Το απέραντο του ονείρου Quotes

“~ Αγάπη σαν κερί ~

Τη στιγμή που πνίγομαι
γίνομαι καπνός και χάνομαι,
σαν λυγίζω κόντρα στην βροχή
με κρατά μια μουσική.
…
Πώς να αγαπήσω απ’ την αρχή,
το δειλινό να ονειρευτώ.
Είναι η αγάπη σαν κερί,
το λιόγερμα μένει σβηστό.
…
Έγινε ο κόσμος τώρα βροχερός
κι’ έσβησαν οι δρόμοι.
Έγινε ο κόσμος τώρα σκοτεινός
άδειο σταυροδρόμι.
…
Πώς να αγαπήσω απ’ την αρχή,
το δειλινό να ονειρευτώ.
Είναι η αγάπη σαν κερί,
το λιόγερμα μένει σβηστό.

Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση”
― Αντώνης Περδικάρης, Το απέραντο του ονείρου

“~ Σαν βροχή στον άνεμο ~

Κύμα στη βροχή
θα γίνω
στη συννεφιά
σαν αγέρας στο ακρογιάλι.
Δάκρυ στην αυλή
μη μείνω
σαν ζωγραφιά
μέσα σ’ ένα παραμύθι.
…
Σαν βροχή στον άνεμο
θα χαράζω τ’ όνομά σου
σαν τη ζωγραφιά
στο μικρό αμμόλοφο
στην ακρογιαλιά
στάλα της βροχής σιμά σου.
…
Μέσα στ’ ανεμόβροχο
να χαράζω τ ’ όνομά σου,
στο μικρό αμμόλοφο
άνεμος μες τα μαλλιά σου.
…
Σαν βροχή στον άνεμο
θα χαράζω τ’ όνομά σου
σαν τη ζωγραφιά
στο μικρό αμμόλοφο
στην ακρογιαλιά
στάλα της βροχής σιμά σου.


~ Το Απέραντο του Ονείρου ~
©Αντώνης Περδικάρης - Ποίηση”
― Αντώνης Περδικάρης, Το απέραντο του ονείρου

“~ Για να μη σε ξεχάσω ~

Για να μη σε ξεχάσω,
για σένα που πονώ
τραγούδι θε ν ‘ αρχίσω
λαμπάδα θα κρατήσω
την πόρτα μου θα κλείσω
και θα σε θυμηθώ

Σου μάζεψα κοχύλια
αγάπη μου παλιά
να έχεις για στολίδια
στεφάνι στα μαλλιά

Για να μη με ξεχάσεις,
μέχρι να ξαναρθείς
διαβάτες θα ρωτήσω
στο διάβα σου ξοπίσω
και πόρτες θα χτυπήσω
για να με θυμηθείς

Σου μάζεψα κοχύλια
αγάπη μου παλιά
να έχεις για στολίδια
στεφάνι στα μαλλιά

Κι αν έσβησες σαν ίσκιος,
ξέρω ότι θα’ ρθεις
διαβάτες θα ρωτήσω
στο διάβα σου ξοπίσω
στο γνώριμο σου βήμα
μέχρι να ξαναρθείς



Από το βιβλίο : ~ Το απέραντο του ονείρου ~
© Αντώνης Περδικάρης – Ποίηση”
― Αντώνης Περδικάρης, Το απέραντο του ονείρου

“~ ΤΟ ΚΥΜΑ ~

πάνω απ το κύμα θα διαβώ
εσένα ν αντικρύσω
για να σε φέρω πίσω
στο πέλαγο θα πλανηθώ

γαλάζιο σώμα των πηγών
τραγούδι είναι του ανέμου
δροσοσταλίδες των νερών
στον παφλασμό του πόντου

πάνω απ’ το κύμα θα διαβώ
εσένα ν ’ αντικρύσω
κι αν δεν σε φέρω πίσω
στο πέλαγο θε να χαθώ

γαλάζιο σώμα των πηγών
τραγούδι είναι του ανέμου
δροσοσταλίδες των νερών
στον παφλασμό του πόντου

~ Το Απέραντο του Ονείρου ~
© Αντώνης Περδικάρης”
― Αντώνης Περδικάρης, Το απέραντο του ονείρου

“ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Όμηροι οι ποιητές μας στης νύχτας το σκοτάδι,
κι’ εμείς περαστικοί που σβήσανε στο πρώτο φως.

H αγάπη μου πικρό χαμόγελο, μη μ’ αγαπήσεις
Aφότου έφυγες πια δεν υπάρχει πολιτεία...

Όνειρα κατασκευάζω τα κύματα τα παίρνουν
στους βυθούς
της λήθης πάντα,
και χάνονται οι δρόμοι.
Οι ψαράδες ανασύρουν φιλιά απομεινάρια.
Όνειρα παράφορα κι’ οι λέξεις πληγωμένες
τις μετακινούν
τα κύματα.

Σκιές που ναυαγούν οι μήνες,
η αγάπη έφυγε
μαζί με τα πουλιά
κι ’ η θάλασσα τεντώνει τα κρύσταλλά της
πάνω στα ξερά υφάσματα των βράχων.

Φεύγει ο καιρός σαν κύμα σ‘ άλικες ξέρες πάνω.
Θα ξαναρθείς
πριν τα γυμνά τα φύκια,
πριν χτυπήσουν σκιές στις αποβάθρες.
Φεύγει ο καιρός και θα’ θελα πολλά να σου χαρίσω.

Κι’ οι φίλοι που χαθήκαν, ονόματα σβησμένα…
Όνειρα νερά που κρύβουν του ήλιου την οδύνη.
Βλέπω ποιητές χαμένους μες στους γυμνούς τους δρόμους.

© Αντώνης Περδικάρης”
― Αντώνης Περδικάρης, Το απέραντο του ονείρου