“Σ' ευχαριστώ που με αξίωσες να ζήσω ως αντίφωνο της καρδιάς σου, ως αδερφός σου. Τώρα, με την απόσταση χρόνου, όλα πήραν τις πραγματικές τους διαστάσεις·τώρα που είμαι βυθισμένος στη μελαγχολία. Εκείνο το τελευταίο απόγευμα με αποχαιρέτησες. Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς, τα πουλιά που αποδημούσαν έφτιαξαν στον ουρανό το πρόσωπό σου. Τότε νόμιζα πως το πρόσωπο ήταν ο Θεός που κάτι μου έλεγε. Λάθος, εσύ ήσουν, γιατί Θεός δεν υπάρχει.”