Κωνσταντίνος Σύρμος's Blog, page 2

«Πάντα πρέπει να φταίει κάποιος άλλος...»

Πάντα πρέπει να φταίει κάποιος άλλος κι όχι εσύ. Για πείτε μου λοιπόν εσείς παν-ήθικοι φωστήρες:
Σε ποιο σημείο της Ελλάδος ο μπαμπάς κι η μαμά δεν περηφανεύονται για τις ερωτικές κατακτήσεις του γιου ενώ παράλληλα προτρέπουν την κόρη να μένει μακριά από τα αγόρια;
Σε ποιο μέρος της Ελλάδας ο μπαμπάς κι η μαμά δεν μαθαίνουν μόνο στην κόρη τις δουλειές του σπιτιού, ως μια υποσυνείδητη και ενσυνείδητη προετοιμασία της "δούλας και κυράς";
Σε ποιο μέρος της Ελλάδας, ο μπαμπάς κι η μαμά δεν λένε στον γιο τους εκφράσεις όπως: Ολόκληρος άντρας και φοβάσαι;, Μην γίνεις πούστης, Αδελφή είσαι ρε;
Σε ποιο μέρος της Ελλάδας ο μπαμπάς κι η μαμά δεν παρατηρούν μόνο το ντύσιμο της κόρης. Μην προκαλεί, μην ντυθεί σαν «πουτάνα», τι θα πουν για αυτήν οι γείτονες.
Σε ποιο μέρος της Ελλάδας ο μπαμπάς κι η μαμά δεν μιλούν με τρόπο απαξιωτικό για όποιον διαφέρει; Την Ρωσίδα, τον Αλβανό, την χωρισμένη γειτόνισσα, την φοιτήτρια που μπαινοβγαίνουν αγόρια στο διαμέρισμά της.
Η λίστα είναι ατελείωτη.
Όποιος κι αν είναι ο τόπος σας, κοιτάξτε τις οικογένειές σας. Μάθετε στα παιδιάς σας να μην φοβούνται, να είναι ο εαυτός τους, να σέβονται ισότιμα κάθε ζωντανό ον εκεί έξω,. Μάθετέ τα πως έχουν δικαίωμα στο λάθος, στο στραβοπάτημα. Μάθετέ τα στο όχι, στο ότι δεν μπορούν να αποκτούν με το ζόρι ό,τι θέλουν, όταν το θέλουν, στο ότι δεν οφείλουν να είναι τέλειοι, στο ότι δεν χρειάζεται να αποδείξουν σε κανέναν την «αντροσύνη» ή την «ηθική» τους.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, όλα αυτά μάθετέ τα πρώτα εσείς στον εαυτό σας, για να είστε ικανοί να τα διδάξετε και στα παιδιά σας.

Ρένος Αποστολίδης «Πολέμα ρε!»

«Πόσοι είναι οι ψηφοφόροι, έξι εκατομμύρια; Είσαι λοιπόν: ένα δια έξι εκατομμύρια δύναμης, μηδαμινή δηλαδή, να καθορίσεις την μοίρα σου. Στα σοβαρά ρε το δέχεσαι, αυτό είσαι μωρέ  μονάχα; Αλήθεια, η γνώμη σου είναι μονάχα το ένα δια έξι εκατομμύρια; Η δύναμή σου να προσδιορίσεις τη μοίρα σου είναι αυτή η αμελητέα ποσότητα ρε, ρε τόσο κορόιδο είσαι; Η δική μου δύναμη είναι ένα δια έξι εκατομμύρια; Τι λες ρε;

Εγώ λοιπόν δεν είμαι κορόιδο, να σου δώσω ούτε ένα δια έξι εκατομμύρια που να είναι "ναι", σε εσένα ή σε 'σένα, ή σε 'σένα, διότι είσαι: το ολιγότερον κακόν. Δεν μου λες, υπάρχει ολιγότερο σκατό; Διότι είτε είναι ευκοίλιο είτε είναι δυσκοίλιο είναι σκατό! Δεν είναι φαί. Τι θα πει: ολιγότερον κακόν. Ποια είναι η πρόταση που κρατάει 20.000 χρόνια στην ιστορία του κόσμου; Μα με την αρχή του ολιγότερου κακού σας ψωνίζουνε πάντοτε.

'Ηρθε ποτέ κανείς να πει: Εγώ είμαι ο Χίτλερ, εγώ είμαι το κακό και σου γυρεύω την ψήφο, όχι βέβαια, όλοι είπαν ότι είναι το καλό κι όταν του είπαν: Δεν είσαι και τόσο καλός, είπε: Ε, τέλος πάντων, όχι και τόσο κακός όσο ο άλλος. Να η λογική, η οποία συνεχίζεται και σήμερα και την πληρώνετε και μετά μου κλαίτε και δικαίως κλαίτε, αλλά ποιος φταίει; Δεν λέω ότι φταίτε μόνον εσείς, εγώ δεν λέω άδικο αλλά φταίτε κι εσείς.

Ο καθένας από σας να κοιτάξει να σκέφτεται σαν πρόσωπο. Ο καθένας μπορεί να το προσπαθήσει και να προσπαθήσει να κάνει, στον ανώτατο βαθμό που μπορεί (δεν λέω ότι μπορείς να γίνεις Θεός, άγγελος, αρχάγγελος Μιχαήλ) εντάξει όσο μπορείς, αλλά όσο μπορείς, όχι παρακάτω, όσο μπορείς εκείνο που νομίζεις σωστό άμεσα και να μην το πολιτικοποιείς, να μην δεχτείς να το κάνεις είδος ψήφου. Διότι μόλις το πολιτικοποιήσεις και το κάνεις είδος ψήφου χάλασε, προδόθηκε, έγινε αλισβερίσι. Ας πούμε διαδηλώνεις σε μια δουλειά, μην το συνδικαλιστοποιείς γιατί ο συνδικαλιστής πάει για εργατοπατέρας, πάει να βγει βουλευτής ρε βλάκα, δεν θα σου λύσει το πρόβλημα βλάκα. Πρόσκαιρα νομίζεις ότι κάτι θα πετύχεις.

Δεν έχεις άλλη δύναμη, αφού είσαι φτωχός, δεν έχεις άλλη δύναμη από τον εαυτό σου και την αξία σου, κοίταξε να γίνεις άξιος αν είσαι νέος και κοίταξε να μην το βάζεις κάτω. Πολέμα ρε, εγώ δε λέω ότι θα τα βγάζεις πέρα πάντα, μπορεί και να σε φάνε αλλά εσύ πολέμα! Μη μου παραιτήσε και μου λες: Δε βαριέσαι, ας τη βολέψουμε, τώρα θα μας διορίσουν το παιδί. 'Οχι ρε γαμώτη μη το κάνεις.

Με ρωτάς λοιπόν την απάντηση, την απόκριση, τη λύση: Πολέμα μόνος σου και κατάφερε ό,τι μπορείς. Και μη φαντάζεσαι ότι μπορείς να πολεμάς με άλλους, εκεί είναι το κλειδί, να κάνει ο καθένας τέλεια εκείνο που είναι, σε όποιο επάγγελμα, σε όποια δουλειά, είτε μαραγκός είτε δάσκαλος, είτε ειν' εργάτης αυτοκινήτων, είτε οδηγός είτε οτιδήποτε. Είτε καφετζής, να τον κάνει καλά τον καφέ, δεν είπα να μου τον δώσει φθηνότερα, καλά να τον κάνει. 'Ο,τι είναι ο καθένας να το κάνει όσο μπορεί καλά, όσο καλά θα 'πρεπε να 'ναι αν η ζωή ήταν τέλεια.

Δεν την αλλάζει η πολιτική την ζωή, όπως δεν άλλαξε την παιδεία των παιδιών σας. Αν τα παιδιά σας δεν διαβάσουν, δεν παραδεχθούν ότι θα βιδωθούν σε μια καρέκλα, θα 'ναι ο ήλιος έξω, θα δείχνει η τηλεόραση αηδίες, ποδόσφαιρο θα δείχνει αλλά θα κάθονται να διαβάζουνε αργά, σωστά, να γράφουνε αργά, σωστά, να μελετάνε σωστά βιβλία. Αν δεν το πάρουν απόφαση τενεκέδες θα γίνουν και για να ζήσουν θα γίνουν απατεώνες σαν τους άλλους και η ζωή δεν θα αλλάξει.

Έχετε πολλή δουλειά να κάνετε, στο σπίτι σας μέσα, έχετε να κάνετε δουλειά στο φίλο σας, στη μικρή κοινωνία που ζείτε, στη δουλειά που κάνετε. Είναι πολλή η δουλειά που έχετε να κάνετε, για να σας μένει καιρός για τρίχες, για ψήφους, για συνδικαλισμούς, για τούτο για 'κείνο, για συζητήσεις. Ας κάνει ο καθένας ό,τι σωστό νομίζει με δικό του μυαλό και κρίση, πρώτα στο δικό του, μικρό προσωπικό χώρο, τον οικογενειακό και των φίλων του και της κοινωνίας της μικρής που ζει.

Κάντε κάτι, όσο μπορείτε το σωστό παλεύοντας, και θα δείτε ότι η ζωή σιγά - σιγά θα αλλάζει. Δεν αλλάζει η ζωή από πάνω, από κάτω αλλάζει η ζωή, δεν αλλάζει από πάνω. Κι ο από πάνω δεν νοιάζεται να την αλλάξει, νοιάζεται να στέκεται από πάνω, παριστάνοντας πως θέλει να την αλλάξει».

Η αλήθεια είναι πικρή και μόλις γευτούμε το πικρό, μορφάζουμε, σφίγγουμε τα μάτια και το φτύνουμε.

________________
Πηγή: iART, παρουσίαση
Παρουσίαση/Συνέντευξη: Κωνσταντίνος Σύρμος
25/02/2019

Ρένος Αποστολίδης "Πολέμα ρε!"

(από απομαγνητοφώνηση)
"Πόσοι είναι οι ψηφοφόροι, έξι εκατομμύρια; Είσαι λοιπόν: ένα δια έξι εκατομμύρια δύναμης, μηδαμινή δηλαδή, να καθορίσεις την μοίρα σου. Στα σοβαρά ρε το δέχεσαι, αυτό είσαι μωρέ  μονάχα; Αλήθεια, η γνώμη σου είναι μονάχα το ένα δια έξι εκατομμύρια; Η δύναμή σου να προσδιορίσεις τη μοίρα σου είναι αυτή η αμελητέα ποσότητα ρε, ρε τόσο κορόιδο είσαι; Η δική μου δύναμη είναι ένα δια έξι εκατομμύρια; Τι λες ρε;
Εγώ λοιπόν δεν είμαι κορόιδο, να σου δώσω ούτε ένα δια έξι εκατομμύρια που να είναι "ναι", σε εσένα ή σε 'σένα, ή σε 'σένα, διότι είσαι: το ολιγότερον κακόν. Δεν μου λες, υπάρχει ολιγότερο σκατό; Διότι είτε είναι ευκοίλιο είτε είναι δυσκοίλιο είναι σκατό! Δεν είναι φαί. Τι θα πει: ολιγότερον κακόν. Ποια είναι η πρόταση που κρατάει 20.000 χρόνια στην ιστορία του κόσμου; Μα με την αρχή του ολιγότερου κακού σας ψωνίζουνε πάντοτε.
'Ηρθε ποτέ κανείς να πει: Εγώ είμαι ο Χίτλερ, εγώ είμαι το κακό και σου γυρεύω την ψήφο, όχι βέβαια, όλοι είπαν ότι είναι το καλό κι όταν του είπαν: Δεν είσαι και τόσο καλός, είπε: Ε, τέλος πάντων, όχι και τόσο κακός όσο ο άλλος. Να η λογική, η οποία συνεχίζεται και σήμερα και την πληρώνετε και μετά μου κλαίτε και δικαίως κλαίτε, αλλά ποιος φταίει; Δεν λέω ότι φταίτε μόνον εσείς, εγώ δεν λέω άδικο αλλά φταίτε κι εσείς.
Ο καθένας από σας να κοιτάξει να σκέφτεται σαν πρόσωπο. Ο καθένας μπορεί να το προσπαθήσει και να προσπαθήσει να κάνει, στον ανώτατο βαθμό που μπορεί (δεν λέω ότι μπορείς να γίνεις Θεός, άγγελος, αρχάγγελος Μιχαήλ) εντάξει όσο μπορείς, αλλά όσο μπορείς, όχι παρακάτω, όσο μπορείς εκείνο που νομίζεις σωστό άμεσα και να μην το πολιτικοποιείς, να μην δεχτείς να το κάνεις είδος ψήφου. Διότι μόλις το πολιτικοποιήσεις και το κάνεις είδος ψήφου χάλασε, προδόθηκε, έγινε αλισβερίσι. Ας πούμε διαδηλώνεις σε μια δουλειά, μην το συνδικαλιστοποιείς γιατί ο συνδικαλιστής πάει για εργατοπατέρας, πάει να βγει βουλευτής ρε βλάκα, δεν θα σου λύσει το πρόβλημα βλάκα. Πρόσκαιρα νομίζεις ότι κάτι θα πετύχεις.
Δεν έχεις άλλη δύναμη, αφού είσαι φτωχός, δεν έχεις άλλη δύναμη από τον εαυτό σου και την αξία σου, κοίταξε να γίνεις άξιος αν είσαι νέος και κοίταξε να μην το βάζεις κάτω. Πολέμα ρε, εγώ δε λέω ότι θα τα βγάζεις πέρα πάντα, μπορεί και να σε φάνε αλλά εσύ πολέμα! Μη μου παραιτήσε και μου λες: Δε βαριέσαι, ας τη βολέψουμε, τώρα θα μας διορίσουν το παιδί. 'Οχι ρε γαμώτη μη το κάνεις.
Με ρωτάς λοιπόν την απάντηση, την απόκριση, τη λύση: Πολέμα μόνος σου και κατάφερε ό,τι μπορείς. Και μη φαντάζεσαι ότι μπορείς να πολεμάς με άλλους, εκεί είναι το κλειδί, να κάνει ο καθένας τέλεια εκείνο που είναι, σε όποιο επάγγελμα, σε όποια δουλειά, είτε μαραγκός είτε δάσκαλος, είτε ειν' εργάτης αυτοκινήτων, είτε οδηγός είτε οτιδήποτε. Είτε καφετζής, να τον κάνει καλά τον καφέ, δεν είπα να μου τον δώσει φθηνότερα, καλά να τον κάνει. 'Ο,τι είναι ο καθένας να το κάνει όσο μπορεί καλά, όσο καλά θα 'πρεπε να 'ναι αν η ζωή ήταν τέλεια.
Δεν την αλλάζει η πολιτική την ζωή, όπως δεν άλλαξε την παιδεία των παιδιών σας. Αν τα παιδιά σας δεν διαβάσουν, δεν παραδεχθούν ότι θα βιδωθούν σε μια καρέκλα, θα 'ναι ο ήλιος έξω, θα δείχνει η τηλεόραση αηδίες, ποδόσφαιρο θα δείχνει αλλά θα κάθονται να διαβάζουνε αργά, σωστά, να γράφουνε αργά, σωστά, να μελετάνε σωστά βιβλία. Αν δεν το πάρουν απόφαση τενεκέδες θα γίνουν και για να ζήσουν θα γίνουν απατεώνες σαν τους άλλους και η ζωή δεν θα αλλάξει.
Έχετε πολλή δουλειά να κάνετε, στο σπίτι σας μέσα, έχετε να κάνετε δουλειά στο φίλο σας, στη μικρή κοινωνία που ζείτε, στη δουλειά που κάνετε. Είναι πολλή η δουλειά που έχετε να κάνετε, για να σας μένει καιρός για τρίχες, για ψήφους, για συνδικαλισμούς, για τούτο για 'κείνο, για συζητήσεις. Ας κάνει ο καθένας ό,τι σωστό νομίζει με δικό του μυαλό και κρίση, πρώτα στο δικό του, μικρό προσωπικό χώρο, τον οικογενειακό και των φίλων του και της κοινωνίας της μικρής που ζει.
Κάντε κάτι, όσο μπορείτε το σωστό παλεύοντας, και θα δείτε ότι η ζωή σιγά - σιγά θα αλλάζει. Δεν αλλάζει η ζωή από πάνω, από κάτω αλλάζει η ζωή, δεν αλλάζει από πάνω. Κι ο από πάνω δεν νοιάζεται να την αλλάξει, νοιάζεται να στέκεται από πάνω, παριστάνοντας πως θέλει να την αλλάξει."
Η αλήθεια είναι πικρή και μόλις γευτούμε το πικρό, μορφάζουμε, σφίγγουμε τα μάτια και το φτύνουμε.

Το μήλο

by JonoDryΦύτρωσ' ένα φρέσκο μήλο
απ' την σάπια την μηλιά
και το είπανε στον ήλιο
τα μονόφτερα πουλιά

Με την κάψα των αχτίδων
να το κάψει το κλαδί
να βρεθεί στο χώμα κάτω
πριν κανείς άλλος το δει

Πριν κανένας το δαγκώσει
κι από ελπίδα μολυνθεί
πως λουλούδι θα φυτρώσει
στην καμμένη τούτη γη

Είν' το δίλημμα μεγάλο
για τον ήλιο τον λαμπρό

Χτύπημα να δώσει κι άλλο
στου ανθρώπου το σφυγμό
ή την φύση να λυτρώσει
από θάνατο αργό;

Η ιστορία μιας σύγχρονης Ελλάδας

Αφού περάσαμε από παγκόσμιους πολέμους, χούντα, εμφύλιο. Αφού πέθαναν άνθρωποι από πείνα, από ανέχεια κι άλλοι από βασανιστήρια και ξύλο για τα ιδανικά τους. Έφυγαν κάποτε οι εχθροί και οι φασίστες κι ήρθαν οι εκλεπτυσμένοι σωτήρες, με γραβάτες και ζιβάγκο.

Μας έβαλαν στην Ευρώπη. Εδώ θα καλοπεράσετε, μας είπαν, θα είστε ασφαλής, μας είπαν και μας έταξαν πως θα έχουμε όλα όσα στερηθήκαμε και κανείς πια φασίστας και εχθρός δεν θα μας πειράξει.
Ήρθαν λοιπόν τα χιλιάρικα, τα μπουζούκια, τα αυτοκίνητα, οι θέσεις στο δημόσιο, οι επιδοτήσεις στα χωράφια. Φάγαμε, ντυθήκαμε, χτίσαμε σπίτια, αγοράσαμε στο χρηματιστήριο μετοχές και είπαμε κι εμείς: τι ωραία η ζωή! 

Κι όσο εμείς ξοδεύαμε το 1, οι πολιτικοί σωτήρες τσέπωναν τα 1000. Τσέπωναν χωρίς τελειωμό, μα τα χρήματα κάποτε θα τέλειωναν κι εμείς οι κουτοπόνηροι ξεγελασμένοι δεν το καταλάβαμε, ή δεν θελήσαμε ποτέ να το πιστέψουμε.
Και ήρθε η ώρα του λογαριασμού στο τραπέζι μας κι ο λαός, που τσίμπησε από δύο-τρία πιάτα, άκουσε από τον πολιτικό, που είχε μπροστά του δεκάδες πιατέλες, να του λέει: ¨Μαζί τα φάγαμε, στο ίδιο τραπέζι καθόσουν μαζί μου".
Μετά ήρθε ο λογαριασμός και βρέθηκε μόνος κι αποσβολωμένος ο λαός στο τραπέζι και ήταν αυτός που έπρεπε να πληρώσει, μα δεν τον έφταναν πια, ούτε όσα είχε πάνω του, ούτε όσα είχε αποκτήσει μέχρι τότε. 

Πήγε στον πολιτικό ο λαός να διαμαρτυρηθεί κι εκείνος του 'πε: "Άκου λαέ, ή θα βγάλεις το σκασμό και δεν θα αντιδράς, δεν θα αντιστέκεσαι, δεν θα αντιμιλάς και θα πληρώνεις να ξεχρεώσουμε, ή θα πας πίσω στους πολέμους και τις χούντες και την ανέχεια και την πείνα".
Κι ο λαός, από τότε πληρώνει, δεν βλέπει την νέα ετούτη χούντα, δεν κάθεται πια καν στα καινούρια, αμέτρητα φαγοπότια. Δεν βλέπει τους νέους καλογυαλισμένους φασίστες γύρω του, μήτε πόσο έχει αρχίσει ο ίδιος να τους μοιάζει. 

Και για να μην ξαναγυρίσει στην διχόνοια μαλώνει με τον διπλανό του, για το ποιος από τους πολιτικούς θα τον βοηθήσει να ξεχρεώσει και πεινώντας πια εκλεπτυσμένα, σε ουρές συσσιτίων ή σε ρυθμίσεις δανείων, θαρρεί πως αποφεύγει την πείνα.
Μόνο φωνάζει ο λαός  και μόνο κλαίει, σαν ένα βρέφος μακριά από την μαμά του, σαν ένας εξαρτημένος λαός, που φοβάται μην χάσει τον πολιτικό του.

τους νεκρούς

by ryukodragon
Κάποιες νύχτες ψάχνω τους νεκρούς
προσμένω να ξεπροβάλλουν
από τα σκοτεινά σοκάκια
ή πίσω απ' τις κλειστές μεσόπορτες

Να 'ρθουν 
να μου χτυπήσουν την πλάτη
εκεί που βασανισμένος συλλογιέμαι
τον θάνατο και την ζωή

Αποκαμωμένος τους ψάχνω

ακόμη κι αν αρνούμαι το ψέμα 
πως κάποιος
κάποτε αναστήθηκε

περίσσευμα

by hypnothalamus
Στα ιερατικά τους χέρια 
με ζήλο
οι δημιουργοί τις πλάθουν 

Κάθετες λωρίδες 
κι οριζόντιες
στοιχισμένες ομοιόμορφα

Τις ετοιμάζουν
προς κατανάλωση

Εμείς
στο περιθώριο γεννηθήκαμε 
Στις λεπτές γραμμές ανάμεσα
των καλουπιών τους

Στων ψυχών από ζύμη
το περίσσευμα

Όλα τα πράγματα πρέπει να ξεπεραστούν, ακόμη κι αυτός ο κόσμος

Μια μετάφραση/απόδοση για να δώσω το νόημα στην ελληνική γλώσσα στο τραγούδι αυτό του Kazuki Tomokawa. Την μετάφραση την έκανα από την υπάρχουσα αγγλική μετάφραση.


Είδα έναν μεγάλο, κόκκινο σκύλο που ήταν μελαγχολικός
Προχωρούσε προς το βουνό με ένα παιδί
Ήταν λαχανιασμένος κι έτρεμε, μα έμοιαζε μερικές φορές σαν να χαμογελά

Γεννιόμαστε σε αυτήν την ζωή κενοί κι ανέκφραστοι
Φεύγουμε από αυτήν την ζωή ραγισμένοι κι ετοιμόρροποι

Τα λουλούδια ανθίζουν κάθε Άνοιξη
τα βουνά και τα ποτάμια είναι μεγαλοπρεπή
μα εγώ θέλω μόνο να πυροβολήσω τον εαυτό μου
στην μικρή και γεμάτη σκιές καρδιά μου

Όλα τα πράγματα πρέπει να ξεπεραστούν, ακόμη κι αυτός ο κόσμος

Μελαγχολικό σκυλί, ο ουρανός είναι καταγάλανος
και οι σκέψεις σου μόνο, είναι στο πλήρες σκοτάδι

Αμύνομαι και επιτίθεμαι
Χωρίς ένα όνειρο για να κρατηθώ
Μα μόνο αυτή η διαδικασία με αφήνει να εκφραστώ

Γεννιόμαστε σε αυτήν την ζωή κενοί κι ανέκφραστοι
Φεύγουμε από αυτήν την ζωή ραγισμένοι κι ετοιμόρροποι

Μην μου λες ότι παρασύρεσαι, άσε με να δω πως κάτι κάνεις
Απλά στέκεσαι εγκεφαλικά νεκρός, σαν σκουριασμένο εξάρτημα

Όλα τα πράγματα πρέπει να ξεπεραστούν, ακόμη κι αυτός ο κόσμος

Ο μελαγχολικός σκύλος πόθησε να αποκοιμηθεί
Την μέρα που κατάλαβα πως συγκρατούσα τον βαρύ ουρανό
είχα μια καθαρή ανάμνηση του σπιτιού μου απ' όταν ήμουν παιδί
Αυτό το μονοπάτι οδηγεί μέσα στην χιονοθύελλα

Γεννιόμαστε σε αυτήν την ζωή κενοί κι ανέκφραστοι
Φεύγουμε από αυτήν την ζωή ραγισμένοι κι ετοιμόρροποι

Υπάρχουν δάκρυα σε μια χαρούμενη φωνή
Τα φύλλα της Φάτσια* πέφτουν μαζικά

Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος
Δεν ξέρω ποιο με φοβίζει περισσότερο
Όλα τα πράγματα πρέπει να ξεπεραστούν, ακόμη κι αυτός ο κόσμος
Η πόλη που γεννήθηκα, τα εγκαταλελειμμένα όνειρα μου
Η πόλη που γεννήθηκα, τα εγκαταλελειμμένα όνειρα μου

(*Φάτσια: Ιαπωνικό φυτό)

Για την Ημέρα των Ανθρώπων

Γράφει ο Κωνσταντίνος Σύρμος

(Το παρακάτω κείμενο είναι από μία ανάρτησή μου στο facebook, στις 8/3/2018 (ελαφρώς επεξεργασμένο, για την περσινή ημέρα της γυναίκας)

Λόγω της ημέρας θα μπορούσα πολύ εύκολα να γράψω κάτι ωραίο για 'σένα, να σε εκθειάσω, να τσιμπήσω τα likes μου και να κάνω την επικοινωνιακή μου μόστρα. Δεν θα το κάνω όμως γιατί δεν θέλω να ανταποκριθώ στον ρόλο αυτόν και γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχεις εσύ γυναίκα, ούτε εσύ άντρα, ούτε εσύ λευκή, και μαύρε, και ορθόδοξε, παιδί, βιομήχανε, έξυπνη, ψυχασθενή, γριά, εξουσιαστή, ανάπηρε, μάνα, γιε, τρανσέξουαλ, καλλιτέχνιδα.

Με όποια ιδιότητα κι αν ταυτίζεσαι, δεν υπάρχεις. Δεν είσαι όλοι αυτοί οι χαρακτήρες, είσαι μόνο άνθρωπος. Όλα τα παραπάνω είναι ρόλοι και κάθε ρόλος ακολουθεί την δική του προκαθορισμένη πορεία. Αν παρεκκλίνεις, σε χτυπά ο φόβος πως θα παραβιάσεις τα αποδεχτά όρια του κάθε ρόλου, θα πέσεις στην άβυσσο της απροσδιοριστίας. Είσαι φυλακισμένος στους ρόλους σου.

Εγώ δεν είμαι εγώ, ο Κωνσταντίνος Σύρμος δηλαδή, είναι ένας ρόλος, το ξέρω και σιγά σιγά δραπετεύω, ξεγλιστράω από αυτό που πρέπει να είμαι, όχι για να γίνω κάτι άλλο, αλλά για να δρω με το ένστικτο, κάνοντας όσα με ευχαριστούν, με τον τρόπο που με ευχαριστούν κι όχι βάση των ρόλων μου. Όταν το καταφέρνεις αυτό, δεν υπάρχουν εμπόδια ή όρια, ούτε πρέπει. Μπορείς να κάνεις τα πάντα γιατί είσαι τα πάντα, όλοι είμαστε τα πάντα, όλοι είμαστε ενέργεια, μέρος της ίδιας ενέργειας και κανένας ρόλος δεν μπορεί να σε περιορίσει.

Εσύ, είσαι εσύ;

στους τρίτους

by cacciatore-di-attimi
Στους τρίτους
σε προσφέρω σαν γεύμα
σε τεμαχίζουμε
σε αναμασάμε
και σε φτύνουμε στο πιάτο

Μπροστά τους 
τελικά υπερνικώ
Για την αποφυλάκισή μου
χειροκροτούμε

Στους τρίτους
κρύβομαι πίσω σου
και σου επιστρέφομαι
με την ύπουλη χαρά της θυσίας