“ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Όμηροι οι ποιητές μας στης νύχτας το σκοτάδι,
κι’ εμείς περαστικοί που σβήσανε στο πρώτο φως.

H αγάπη μου πικρό χαμόγελο, μη μ’ αγαπήσεις
Aφότου έφυγες πια δεν υπάρχει πολιτεία...

Όνειρα κατασκευάζω τα κύματα τα παίρνουν
στους βυθούς
της λήθης πάντα,
και χάνονται οι δρόμοι.
Οι ψαράδες ανασύρουν φιλιά απομεινάρια.
Όνειρα παράφορα κι’ οι λέξεις πληγωμένες
τις μετακινούν
τα κύματα.

Σκιές που ναυαγούν οι μήνες,
η αγάπη έφυγε
μαζί με τα πουλιά
κι ’ η θάλασσα τεντώνει τα κρύσταλλά της
πάνω στα ξερά υφάσματα των βράχων.

Φεύγει ο καιρός σαν κύμα σ‘ άλικες ξέρες πάνω.
Θα ξαναρθείς
πριν τα γυμνά τα φύκια,
πριν χτυπήσουν σκιές στις αποβάθρες.
Φεύγει ο καιρός και θα’ θελα πολλά να σου χαρίσω.

Κι’ οι φίλοι που χαθήκαν, ονόματα σβησμένα…
Όνειρα νερά που κρύβουν του ήλιου την οδύνη.
Βλέπω ποιητές χαμένους μες στους γυμνούς τους δρόμους.

© Αντώνης Περδικάρης”