Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο Quotes

Rate this book
Clear rating
Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο by Ισίδωρος Ζουργός
1,223 ratings, 4.30 average rating, 141 reviews
Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο Quotes Showing 1-6 of 6
“Αυτό είναι η κόλαση, αφέντη, δύο άνθρωποι μαλωμένοι μες στο σκοτάδι.”
Ισίδωρος Ζουργός, Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο
“Αυτή η πόλη, γέροντα, φταίει. Να το ξέρεις, μου φέρνει ένα τρέμουλο στην ψυχή και μια αγωνία".
"Δύσκολος τόπος είναι μόνο ο εαυτός μας".”
Isidoros Zourgos, Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο
“Μα δε φοβάσαι πια τίποτε; θα με ρωτήσεις. Φέρνω τη μορφή σου μπροστά μου και σε φαντάζομαι να με κοιτάς δύσπιστα. Κι όμως, Ισαάκ, φοβάμαι. Ανησυχώ μην κάποτε χάσω τη μάνα σου, μη σταματήσει κάποτε να φέγγει τις μέρες μου, μη με παρατήσει, μην την κλέψουν κάποτε οι ισχυροί αυτού του κόσμου, μην πεθάνει... Άφησα πίσω μου χρήματα, καριέρα, τίτλους και πάω στην άλλη άκρη του κόσμου, σ' ένα μολδαβικό καστρόσπιτο, για χάρη της, για να χαρτογραφήσω κάθε γωνιά της νοσταλγίας της, για να μυρίσω κάθε τσάκιση του χάρτη που έχει στην ψυχή της, για να χαθώ μέσα της.”
Isidoros Zourgos, Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο
“Οι πόλεις της ομίχλης είναι σκαθάρια μες στο γάλα, καψίματα απ' το στάξιμο του λυχναριού στους πορτολάνους - ξεχωρίζουν. Είναι συνήθως χτισμένες δίπλα στο νερό, κρυμμένες κάτω απ' τους στυλοβάτες του ουρανού, και ζούνε στη σιγή του χρόνου που περνά.”
Isidoros Zourgos, Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο
tags: cities, fog
“..., παντρεύτηκα την επιστήμη και τα βράδια μου, ο χρόνος δεν περνάει εύκολα. Γερνάει και η επιστήμη, ξέρεις. Θα 'ρθουν κάποια χρόνια που θα τη δεις να ξαπλώνει πλάι σου γριά φαφούτα. Ξέρε το από τώρα, μην της παραδοθείς ποτέ ολοκληρωτικά η ζωή θέλει απιστίες.”
Ισίδωρος Ζουργός, Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο
“Σ' ευχαριστώ που με αξίωσες να ζήσω ως αντίφωνο της καρδιάς σου, ως αδερφός σου. Τώρα, με την απόσταση χρόνου, όλα πήραν τις πραγματικές τους διαστάσεις·τώρα που είμαι βυθισμένος στη μελαγχολία. Εκείνο το τελευταίο απόγευμα με αποχαιρέτησες. Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς, τα πουλιά που αποδημούσαν έφτιαξαν στον ουρανό το πρόσωπό σου. Τότε νόμιζα πως το πρόσωπο ήταν ο Θεός που κάτι μου έλεγε. Λάθος, εσύ ήσουν, γιατί Θεός δεν υπάρχει.”
Ισίδωρος Ζουργός, Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο