“Μα δε φοβάσαι πια τίποτε; θα με ρωτήσεις. Φέρνω τη μορφή σου μπροστά μου και σε φαντάζομαι να με κοιτάς δύσπιστα. Κι όμως, Ισαάκ, φοβάμαι. Ανησυχώ μην κάποτε χάσω τη μάνα σου, μη σταματήσει κάποτε να φέγγει τις μέρες μου, μη με παρατήσει, μην την κλέψουν κάποτε οι ισχυροί αυτού του κόσμου, μην πεθάνει... Άφησα πίσω μου χρήματα, καριέρα, τίτλους και πάω στην άλλη άκρη του κόσμου, σ' ένα μολδαβικό καστρόσπιτο, για χάρη της, για να χαρτογραφήσω κάθε γωνιά της νοσταλγίας της, για να μυρίσω κάθε τσάκιση του χάρτη που έχει στην ψυχή της, για να χαθώ μέσα της.”