα ονομάζαμε «μαγικό» μέσα στον ρεαλισμό της καθημερινότητας;
Την υπέρβαση του νου, το ξεπέταγμα από την καθημερινότητα με την βοήθεια της φαντασίας στον χώρο τον ονειρικό, όπου δεν μας αγγίζει τίποτε και ταξιδεύουμε με απόλυτη αίσθηση, μακριά από τα τετριμμένα και τα επίγεια.
Το σύνολο του έργου σας αποτελείται περίπου από 3.500 πίνακες, οι οποίοι χωρίζονται σε κύκλους όπως ο αλληγορικός, ο ιστορικός, ο μυθολογικός, ο μεσαιωνικός κ.α. Αν ανοίγατε έναν νέο κύκλο, πως θα τον ονομάζατε και τι θα μπορούσε να περιέχει;
Θα ήταν ο κύκλος αυτών των έργων που ονειρεύτηκα να ζωγραφίσω, αλλά ακόμη δεν ήρθε η ώρα. Έχουν συσσωρευτεί πολλά, μα πάρα πολλά έργα στον νου μου. Στον σωστό χρόνο θα γίνουν κι αυτά!
Στους πίνακές σας, μέσα από το πρίσμα της φαντασίας και των συμβολισμών, χρονικογραφείτε στιγμές της Ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας. Αυτές οι κρυφές ματιές στο παρελθόν, είναι μια παρακαταθήκη που αφήνετε για τους ακόμη αγέννητους ανθρώπους;
Η καταγραφή της ιστορίας παγκοσμίως αλλά κυρίως της Ελληνικής, είναι υποχρέωση της τέχνης διότι μόνον έτσι, με την εικόνα και χωρίς λόγια, ο καλλιτέχνης γίνεται η πηγή της αλήθειας. Γίνεται ο χρονικογράφος για ό,τι συνέβη, ώστε να επαναληφθεί εάν χρειαστεί ή να μην το ξαναζήσουμε ποτέ. Οι ιστορικοί πίνακες είναι παγκόσμια κληρονομιά για τους αγέννητους ακόμα ανθρώπους. Θα τους θυμίζουν το χρέος τους και τον δρόμο τους.
Ένα χαρακτηριστικό των περισσότερων έργων σας κύριε Νίκου, είναι οι μεγάλες διαστάσεις τους. Τι σημαίνει αυτή η έννοια του όγκου για εσάς;
Η μεγάλη διάσταση ενός πίνακα – κυρίως επικού θέματος – μου δίνει την ευκαιρία να βάζω τον θεατή μέσα στον πίνακα. Να μετέχει των δρώμενων, να γίνεται μέρος αυτών, να χαίρεται ή να συμπάσχει. Εάν συμβεί αυτό που – πάντα συμβαίνει – έχω πετύχει τον σκοπό μου, που είναι να φύγει ο θεατής από την ζωγραφική και να ψάξει τον εαυτό του.
Τι μορφή θα δίνατε στον Θεό αν τον ζωγραφίζατε;
Αν ζωγράφιζα τον Θεό, αν προσπαθούσα δηλαδή, δεν θα έκανα τον παππού πάνω από τα σύννεφα με τους αγγέλους και τους αγίους γύρω του. Περισσότερο θα ήταν μία εκτυφλωτική λάμψη με μεγάλη αύρα και ιριδισμούς. Είναι αυτό που αισθάνεται το βάθος της ψυχής μας, αλλά δεν μπορούμε να το εκφράσουμε με λόγια, αλλά ούτε και με εικόνα εύκολα.
Στην εποχή που ζούμε, υπάρχουν πίνακες που είτε καλύπτονται εξ ολοκλήρου από ένα χρώμα, είτε δημιουργήθηκαν από τυχαίες εκτινάξεις του πινέλου και κοστίζουν αρκετές χιλιάδες ευρώ. Ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτό το είδος ζωγραφικής;
Αν η φαντασία ενός ζωγράφου περιορίζεται σε ένα χρώμα ή τυχαίες εκτινάξεις του πινέλου, θα πω ότι ο ζωγράφος αυτός δεν έχει να δώσει πολλά στην ιστορία της τέχνης. Επίσης, αυτοί που θα δώσουν αρκετές χιλιάδες ευρώ για έναν πίνακα αυτής της μορφής, προσφέρουν πολλά για τον μηδενισμό της τέχνης και τίποτε άλλο.
Σε έναν από τους πολλούς με ισχυρούς συμβολισμούς πίνακές σας, επτά ιππότες είναι ολόκληροι κλεισμένοι μέσα στις πανοπλίες τους· λευκά πουλιά πετούν ελεύθερα από πάνω τους στις αχτίδες φωτός που μπαίνουν από το παράθυρο. Είναι κάπως έτσι ο κόσμος μας πλέον; Κλειδωμένος εντός του, σε δόγματα και δοξασίες μην βλέποντας την ελευθερία γύρω του;
Ναι, οι πανοπλίες είναι η φυλακή του καθενός μας αλλά και η προστασία. Τα δε άσπρα περιστέρια είναι οι ελπίδες και τα όνειρά μας που αυτά, είναι ελεύθερα…
Τι είναι εκείνο που σας κέντρισε το ενδιαφέρον στο να δημιουργείτε σχεδόν αποκλειστικά ελαιογραφίες;
Η ελαιογραφία έχει δώσει εξετάσεις μέσα από τους αιώνες σε διάρκεια και σταθερότητα, τα χρώματα δεν χάνουν την λάμψη τους. Ποιος μας λέει ότι ένας πίνακας ζωγραφισμένος με ακρυλικά π.χ. θα υπάρχει μετά από 100 χρόνια; Βέβαια το λάδι είναι το πιο δύσκολο υλικό για να δουλέψεις! Θέλει εμπειρία, για να μην λασπώσει το χρώμα και τεχνική για να ζωγραφίσεις ό,τι φανταστείς.
Είστε παντρεμένος με μία αξιόλογη γυναίκα που στέκεται με θαυμασμό στο πλευρό σας. Πόσο και πως σας έχει βοηθήσει στην τέχνη σας το γεγονός αυτό;
Δεν είναι απλώς αξιόλογη, είναι τα πάντα! Εμπνέεται, καλύπτει, προβλέπει ό,τι πρόκειται να συμβεί, κάνει μια υπέροχη κριτική την ώρα που δημιουργείται το έργο και έτσι μου παρέχει και ψυχολογική υποστήριξη την στιγμή που την χρειάζομαι. Όχι 3.500 έργα δεν θα είχα κάνει, αλλά ούτε 1000 καλά καλά! Είναι τα πάντα για μένα.
Τι συμβαίνει εσωτερικά στον Γιάννη Νίκου, αμέσως μετά την πρώτη πινελιά και λίγο πριν την τελευταία ενός πίνακά του;
Όταν μιλάμε για την πρώτη πινελιά ενός έργου, θέλει μεγάλο θράσος για να την βάλεις. Σκέψου να θέλεις να ζωγραφίσεις την Άλωση της Κωνσταντινούπολης σε 5,40 μέτρα λευκό τελάρο, που θα την βάλεις; Όσο για την τελευταία πινελιά, θα θυμηθώ τον πρώτο μου δάσκαλο τον Θεόδωρο Δρόσο που έλεγε ότι: «ο καλός ζωγράφος ξέρει πότε θα βάλει την τελευταία πινελιά για να μην χαλάσει το έργο, φορτώνοντάς το με περιττά στοιχεία, φλυαρώντας, κάνοντας το έργο βαρετό στον θεατή».
Το έργο σας έχει παρουσιαστεί σε πολλές ατομικές εκθέσεις σε Ρώμη, Μιλάνο, Μπρέσια, Γένοβα, Τορόντο, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βρυξέλλες, αλλά και σε ομαδικές στην Νέα Υόρκη, το Παρίσι, την Βασιλεία κ.α. Πείτε μας μία αξέχαστη στιγμή για εσάς, από τις εκθέσεις αυτές.
Πολλά έχω να θυμηθώ από τις εκθέσεις μου στη διάρκεια της καριέρας μου, αλλά αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο, είναι τα εγκαίνια της ατομικής – τιμητικής μου έκθεσης στο Γκάζι το 2009. Πηγαίνοντας για την έκθεση, πλησιάζοντας, είδα ότι ο κόσμος που προσήλθε ήταν τόσος, που δεν χώρεσε σε 5 τεράστιες αίθουσες (πάνω από 2.000 τ.μ) και περίμενε από έξω για να μπει με την σειρά του. Ήταν πάνω από 2000 άτομα. Τότε κατάλαβα ότι είχα να ζωγραφίσω ακόμη πολύ, μα πάρα πολύ.
Πως αντιδρούν τα μικρά παιδιά στην θέα των έργων σας;
Τα παιδιά θαυμάζουν αυτό που καταλαβαίνουν – και καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα απ’ ό,τι πιστεύουμε. Όποτε έρθουν σε επαφή με τα έργα μου ενθουσιάζονται και μου ζητάνε πολλές φορές αυτόγραφα ή μου ζητάνε να εξηγήσω, να πω την ιστορία του πίνακα. Αλλά εδώ θα αναφέρω κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ. Είχα ζωγραφίσει σε έναν πίνακά μου τον Ρίκο, τον σκύλο μας. Η Λώρα η σκυλίτσα μας είδε αυτόν τον πίνακα που ήταν ακουμπισμένος στο πάτωμα. Στάθηκε, τον κοίταξε και άρχισε να του γαβγίζει! Τι δουλειά είχε εκεί να την κοιτάζει αμίλητος; Έλα Ρίκο, βγες έξω… Από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια!
Σε ποιο ιστορικό γεγονός που ακόμη δεν έχετε «εξιστορήσει» σε πίνακά σας, θα εντάσσατε την φιγούρα σας και γιατί θα θέλατε να ήσασταν εκεί «παρών;»
Θα φανεί παράξενο αλλά θα ήθελα να ήμουν εκεί στην Ναυμαχία της Ναυπάκτου· εκεί όπου συγκρούστηκε η Χριστιανοσύνη με τους Μωαμεθανούς και νίκησε.
Που και πότε μπορούμε να απολαύσουμε πίνακες σας και τι ακολουθεί στο μέλλον για τον Γιάννη Νίκου;
Σύντομα θα μπορώ να ανακοινώσω το πρόγραμμά μου για τις μελλοντικές μου κινήσεις, οι οποίες στηρίζονται πάντα στην δημιουργία και την διάθεση, να ζωγραφίσω με την ίδια ένταση όπως όταν ξεκίνησα. Οι κινήσεις, εκθέσεις και events έπονται και στηρίζουν πάντα την επιθυμία μου να βρεθώ στο εργαστήριο, για να ξεκινήσει η μέρα. Μπορεί και στις 7 το πρωί να είμαι με το πινέλο στο χέρι, στοχεύοντας σ’ έναν καινούριο πίνακα. Το μέλλον θα έχει πολλή εικαστική δράση και αποτέλεσμα!
(πληροφορίες, πλήρες βιογραφικό και δείγμα της δουλείας του Γιάννη Νίκου θα βρείτε στο προσωπικό του site: www.iannisnikou.gr)
Ο διεθνούς φήμης ζωγράφος Γιάννης Νίκου, επιστρέφει την τέχνη της ζωγραφικής στη βάση της, παίρνοντας την σκυτάλη από τους Bosch, Van der Heyden, Breughel, Goya και εκφράζοντας το δικό του ύφος μέσα από τον συμβολικό ρεαλισμό και την φαντασία. Επιβάλλεται στον θεατή μέσω της άρτιας τεχνικής του και της έμφασης που δίνει, ακόμη και στην παραμικρή λεπτομέρεια του σχεδίου. Την πρώτη στιγμή που κοιτάζεις τα έργα του αισθάνεσαι δέος, λόγω των μεγάλων διαστάσεων και των ζωντανών χρωμάτων του κάθε πίνακα. Αρκούν λίγα δευτερόλεπτα παρατήρησης, για να κατανοήσεις πως αντικρίζεις τους πίνακες ενός – εν ζωή- κλασσικού ζωγράφου. Πίνακές του βρίσκονται σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές στο εξωτερικό και την Ελλάδα. Σπουδαίοι κριτικοί της τέχνης έχουν εντρυφήσει με εκτενείς αναλύσεις στο έργο του. Είναι ξεχωριστή στιγμή για ‘μένα να συνομιλώ μαζί του για την προσωπικότητα, την πορεία του, αλλά και για την τέχνη της ζωγραφικής.
Οι κριτικοί της τέχνης – στο εξωτερικό και στην Ελλάδα – σας αποκαλούν «ζωγράφο του μαγικού ρεαλισμού». Αν η ζωή μας ήταν ένας πίνακας, τι θα ονομάζαμε «μαγικό» μέσα στον ρεαλισμό της καθημερινότητας;
Την υπέρβαση του νου, το ξεπέταγμα από την καθημερινότητα με την βοήθεια της φαντασίας στον χώρο τον ονειρικό, όπου δεν μας αγγίζει τίποτε και ταξιδεύουμε με απόλυτη αίσθηση, μακριά από τα τετριμμένα και τα επίγεια.
Το σύνολο του έργου σας αποτελείται περίπου από 3.500 πίνακες, οι οποίοι χωρίζονται σε κύκλους όπως ο αλληγορικός, ο ιστορικός, ο μυθολογικός, ο μεσαιωνικός κ.α. Αν ανοίγατε έναν νέο κύκλο, πως θα τον ονομάζατε και τι θα μπορούσε να περιέχει;
Θα ήταν ο κύκλος αυτών των έργων που ονειρεύτηκα να ζωγραφίσω, αλλά ακόμη δεν ήρθε η ώρα. Έχουν συσσωρευτεί πολλά, μα πάρα πολλά έργα στον νου μου. Στον σωστό χρόνο θα γίνουν κι αυτά!
Στους πίνακές σας, μέσα από το πρίσμα της φαντασίας και των συμβολισμών, χρονικογραφείτε στιγμές της Ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας. Αυτές οι κρυφές ματιές στο παρελθόν, είναι μια παρακαταθήκη που αφήνετε για τους ακόμη αγέννητους ανθρώπους;
Η καταγραφή της ιστορίας παγκοσμίως αλλά κυρίως της Ελληνικής, είναι υποχρέωση της τέχνης διότι μόνον έτσι, με την εικόνα και χωρίς λόγια, ο καλλιτέχνης γίνεται η πηγή της αλήθειας. Γίνεται ο χρονικογράφος για ό,τι συνέβη, ώστε να επαναληφθεί εάν χρειαστεί ή να μην το ξαναζήσουμε ποτέ. Οι ιστορικοί πίνακες είναι παγκόσμια κληρονομιά για τους αγέννητους ακόμα ανθρώπους. Θα τους θυμίζουν το χρέος τους και τον δρόμο τους.
Ένα χαρακτηριστικό των περισσότερων έργων σας κύριε Νίκου, είναι οι μεγάλες διαστάσεις τους. Τι σημαίνει αυτή η έννοια του όγκου για εσάς;
Η μεγάλη διάσταση ενός πίνακα – κυρίως επικού θέματος – μου δίνει την ευκαιρία να βάζω τον θεατή μέσα στον πίνακα. Να μετέχει των δρώμενων, να γίνεται μέρος αυτών, να χαίρεται ή να συμπάσχει. Εάν συμβεί αυτό που – πάντα συμβαίνει – έχω πετύχει τον σκοπό μου, που είναι να φύγει ο θεατής από την ζωγραφική και να ψάξει τον εαυτό του.
Τι μορφή θα δίνατε στον Θεό αν τον ζωγραφίζατε;
Αν ζωγράφιζα τον Θεό, αν προσπαθούσα δηλαδή, δεν θα έκανα τον παππού πάνω από τα σύννεφα με τους αγγέλους και τους αγίους γύρω του. Περισσότερο θα ήταν μία εκτυφλωτική λάμψη με μεγάλη αύρα και ιριδισμούς. Είναι αυτό που αισθάνεται το βάθος της ψυχής μας, αλλά δεν μπορούμε να το εκφράσουμε με λόγια, αλλά ούτε και με εικόνα εύκολα.
Στην εποχή που ζούμε, υπάρχουν πίνακες που είτε καλύπτονται εξ ολοκλήρου από ένα χρώμα, είτε δημιουργήθηκαν από τυχαίες εκτινάξεις του πινέλου και κοστίζουν αρκετές χιλιάδες ευρώ. Ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτό το είδος ζωγραφικής;
Αν η φαντασία ενός ζωγράφου περιορίζεται σε ένα χρώμα ή τυχαίες εκτινάξεις του πινέλου, θα πω ότι ο ζωγράφος αυτός δεν έχει να δώσει πολλά στην ιστορία της τέχνης. Επίσης, αυτοί που θα δώσουν αρκετές χιλιάδες ευρώ για έναν πίνακα αυτής της μορφής, προσφέρουν πολλά για τον μηδενισμό της τέχνης και τίποτε άλλο.
Σε έναν από τους πολλούς με ισχυρούς συμβολισμούς πίνακές σας, επτά ιππότες είναι ολόκληροι κλεισμένοι μέσα στις πανοπλίες τους· λευκά πουλιά πετούν ελεύθερα από πάνω τους στις αχτίδες φωτός που μπαίνουν από το παράθυρο. Είναι κάπως έτσι ο κόσμος μας πλέον; Κλειδωμένος εντός του, σε δόγματα και δοξασίες μην βλέποντας την ελευθερία γύρω του;
Ναι, οι πανοπλίες είναι η φυλακή του καθενός μας αλλά και η προστασία. Τα δε άσπρα περιστέρια είναι οι ελπίδες και τα όνειρά μας που αυτά, είναι ελεύθερα…
Τι είναι εκείνο που σας κέντρισε το ενδιαφέρον στο να δημιουργείτε σχεδόν αποκλειστικά ελαιογραφίες;
Η ελαιογραφία έχει δώσει εξετάσεις μέσα από τους αιώνες σε διάρκεια και σταθερότητα, τα χρώματα δεν χάνουν την λάμψη τους. Ποιος μας λέει ότι ένας πίνακας ζωγραφισμένος με ακρυλικά π.χ. θα υπάρχει μετά από 100 χρόνια; Βέβαια το λάδι είναι το πιο δύσκολο υλικό για να δουλέψεις! Θέλει εμπειρία, για να μην λασπώσει το χρώμα και τεχνική για να ζωγραφίσεις ό,τι φανταστείς.
Είστε παντρεμένος με μία αξιόλογη γυναίκα που στέκεται με θαυμασμό στο πλευρό σας. Πόσο και πως σας έχει βοηθήσει στην τέχνη σας το γεγονός αυτό;
Δεν είναι απλώς αξιόλογη, είναι τα πάντα! Εμπνέεται, καλύπτει, προβλέπει ό,τι πρόκειται να συμβεί, κάνει μια υπέροχη κριτική την ώρα που δημιουργείται το έργο και έτσι μου παρέχει και ψυχολογική υποστήριξη την στιγμή που την χρειάζομαι. Όχι 3.500 έργα δεν θα είχα κάνει, αλλά ούτε 1000 καλά καλά! Είναι τα πάντα για μένα.
Τι συμβαίνει εσωτερικά στον Γιάννη Νίκου, αμέσως μετά την πρώτη πινελιά και λίγο πριν την τελευταία ενός πίνακά του;
Όταν μιλάμε για την πρώτη πινελιά ενός έργου, θέλει μεγάλο θράσος για να την βάλεις. Σκέψου να θέλεις να ζωγραφίσεις την Άλωση της Κωνσταντινούπολης σε 5,40 μέτρα λευκό τελάρο, που θα την βάλεις; Όσο για την τελευταία πινελιά, θα θυμηθώ τον πρώτο μου δάσκαλο τον Θεόδωρο Δρόσο που έλεγε ότι: «ο καλός ζωγράφος ξέρει πότε θα βάλει την τελευταία πινελιά για να μην χαλάσει το έργο, φορτώνοντάς το με περιττά στοιχεία, φλυαρώντας, κάνοντας το έργο βαρετό στον θεατή».
Το έργο σας έχει παρουσιαστεί σε πολλές ατομικές εκθέσεις σε Ρώμη, Μιλάνο, Μπρέσια, Γένοβα, Τορόντο, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βρυξέλλες, αλλά και σε ομαδικές στην Νέα Υόρκη, το Παρίσι, την Βασιλεία κ.α. Πείτε μας μία αξέχαστη στιγμή για εσάς, από τις εκθέσεις αυτές.
Πολλά έχω να θυμηθώ από τις εκθέσεις μου στη διάρκεια της καριέρας μου, αλλά αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο, είναι τα εγκαίνια της ατομικής – τιμητικής μου έκθεσης στο Γκάζι το 2009. Πηγαίνοντας για την έκθεση, πλησιάζοντας, είδα ότι ο κόσμος που προσήλθε ήταν τόσος, που δεν χώρεσε σε 5 τεράστιες αίθουσες (πάνω από 2.000 τ.μ) και περίμενε από έξω για να μπει με την σειρά του. Ήταν πάνω από 2000 άτομα. Τότε κατάλαβα ότι είχα να ζωγραφίσω ακόμη πολύ, μα πάρα πολύ.
Πως αντιδρούν τα μικρά παιδιά στην θέα των έργων σας;
Τα παιδιά θαυμάζουν αυτό που καταλαβαίνουν – και καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα απ’ ό,τι πιστεύουμε. Όποτε έρθουν σε επαφή με τα έργα μου ενθουσιάζονται και μου ζητάνε πολλές φορές αυτόγραφα ή μου ζητάνε να εξηγήσω, να πω την ιστορία του πίνακα. Αλλά εδώ θα αναφέρω κάτι που δε θα ξεχάσω ποτέ. Είχα ζωγραφίσει σε έναν πίνακά μου τον Ρίκο, τον σκύλο μας. Η Λώρα η σκυλίτσα μας είδε αυτόν τον πίνακα που ήταν ακουμπισμένος στο πάτωμα. Στάθηκε, τον κοίταξε και άρχισε να του γαβγίζει! Τι δουλειά είχε εκεί να την κοιτάζει αμίλητος; Έλα Ρίκο, βγες έξω… Από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια!
Σε ποιο ιστορικό γεγονός που ακόμη δεν έχετε «εξιστορήσει» σε πίνακά σας, θα εντάσσατε την φιγούρα σας και γιατί θα θέλατε να ήσασταν εκεί «παρών;»
Θα φανεί παράξενο αλλά θα ήθελα να ήμουν εκεί στην Ναυμαχία της Ναυπάκτου· εκεί όπου συγκρούστηκε η Χριστιανοσύνη με τους Μωαμεθανούς και νίκησε.
Που και πότε μπορούμε να απολαύσουμε πίνακες σας και τι ακολουθεί στο μέλλον για τον Γιάννη Νίκου;
Σύντομα θα μπορώ να ανακοινώσω το πρόγραμμά μου για τις μελλοντικές μου κινήσεις, οι οποίες στηρίζονται πάντα στην δημιουργία και την διάθεση, να ζωγραφίσω με την ίδια ένταση όπως όταν ξεκίνησα. Οι κινήσεις, εκθέσεις και events έπονται και στηρίζουν πάντα την επιθυμία μου να βρεθώ στο εργαστήριο, για να ξεκινήσει η μέρα. Μπορεί και στις 7 το πρωί να είμαι με το πινέλο στο χέρι, στοχεύοντας σ’ έναν καινούριο πίνακα. Το μέλλον θα έχει πολλή εικαστική δράση και αποτέλεσμα!
(πληροφορίες, πλήρες βιογραφικό και δείγμα της δουλείας του Γιάννη Νίκου θα βρείτε στο προσωπικό του site: www.iannisnikou.gr)
October 6, 2018
Θανάσης Τζούλης: «Νομίζω πως η ποίηση δε θα το βάλει κάτω, δεν έχουμε άλλα υδραγωγεία για την ξηρασία και την ανέχεια».
Πηγή: ologramma.art, αφιέρωμα
του Κωνσταντίνου Σύρμου
Οκτώβριος 6.2018
Ψυχή παράδοξη και μπερδεμένη, ο καθηγητής ψυχολογίας Θανάσης Τζούλης, ήταν από τους δύσκολους ποιητές μίας πολύπλοκης εποχής. Ακροβατούσε στο ασυνείδητο και την βίωση της πραγματικότητας, γράφοντας υπερρεαλιστική ποίηση και αντλώντας τα θέματά του από την κοινωνία, την οικογένεια, τον θάνατο, τον τόπο. Στον χώρο της εκπαίδευσης και των τεχνών, υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος για την Αλεξανδρούπολη και ολόκληρη την Θράκη. Ο ακάματος ηπειρώτης, υπηρέτησε με ζήλο τον χώρο των γραμμάτων, καθώς το διάστημα το οποίο είχε αναλάβει την διεύθυνση του ιστορικού περιοδικού «Εξώπολις», άνοιξε τον δρόμο σε πολλούς νέους ντόπιους λογοτέχνες και καλλιτέχνες και τους βοήθησε να αναδειχθούν. Τα γραπτά του Τζούλη, μιλούν με ένα είδος απαράμιλλης, συμβολικής ευγλωττίας. Ενσταλάζουν κωδικοποιημένα στιγμιότυπα της ζωής και της αντίληψής του. Τα ποιήματά του έχουν έναν ρόλο διττό: είναι ο ψυχολόγος του ποιητή κι η ποίηση του ψυχολόγου.
«Η αρκούδα που κυνηγά τον άνθρωποποιος ξέρει αν δεν ήταν άνθρωποςκαι φοβάται μη ξαναγίνει;»
Αυτή η λογοτεχνική συνδιάλεξη, του εαυτού ποιητή και του εαυτού ψυχολόγου, άλλοτε τραχιά κι άλλοτε υποσκάπτουσα, είναι θεόρατη και στις δύο εκφάνσεις του Τζούλη. Το χώμα, τα νεκρά κορμιά, τα σπίτια που παίρνουν μια ανθρώπινη υπόσταση, τα χρώματα, τα στοιχειά και τα στοιχεία της φύσης, αποκτούν μία “εργαλειακή” μορφή στην ποίησή του. Η ανάγνωσή της απαιτεί, θα έλεγα, ένα ρίζωμα των λέξεων-εννοιών μέσα μας και μια μελέτη της ψυχής. Άλλωστε κι ο ίδιος άντλησε έμπνευση από τις δικές του ρίζες στην Ήπειρο· από τα χωριά, από ένα δέντρο, μία βρύση, τα σύννεφα. Καθοριστικής σημασίας ήταν και τα βιώματα της παιδικής του ηλικίας σε μια εμφυλιακή εποχή, γεμάτη αβεβαιότητες και αναταράξεις. Καθηγητής Ψυχαναλυτικής Ψυχολογίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ο Τζούλης, έδινε συχνά σε έννοιες όπως ο χρόνος, ο θάνατος, ο έρωτας, μία ύπαρξη και μια θέληση, ένα σώμα και μια συμπεριφορά, σαν να καθόντουσαν απέναντί του και να μιλούσαν μέσα από τις λέξεις του.
«Γι’ αυτό τα σπίτια είναι έξω από τους τέσσερις τοίχουςόπως τα ζωντανά του κατωγιού που ξενυχτούναπλωμένα στα γειτονικότερα βουνάκι έρχεται ο νεκρός γείτονας που τα μετράει κάθε νύχταφυσώντας από μέσα του μια φλόγα
να τον γνωρίζουν και να χάνονται»
Ο πρώτος που τον ανθολόγησε ήταν ο σπουδαίος συγγραφέας, φιλόλογος και κριτικός της λογοτεχνίας Ρένος Αποστολίδης, όταν ο Τζούλης νεαρός τότε, ασχολείτο με το περιοδικό «Ενδοχώρα». Στο έργο του συγκαταλέγονται τα βιβλία: «Σπόνδυλοι», εκδ. Δίφρος 1961, «Ισθμός», εκδ. Κέδρος 1975, «Ρινόκεροι», εκδ. Κέδρος 1975, «Απόγευμα των μύρων», εκδ. Εγνατία 1977, «Αμφίβια» εκδ. Εγνατία 1980, «Η γλώσσα του Αδάμ» εκδ. Εγνατία 1982, «Όταν ο Θεός εις το σώμα έλθει πολύς» εκδ. Καστανιώτης 1990, «Και γάμον Έβρου του ποταμού», εκδ. Μανδραγόρας 1996.
Τα δοκίμια: «Approche psychopathologique de Kafka» (Aix-en-Provence 1976), «L'ecriture de Kafka et la demande interdite» (Aix-en-Provence 1979), «Το ασυνείδητο και η συμβολική τάξη: από τον Freud στον Lacan», Αθήνα 1985, «Η συναισθηματική μεταβίβαση στην ψυχαναλυτική θεραπεία και μια αναφορά στον Κώο γιατρό Απολλωνίδη», Κομοτηνή 1985, «Μελετήματα για την ψυχανάλυση» εκδ. Μπαρμπουνάκης Θεσσαλονίκη 1992, «Ψυχανάλυση και λογοτεχνία» εκδ. Οδυσσέας Αθήνα 1993 (β' έκδοση: 1996). Το έργο του «Ισθμός», μεταφράστηκε και εκδόθηκε στη Γαλλία («Isthme», 1988). Ήταν μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
«Γεμίζουν τρίχωμα τα πράγματα στις γωνίες
που έχασαν τη λαβή σουκαι λέω να πάρω τις συνήθειές σου / σιτεμένες μέσα μουκαι σκεύη που βήχουν
αζήτητα νυχτωμένα στο λαιμό μας και να τα φέρω κάτω από το χώμα σουμε τις ζυμώσεις σου ανοιχτές / και τα χνότα σου
να με οργώνουν
γιατί είναι αδύνατο να συνηθίσωπως πέθανες σ’ όλες τις λέξεις»
Γεννημένος στην Ήπειρο το 1932, σπούδασε παιδαγωγικά και συνέχισε τις σπουδές του στην ψυχολογία, την ψυχανάλυση της τέχνης και τη σύγχρονη λογοτεχνία στο Αix-en- Provence της Γαλλίας. Έγινε διδάκτωρ ψυχολογίας με την εργασία του πάνω στην ανάγνωση του έργου του Κάφκα· η διδακτορική του διατριβή είχε ως θέμα την επιθυμία και την απαγόρευση στο έργο του Φραντς Κάφκα. Ήταν μέλος της εκδοτικής ομάδας του λογοτεχνικού περιοδικού των Ιωαννίνων «Ενδοχώρα». Στην Αλεξανδρούπολη το 1997, εξέδωσε και διηύθυνε το περιοδικό λόγου και τέχνης «Εξώπολις». Εργάστηκε ως διευθυντής στη Ζαρίφειο Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρούπολης, ως επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας, αναπληρωτής καθηγητής και αργότερα ως καθηγητής πρώτης βαθμίδας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Είκοσι χρόνια παρέμεινε αφοσιωμένος πανεπιστημιακός στην ακριτική Αλεξανδρούπολη, όπου επί των ημερών του, έγινε επίτιμος διδάκτορας ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Απεβίωσε σιωπηλά στις 23 Φεβρουαρίου 2010, σε ηλικία 78 ετών και κηδεύτηκε στη γενέτειρά του.
«Κάτω από τη χλόη των άκρων του και τις βροχέςκαι κυρίως στις κουφάλες του υπογάστριουο ποιητής κρύβει φόνους κουναβιώνπου θα συντελεστούν στις αμοιβές του χειμώνα
γιατί ένας ποιητής μ’ ανοιχτά σπλάχναείναι τόπος παγιδευμένος απ’ τους κυνηγούς
όπως και κάθε πηγή μες στους δρυμούς»
Πιστός στις αρχές του και στην πεμπτουσία της ανθρώπινης πίστης, την αλληλεγγύη, ο Θανάσης Τζούλης, στήριζε με όλες του τις δυνάμεις τους Ελληνοπόντιους μετανάστες και τους Πομάκους. Προσέφερε δωρεάν τις επιστημονικές γνώσεις του σε συνεδρίες στηρικτικής ψυχαναλυτικής και οικογενειακής συμβουλευτικής, σε μουσουλμάνες της Θράκης. Συχνά στηλίτευε την γραφειοκρατία, τα κέντρα των αποφάσεων, την ελλιπή στήριξη του κράτους στον τομέα της παιδείας και όχι μόνο, στα ακριτικά μέρη. Κύριο μέλημά του, ήταν να προωθεί κάθε τί που διεύρυνε τους ορίζοντες της τέχνης. Συχνά, τόνιζε: «Μη ξεχνάτε πως είμαι δάσκαλος με σαραντάχρονη εμπειρία λόγου και διαλόγου με τα παιδιά∙ είναι το ιερό τέμπλο μου τα πρόσωπά τους…». Για τις λέξεις των ποιημάτων του σημείωνε: «Έχουν εσωτερικευτεί, έχουν ταμιευτεί μέσα από όλες τις αισθήσεις μου και όλους τους πόρους του κορμιού μου. Είναι το “μάγμα” μου για να πω μια λέξη του Kαστοριάδη».
«Οι νεκροί / σκίζουν το καταπέτασμα / του σπιτιού μας.Κρεμάστε τα πορτραίτα / και μη βροντάτε
τα έπιπλα.Τα νερά είναι ζεστά από το σώμα τους.Μη βροντάτε τα χέρια / και φαίνονται άδεια.Οι νεκροί πέφτουν από τα σύννεφα
και γεμίζουν το σπίτι μας,τα νερά στάθηκαν έκπληκτα στην πόρτα, δεν άφησαν ακόμα την κραυγή τους.Μες στα νερά χάσαμε τα πόδια μας,κρατείστε τα κουπιά των νεκρών.»
Όπως προαναφέρθηκε, ο Τζούλης, στήριξε και βοήθησε στην αποδοχή του έργου πολλών νέων καλλιτεχνών της εποχής - μία εξ’ αυτών είναι και η Σύνη Αναστασιάδη, η οποία συγκαταλέγεται στις σπουδαιότερες ελληνίδες ζωγράφους. Την ευχαριστώ θερμά που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μου και με συγκίνηση και σεβασμό, μου είπε δυο λόγια για τον μέγιστο ποιητή και άνθρωπο Θανάση Τζούλη: «Η γνωριμία μου με τον Θανάση Τζούλη, η αποδοχή της φιλίας και της αγάπης μου από εκείνον, είναι τα ανεκτίμητα δώρα που μου προσέφερε. Φωτεινά τα χρόνια που μας χάρισε και μας χαρίζει, με το τεράστιο έργο του και το μεγαλείο της ψυχής του!»
Πηγή: biblionet.gr
του Κωνσταντίνου Σύρμου
Οκτώβριος 6.2018
Ψυχή παράδοξη και μπερδεμένη, ο καθηγητής ψυχολογίας Θανάσης Τζούλης, ήταν από τους δύσκολους ποιητές μίας πολύπλοκης εποχής. Ακροβατούσε στο ασυνείδητο και την βίωση της πραγματικότητας, γράφοντας υπερρεαλιστική ποίηση και αντλώντας τα θέματά του από την κοινωνία, την οικογένεια, τον θάνατο, τον τόπο. Στον χώρο της εκπαίδευσης και των τεχνών, υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος για την Αλεξανδρούπολη και ολόκληρη την Θράκη. Ο ακάματος ηπειρώτης, υπηρέτησε με ζήλο τον χώρο των γραμμάτων, καθώς το διάστημα το οποίο είχε αναλάβει την διεύθυνση του ιστορικού περιοδικού «Εξώπολις», άνοιξε τον δρόμο σε πολλούς νέους ντόπιους λογοτέχνες και καλλιτέχνες και τους βοήθησε να αναδειχθούν. Τα γραπτά του Τζούλη, μιλούν με ένα είδος απαράμιλλης, συμβολικής ευγλωττίας. Ενσταλάζουν κωδικοποιημένα στιγμιότυπα της ζωής και της αντίληψής του. Τα ποιήματά του έχουν έναν ρόλο διττό: είναι ο ψυχολόγος του ποιητή κι η ποίηση του ψυχολόγου.
«Η αρκούδα που κυνηγά τον άνθρωποποιος ξέρει αν δεν ήταν άνθρωποςκαι φοβάται μη ξαναγίνει;»
Αυτή η λογοτεχνική συνδιάλεξη, του εαυτού ποιητή και του εαυτού ψυχολόγου, άλλοτε τραχιά κι άλλοτε υποσκάπτουσα, είναι θεόρατη και στις δύο εκφάνσεις του Τζούλη. Το χώμα, τα νεκρά κορμιά, τα σπίτια που παίρνουν μια ανθρώπινη υπόσταση, τα χρώματα, τα στοιχειά και τα στοιχεία της φύσης, αποκτούν μία “εργαλειακή” μορφή στην ποίησή του. Η ανάγνωσή της απαιτεί, θα έλεγα, ένα ρίζωμα των λέξεων-εννοιών μέσα μας και μια μελέτη της ψυχής. Άλλωστε κι ο ίδιος άντλησε έμπνευση από τις δικές του ρίζες στην Ήπειρο· από τα χωριά, από ένα δέντρο, μία βρύση, τα σύννεφα. Καθοριστικής σημασίας ήταν και τα βιώματα της παιδικής του ηλικίας σε μια εμφυλιακή εποχή, γεμάτη αβεβαιότητες και αναταράξεις. Καθηγητής Ψυχαναλυτικής Ψυχολογίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, ο Τζούλης, έδινε συχνά σε έννοιες όπως ο χρόνος, ο θάνατος, ο έρωτας, μία ύπαρξη και μια θέληση, ένα σώμα και μια συμπεριφορά, σαν να καθόντουσαν απέναντί του και να μιλούσαν μέσα από τις λέξεις του.
«Γι’ αυτό τα σπίτια είναι έξω από τους τέσσερις τοίχουςόπως τα ζωντανά του κατωγιού που ξενυχτούναπλωμένα στα γειτονικότερα βουνάκι έρχεται ο νεκρός γείτονας που τα μετράει κάθε νύχταφυσώντας από μέσα του μια φλόγα
να τον γνωρίζουν και να χάνονται»
Ο πρώτος που τον ανθολόγησε ήταν ο σπουδαίος συγγραφέας, φιλόλογος και κριτικός της λογοτεχνίας Ρένος Αποστολίδης, όταν ο Τζούλης νεαρός τότε, ασχολείτο με το περιοδικό «Ενδοχώρα». Στο έργο του συγκαταλέγονται τα βιβλία: «Σπόνδυλοι», εκδ. Δίφρος 1961, «Ισθμός», εκδ. Κέδρος 1975, «Ρινόκεροι», εκδ. Κέδρος 1975, «Απόγευμα των μύρων», εκδ. Εγνατία 1977, «Αμφίβια» εκδ. Εγνατία 1980, «Η γλώσσα του Αδάμ» εκδ. Εγνατία 1982, «Όταν ο Θεός εις το σώμα έλθει πολύς» εκδ. Καστανιώτης 1990, «Και γάμον Έβρου του ποταμού», εκδ. Μανδραγόρας 1996.
Τα δοκίμια: «Approche psychopathologique de Kafka» (Aix-en-Provence 1976), «L'ecriture de Kafka et la demande interdite» (Aix-en-Provence 1979), «Το ασυνείδητο και η συμβολική τάξη: από τον Freud στον Lacan», Αθήνα 1985, «Η συναισθηματική μεταβίβαση στην ψυχαναλυτική θεραπεία και μια αναφορά στον Κώο γιατρό Απολλωνίδη», Κομοτηνή 1985, «Μελετήματα για την ψυχανάλυση» εκδ. Μπαρμπουνάκης Θεσσαλονίκη 1992, «Ψυχανάλυση και λογοτεχνία» εκδ. Οδυσσέας Αθήνα 1993 (β' έκδοση: 1996). Το έργο του «Ισθμός», μεταφράστηκε και εκδόθηκε στη Γαλλία («Isthme», 1988). Ήταν μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
«Γεμίζουν τρίχωμα τα πράγματα στις γωνίες
που έχασαν τη λαβή σουκαι λέω να πάρω τις συνήθειές σου / σιτεμένες μέσα μουκαι σκεύη που βήχουν
αζήτητα νυχτωμένα στο λαιμό μας και να τα φέρω κάτω από το χώμα σουμε τις ζυμώσεις σου ανοιχτές / και τα χνότα σου
να με οργώνουν
γιατί είναι αδύνατο να συνηθίσωπως πέθανες σ’ όλες τις λέξεις»
Γεννημένος στην Ήπειρο το 1932, σπούδασε παιδαγωγικά και συνέχισε τις σπουδές του στην ψυχολογία, την ψυχανάλυση της τέχνης και τη σύγχρονη λογοτεχνία στο Αix-en- Provence της Γαλλίας. Έγινε διδάκτωρ ψυχολογίας με την εργασία του πάνω στην ανάγνωση του έργου του Κάφκα· η διδακτορική του διατριβή είχε ως θέμα την επιθυμία και την απαγόρευση στο έργο του Φραντς Κάφκα. Ήταν μέλος της εκδοτικής ομάδας του λογοτεχνικού περιοδικού των Ιωαννίνων «Ενδοχώρα». Στην Αλεξανδρούπολη το 1997, εξέδωσε και διηύθυνε το περιοδικό λόγου και τέχνης «Εξώπολις». Εργάστηκε ως διευθυντής στη Ζαρίφειο Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρούπολης, ως επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας, αναπληρωτής καθηγητής και αργότερα ως καθηγητής πρώτης βαθμίδας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Είκοσι χρόνια παρέμεινε αφοσιωμένος πανεπιστημιακός στην ακριτική Αλεξανδρούπολη, όπου επί των ημερών του, έγινε επίτιμος διδάκτορας ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Απεβίωσε σιωπηλά στις 23 Φεβρουαρίου 2010, σε ηλικία 78 ετών και κηδεύτηκε στη γενέτειρά του.
«Κάτω από τη χλόη των άκρων του και τις βροχέςκαι κυρίως στις κουφάλες του υπογάστριουο ποιητής κρύβει φόνους κουναβιώνπου θα συντελεστούν στις αμοιβές του χειμώνα
γιατί ένας ποιητής μ’ ανοιχτά σπλάχναείναι τόπος παγιδευμένος απ’ τους κυνηγούς
όπως και κάθε πηγή μες στους δρυμούς»
Πιστός στις αρχές του και στην πεμπτουσία της ανθρώπινης πίστης, την αλληλεγγύη, ο Θανάσης Τζούλης, στήριζε με όλες του τις δυνάμεις τους Ελληνοπόντιους μετανάστες και τους Πομάκους. Προσέφερε δωρεάν τις επιστημονικές γνώσεις του σε συνεδρίες στηρικτικής ψυχαναλυτικής και οικογενειακής συμβουλευτικής, σε μουσουλμάνες της Θράκης. Συχνά στηλίτευε την γραφειοκρατία, τα κέντρα των αποφάσεων, την ελλιπή στήριξη του κράτους στον τομέα της παιδείας και όχι μόνο, στα ακριτικά μέρη. Κύριο μέλημά του, ήταν να προωθεί κάθε τί που διεύρυνε τους ορίζοντες της τέχνης. Συχνά, τόνιζε: «Μη ξεχνάτε πως είμαι δάσκαλος με σαραντάχρονη εμπειρία λόγου και διαλόγου με τα παιδιά∙ είναι το ιερό τέμπλο μου τα πρόσωπά τους…». Για τις λέξεις των ποιημάτων του σημείωνε: «Έχουν εσωτερικευτεί, έχουν ταμιευτεί μέσα από όλες τις αισθήσεις μου και όλους τους πόρους του κορμιού μου. Είναι το “μάγμα” μου για να πω μια λέξη του Kαστοριάδη».
«Οι νεκροί / σκίζουν το καταπέτασμα / του σπιτιού μας.Κρεμάστε τα πορτραίτα / και μη βροντάτε
τα έπιπλα.Τα νερά είναι ζεστά από το σώμα τους.Μη βροντάτε τα χέρια / και φαίνονται άδεια.Οι νεκροί πέφτουν από τα σύννεφα
και γεμίζουν το σπίτι μας,τα νερά στάθηκαν έκπληκτα στην πόρτα, δεν άφησαν ακόμα την κραυγή τους.Μες στα νερά χάσαμε τα πόδια μας,κρατείστε τα κουπιά των νεκρών.»
Όπως προαναφέρθηκε, ο Τζούλης, στήριξε και βοήθησε στην αποδοχή του έργου πολλών νέων καλλιτεχνών της εποχής - μία εξ’ αυτών είναι και η Σύνη Αναστασιάδη, η οποία συγκαταλέγεται στις σπουδαιότερες ελληνίδες ζωγράφους. Την ευχαριστώ θερμά που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μου και με συγκίνηση και σεβασμό, μου είπε δυο λόγια για τον μέγιστο ποιητή και άνθρωπο Θανάση Τζούλη: «Η γνωριμία μου με τον Θανάση Τζούλη, η αποδοχή της φιλίας και της αγάπης μου από εκείνον, είναι τα ανεκτίμητα δώρα που μου προσέφερε. Φωτεινά τα χρόνια που μας χάρισε και μας χαρίζει, με το τεράστιο έργο του και το μεγαλείο της ψυχής του!»
Πηγή: biblionet.gr
September 14, 2018
Αντίχειρας
Δεν απαντά κανείς
στα παχιά σπίτια
των ανθρώπων
δίχως αντίχειρα
September 12, 2018
Νίκη Ξυλούρη: «Ταυτίζομαι με ό,τι τραγουδήσω»
Πηγή: iART
του Κωνσταντίνου Σύρμου
12/09/2018
Η Νίκη Ξυλούρη, με το απαλό βάδισμά της στον καλλιτεχνικό χώρο, το ήθος, την συνέπεια και τον σεβασμό της προς την μουσική, αποτελεί ένα δυνατό κι αυθύπαρκτο κλαδί στο μεγαλειώδες δέντρο των Ξυλούρηδων. Είναι μια ερμηνεύτρια που σε τρυπά με κάθε λέξη που μελωδικά προφέρει. Αν και προτιμά να “μιλά” με τις ερμηνείες της ή παίζοντας με την ποικιλία μουσικών οργάνων που ασχολείται, με τίμησε λέγοντάς μου δυο λόγια για τα τραγούδια της, την Κρητική μουσική αλλά και για την ίδια.
Νίκη, όταν τραγουδάς μαντινάδες που γράψανε μεγάλοι καλλιτέχνες της Κρητικής μουσικής αλλά και άγνωστοι, απλοί άνθρωποι, που χάθηκαν τα ίχνη τους στο βάθος του χρόνου δίχως ποτέ να μαθευτεί το όνομά τους, ποιο είναι το συναίσθημά σου;
Τα τραγούδια, οι στίχοι και τα ποιήματα που επιλέγω, αρχικά θα πρέπει να με συγκινήσουν για να τα τραγουδήσω ή για να βρω την μουσική που τους ταιριάζει -εάν καλούμαι να κάνω αυτό-. Χρειάζεται να ταυτίζεται ο ''λόγος '' τους είτε με προσωπικά μου βιώματα, είτε με βιώματα άλλων ανθρώπων που με έχουν ''αγγίξει''. Οι στίχοι αυτοί είναι πολυδιάστατοι, έχουν απλό λόγο και πολλές ερμηνείες... Συχνά αισθάνομαι δέος γι’ αυτούς τους άγνωστους στιχουργούς και ποιητές. Χωρίς να ξέρω το όνομά τους, ουσιαστικά τους γνωρίζω και μεταφέρω στο σήμερα την αλήθειά τους, συνδέομαι μαζί τους με ένα τρόπο μεταφυσικό...
Αν και η φυσική σου ροπή είναι η Κρητική μουσική, εντούτοις τραγουδάς και παραδοσιακά τραγούδια της Μικράς Ασίας, της Ρόδου κ.α. Τι σε έσπρωξε στο να το δοκιμάσεις και ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες που βρήκες στην παραδοσιακή μουσική άλλων περιοχών;
Αγαπώ τα παραδοσιακά τραγούδια, ασκούν απίστευτη δύναμη πάνω μου. Εδώ και αιώνες εκφράζουν τον άνθρωπο. Η ίδια η φύση επιβάλει τις ιδιαιτερότητες αυτών των τραγουδιών, τα βουνά, η θάλασσα, οι ανάγκες των ανθρώπων που ζουν εκεί και οι επιρροές που μπορεί να έχουν δεχτεί από άλλους πολιτισμούς, όλα αυτά διαφοροποιούν και καθορίζουν τα λόγια, τη μουσική και το ρυθμό τους
Πειραματίζεσαι με πολλά μουσικά όργανα, άγνωστα στο ευρύ κοινό όπως το μπεντίρ.
Κάθε μουσικός έχει τον προσωπικό του ήχο, τα μουσικά όργανα είναι τα μέσα, που επιλέγει, τα “εργαλεία” του, για να φτιάξει τον κόσμο της μουσικής για το κάθε τραγούδι που μελωδικά θα ντύσει.
Τα παραδείγματα της “κακοποίησης” της κρητικής μουσικής και της μαντινάδας, ώστε να γίνει ένα mainstream προϊόν είναι πολλά. Με ποιον τρόπο πιστεύεις πως η παραδοσιακή μουσική της Κρήτης, μπορεί να μείνει σε υψηλό ποιοτικά επίπεδο αλλά και να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό;
Σε όλες τις μουσικές συμβαίνει αυτό που μου λες. Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να φτιάχνουν εύκολη ή μερικές φορές και ανόητη μουσική, άλλοι το κάνουν για τα χρήματα, άλλοι για την αναγνώριση κτλ. Εξακολουθεί να με σοκάρει το πόσο ένθερμα ανταποκρίνεται στο μέτριο και στο εύκολο το ευρύ κοινό, η μάζα. Νομίζω είναι θέμα ολόκληρου του πολιτισμού μας αυτό. Τώρα από την άλλη, όσο υπάρχουν, αληθινοί μουσικοί που εξελίσσουν αυτό που τους παραδόθηκε υπάρχει μέλλον. Κάποια στιγμή, ελπίζω σύντομα, αυτή η μουσική θα βρει το μεγάλο κοινό είτε εδώ είτε εκτός συνόρων. Η μουσική μας έχει μεγάλη δύναμη.
Οι μαντινάδες που τραγουδάς έχουν μια βαθυστόχαστη θλίψη, εκφράζουν την απώλεια, τον πόνο και θα έλεγα πως κι ο τρόπος που τραγουδάς τα λόγια, βγάζει αυτά τα συναισθήματα. Τι λέει αυτό για την Νίκη; Πως εσύ η ίδια το αντιλαμβάνεσαι;
Ταυτίζομαι με ό,τι τραγουδήσω, είναι φορές που μου επιβάλλεται αυτό που ερμηνεύω ή η μουσική του, ανάλογα τις συνθήκες, τη στιγμή, τον τόπο που παίζουμε και το πως είμαι στη προσωπική μου ζωή. Όλα αυτά παίζουν τον δικό τους σημαντικό ρόλο.
Είσαι μάνα δύο μικρών παιδιών, τι σε προβληματίζει περισσότερο για το μέλλον τους;
Πολλά με προβληματίζουν, μεγάλα και μικρά πράγματα. Οι αλλαγές στον πλανήτη μας, τα πρωτόγνωρα καιρικά φαινόμενα και πως θα εξελιχθεί αυτό. Η παιδεία που λαμβάνουν στα σχολεία η εκπαίδευση γενικότερα. Ας πούμε εύχομαι ο μεγάλος μου γιος, που θα πάει πρώτη δημοτικού τώρα να έχει καλή δασκάλα ή καλό δάσκαλο, ελπίζω δηλαδή στην καλή τύχη, γιατί γνωρίζω ότι το σύστημα έχει ελλείψεις. Φοβάμαι το μπούλινγκ, το πως έχουν βιώσει την διαφορετικότητα τα παιδιά στην οικογένειά τους και πως μεταφέρουν τα βιώματά τους στην κοινωνία του σχολείου. Από εμάς τους γονείς, από την οικογένεια ξεκινάνε τα ουσιαστικά, αν θα είναι το παιδιά μας ισορροπημένα κι αν κάνουν και τα άλλα παιδιά ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα πηγαίνοντας στο σχολειό και πολλά άλλα με κάνουν σκεπτική για το μέλλον.
Έχεις εμφανιστεί σε μουσικές παραστάσεις και φεστιβάλ στην Ρωσία, την Τουρκία, την Πολωνία, την Αμερική και τον Καναδά. Τι απήχηση είχε η μουσική σου στο κοινό του εξωτερικού και που εντοπίζεις τις διαφορές με το ελληνικό κοινό;
Στα φεστιβάλ του εξωτερικού το κοινό είναι εξωστρεφές και ενθουσιώδες. Είναι και η ατμόσφαιρα που το ενθαρρύνει αυτό, οι πολλές σκηνές ταυτόχρονα με διαφορετικές μουσικές. Ακόμη και για ‘μένα τα φεστιβάλ αυτά είναι μια ευκαιρία να ακούσω μουσική, νέα ακούσματα, να γνωρίσω μουσικούς που θαυμάζω. Παίζει σημασία κι ο χώρος που θα παίζουμε, στα μουσεία και τα θέατρα το κοινό είναι περισσότερο προσηλωμένο . Σε αυτό διαφέρει κάπως με το κοινό εδώ.
Ως και σήμερα, έχεις δεκάδες συμμετοχές σε δισκογραφικές δουλειές, γιατί όχι ένας προσωπικός δίσκος; Είναι που είμαι αναβλητική... Αρκετές φορές έχουν ενδιαφερθεί παραγωγοί από δισκογραφικές και κάθε φορά τα αφήνω για αργότερα. Κάποια στιγμή θα το κάνω...
Τι αποτέλεσε την έμπνευσή σου για να συνθέσεις την μουσική για το ντοκιμαντέρ «Γαύδος. Εκεί στο Νότο» της Ανθής Νταουτάκη;Η ίδια η Γαύδος , η γη της, η φύση, οι ήχοι της. Στη Γαύδο είδα τον έναστρο ουρανό. Μαγικός τόπος...
Ετοιμάζεις ένα νέο μουσικό project το οποίο περιλαμβάνει και την διασκευή του γνωστού τραγουδιού: «Θαλασσάκι». Πες μου τι να περιμένουμε από την καινούρια μουσική δουλειά, αλλά και για το πώς προέκυψε το να επιλεχθεί το συγκεκριμένο τραγούδι.
Το project αφορά την διαφορετική προσέγγιση σε γνωστά και λιγότερο γνωστά τραγούδια, τους δίνουμε έναν άλλο ήχο. «…Θάλασσα τους θαλασσινούς, θαλασσάκι μου, μη τους θαλασσοδέρνεις...» Παλιότερα απλά μου άρεσε αυτό το τραγούδι, κάποια στιγμή όμως ''είδα' περισσότερα μέσα του, την θάλασσα ως μια ψυχική κατάσταση, ίσως να ‘ναι η θλίψη, όλοι, έστω για λίγο, μπαίνουμε στον κόσμο της...
Οι επόμενες εμφανίσεις σου;
Στις 7 Οκτωβρίου θα συμμετέχω –παίζοντας μουσική αλλά και ως ρόλος-, στην παράσταση: «Η Θυσία του Αβραάμ», του Βιτσέντζου Κορνάρου, η οποία θα ανέβει στο Ηρώδειο, με τους: Ν. Τσακίρογλου, Δ. Μπεμπεδέλη, Γ. Βαλτινός, Λ. Ελευθερίου και Ψαραντώνη. Επίσης στις 15 Οκτωβρίου, θα βρίσκομαι στο 21ο φεστιβάλ του Πανεπιστημίου Κύπρου, στην Αξιοθέα. Στις 26, 27, 28 και 29 Οκτωβρίου, θα είμαι στο Half Note, στην Αθήνα.
του Κωνσταντίνου Σύρμου
12/09/2018
Η Νίκη Ξυλούρη, με το απαλό βάδισμά της στον καλλιτεχνικό χώρο, το ήθος, την συνέπεια και τον σεβασμό της προς την μουσική, αποτελεί ένα δυνατό κι αυθύπαρκτο κλαδί στο μεγαλειώδες δέντρο των Ξυλούρηδων. Είναι μια ερμηνεύτρια που σε τρυπά με κάθε λέξη που μελωδικά προφέρει. Αν και προτιμά να “μιλά” με τις ερμηνείες της ή παίζοντας με την ποικιλία μουσικών οργάνων που ασχολείται, με τίμησε λέγοντάς μου δυο λόγια για τα τραγούδια της, την Κρητική μουσική αλλά και για την ίδια.
Νίκη, όταν τραγουδάς μαντινάδες που γράψανε μεγάλοι καλλιτέχνες της Κρητικής μουσικής αλλά και άγνωστοι, απλοί άνθρωποι, που χάθηκαν τα ίχνη τους στο βάθος του χρόνου δίχως ποτέ να μαθευτεί το όνομά τους, ποιο είναι το συναίσθημά σου;
Τα τραγούδια, οι στίχοι και τα ποιήματα που επιλέγω, αρχικά θα πρέπει να με συγκινήσουν για να τα τραγουδήσω ή για να βρω την μουσική που τους ταιριάζει -εάν καλούμαι να κάνω αυτό-. Χρειάζεται να ταυτίζεται ο ''λόγος '' τους είτε με προσωπικά μου βιώματα, είτε με βιώματα άλλων ανθρώπων που με έχουν ''αγγίξει''. Οι στίχοι αυτοί είναι πολυδιάστατοι, έχουν απλό λόγο και πολλές ερμηνείες... Συχνά αισθάνομαι δέος γι’ αυτούς τους άγνωστους στιχουργούς και ποιητές. Χωρίς να ξέρω το όνομά τους, ουσιαστικά τους γνωρίζω και μεταφέρω στο σήμερα την αλήθειά τους, συνδέομαι μαζί τους με ένα τρόπο μεταφυσικό...
Αν και η φυσική σου ροπή είναι η Κρητική μουσική, εντούτοις τραγουδάς και παραδοσιακά τραγούδια της Μικράς Ασίας, της Ρόδου κ.α. Τι σε έσπρωξε στο να το δοκιμάσεις και ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες που βρήκες στην παραδοσιακή μουσική άλλων περιοχών;
Αγαπώ τα παραδοσιακά τραγούδια, ασκούν απίστευτη δύναμη πάνω μου. Εδώ και αιώνες εκφράζουν τον άνθρωπο. Η ίδια η φύση επιβάλει τις ιδιαιτερότητες αυτών των τραγουδιών, τα βουνά, η θάλασσα, οι ανάγκες των ανθρώπων που ζουν εκεί και οι επιρροές που μπορεί να έχουν δεχτεί από άλλους πολιτισμούς, όλα αυτά διαφοροποιούν και καθορίζουν τα λόγια, τη μουσική και το ρυθμό τους
Πειραματίζεσαι με πολλά μουσικά όργανα, άγνωστα στο ευρύ κοινό όπως το μπεντίρ.
Κάθε μουσικός έχει τον προσωπικό του ήχο, τα μουσικά όργανα είναι τα μέσα, που επιλέγει, τα “εργαλεία” του, για να φτιάξει τον κόσμο της μουσικής για το κάθε τραγούδι που μελωδικά θα ντύσει.
Τα παραδείγματα της “κακοποίησης” της κρητικής μουσικής και της μαντινάδας, ώστε να γίνει ένα mainstream προϊόν είναι πολλά. Με ποιον τρόπο πιστεύεις πως η παραδοσιακή μουσική της Κρήτης, μπορεί να μείνει σε υψηλό ποιοτικά επίπεδο αλλά και να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό;
Σε όλες τις μουσικές συμβαίνει αυτό που μου λες. Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να φτιάχνουν εύκολη ή μερικές φορές και ανόητη μουσική, άλλοι το κάνουν για τα χρήματα, άλλοι για την αναγνώριση κτλ. Εξακολουθεί να με σοκάρει το πόσο ένθερμα ανταποκρίνεται στο μέτριο και στο εύκολο το ευρύ κοινό, η μάζα. Νομίζω είναι θέμα ολόκληρου του πολιτισμού μας αυτό. Τώρα από την άλλη, όσο υπάρχουν, αληθινοί μουσικοί που εξελίσσουν αυτό που τους παραδόθηκε υπάρχει μέλλον. Κάποια στιγμή, ελπίζω σύντομα, αυτή η μουσική θα βρει το μεγάλο κοινό είτε εδώ είτε εκτός συνόρων. Η μουσική μας έχει μεγάλη δύναμη.
Οι μαντινάδες που τραγουδάς έχουν μια βαθυστόχαστη θλίψη, εκφράζουν την απώλεια, τον πόνο και θα έλεγα πως κι ο τρόπος που τραγουδάς τα λόγια, βγάζει αυτά τα συναισθήματα. Τι λέει αυτό για την Νίκη; Πως εσύ η ίδια το αντιλαμβάνεσαι;
Ταυτίζομαι με ό,τι τραγουδήσω, είναι φορές που μου επιβάλλεται αυτό που ερμηνεύω ή η μουσική του, ανάλογα τις συνθήκες, τη στιγμή, τον τόπο που παίζουμε και το πως είμαι στη προσωπική μου ζωή. Όλα αυτά παίζουν τον δικό τους σημαντικό ρόλο.
Είσαι μάνα δύο μικρών παιδιών, τι σε προβληματίζει περισσότερο για το μέλλον τους;
Πολλά με προβληματίζουν, μεγάλα και μικρά πράγματα. Οι αλλαγές στον πλανήτη μας, τα πρωτόγνωρα καιρικά φαινόμενα και πως θα εξελιχθεί αυτό. Η παιδεία που λαμβάνουν στα σχολεία η εκπαίδευση γενικότερα. Ας πούμε εύχομαι ο μεγάλος μου γιος, που θα πάει πρώτη δημοτικού τώρα να έχει καλή δασκάλα ή καλό δάσκαλο, ελπίζω δηλαδή στην καλή τύχη, γιατί γνωρίζω ότι το σύστημα έχει ελλείψεις. Φοβάμαι το μπούλινγκ, το πως έχουν βιώσει την διαφορετικότητα τα παιδιά στην οικογένειά τους και πως μεταφέρουν τα βιώματά τους στην κοινωνία του σχολείου. Από εμάς τους γονείς, από την οικογένεια ξεκινάνε τα ουσιαστικά, αν θα είναι το παιδιά μας ισορροπημένα κι αν κάνουν και τα άλλα παιδιά ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα πηγαίνοντας στο σχολειό και πολλά άλλα με κάνουν σκεπτική για το μέλλον.
Έχεις εμφανιστεί σε μουσικές παραστάσεις και φεστιβάλ στην Ρωσία, την Τουρκία, την Πολωνία, την Αμερική και τον Καναδά. Τι απήχηση είχε η μουσική σου στο κοινό του εξωτερικού και που εντοπίζεις τις διαφορές με το ελληνικό κοινό;
Στα φεστιβάλ του εξωτερικού το κοινό είναι εξωστρεφές και ενθουσιώδες. Είναι και η ατμόσφαιρα που το ενθαρρύνει αυτό, οι πολλές σκηνές ταυτόχρονα με διαφορετικές μουσικές. Ακόμη και για ‘μένα τα φεστιβάλ αυτά είναι μια ευκαιρία να ακούσω μουσική, νέα ακούσματα, να γνωρίσω μουσικούς που θαυμάζω. Παίζει σημασία κι ο χώρος που θα παίζουμε, στα μουσεία και τα θέατρα το κοινό είναι περισσότερο προσηλωμένο . Σε αυτό διαφέρει κάπως με το κοινό εδώ.
Ως και σήμερα, έχεις δεκάδες συμμετοχές σε δισκογραφικές δουλειές, γιατί όχι ένας προσωπικός δίσκος; Είναι που είμαι αναβλητική... Αρκετές φορές έχουν ενδιαφερθεί παραγωγοί από δισκογραφικές και κάθε φορά τα αφήνω για αργότερα. Κάποια στιγμή θα το κάνω...
Τι αποτέλεσε την έμπνευσή σου για να συνθέσεις την μουσική για το ντοκιμαντέρ «Γαύδος. Εκεί στο Νότο» της Ανθής Νταουτάκη;Η ίδια η Γαύδος , η γη της, η φύση, οι ήχοι της. Στη Γαύδο είδα τον έναστρο ουρανό. Μαγικός τόπος...
Ετοιμάζεις ένα νέο μουσικό project το οποίο περιλαμβάνει και την διασκευή του γνωστού τραγουδιού: «Θαλασσάκι». Πες μου τι να περιμένουμε από την καινούρια μουσική δουλειά, αλλά και για το πώς προέκυψε το να επιλεχθεί το συγκεκριμένο τραγούδι.
Το project αφορά την διαφορετική προσέγγιση σε γνωστά και λιγότερο γνωστά τραγούδια, τους δίνουμε έναν άλλο ήχο. «…Θάλασσα τους θαλασσινούς, θαλασσάκι μου, μη τους θαλασσοδέρνεις...» Παλιότερα απλά μου άρεσε αυτό το τραγούδι, κάποια στιγμή όμως ''είδα' περισσότερα μέσα του, την θάλασσα ως μια ψυχική κατάσταση, ίσως να ‘ναι η θλίψη, όλοι, έστω για λίγο, μπαίνουμε στον κόσμο της...
Οι επόμενες εμφανίσεις σου;
Στις 7 Οκτωβρίου θα συμμετέχω –παίζοντας μουσική αλλά και ως ρόλος-, στην παράσταση: «Η Θυσία του Αβραάμ», του Βιτσέντζου Κορνάρου, η οποία θα ανέβει στο Ηρώδειο, με τους: Ν. Τσακίρογλου, Δ. Μπεμπεδέλη, Γ. Βαλτινός, Λ. Ελευθερίου και Ψαραντώνη. Επίσης στις 15 Οκτωβρίου, θα βρίσκομαι στο 21ο φεστιβάλ του Πανεπιστημίου Κύπρου, στην Αξιοθέα. Στις 26, 27, 28 και 29 Οκτωβρίου, θα είμαι στο Half Note, στην Αθήνα.
