Autobiografie van mijn lichaam Quotes

“Gerustgesteld willen worden door iemand die doodgaat: alsof je aan iemand die neerstort toch vraagt even te wuiven.”
― Lize Spit, Autobiografie van mijn lichaam

“Jullie huwelijk is een te slap opgeblazen luchtmatras. Als de een opstaat, zakt de ander plots met de schouders op de grond, daarom verhinderen jullie elkaar voortdurend eruit te klimmen”
― Lize Spit, Autobiografie van mijn lichaam

“Verslaafd zijn is vooral de verslaving aan het spel dat je speelt, het gezien worden en ongezien blijven, uiteindelijk wil je eens op je eigen voorwaarden verwaarloosd worden, op je eigen voorwaarden jezelf verwaarlozen. Het is spelen met de controle: de controle over het verlies van je controle.”
― Lize Spit, Autobiografie van mijn lichaam

“Ik ben tien en als ik in de spiegel naar mezelf kijk, plaats ik mijn lichaam op de lichamen van andere meisjes, die beter geslaagd zijn, ik stippel hun omtrek uit op mijn lichaam, een patroontekening van wat ik zou moeten snijden om al het teveel van mezelf af te halen, plakje na plakje, tot enkel de juiste vorm overblijft; de botten en spieren, de schouders, het hart, de gedachten.”
― Lize Spit, Autobiografie van mijn lichaam

“Ons gezin was een computer met verschillende gebruikers, we deelden alleen de schijfruimte maar kenden niet elkaars inloggegevens.”
― Lize Spit, Autobiografie van mijn lichaam

“Hoe heerlijk is het uit een 'wij' te bestaan.”
― Lize Spit, Autobiografie van mijn lichaam

“Op den duur ben je nooit meer echt dronken - maar ook nooit meer nuchter.”
― Lize Spit, Autobiografie van mijn lichaam

“Nuchter komt een gedachte te voet, maar als je iets gedronken hebt, dan komt diezelfde gedachte per limousine gebracht door een chauffeur.”
― Lize Spit, Autobiografie van mijn lichaam

“In elke seconde macht passen uiteindelijk drie seconden schuldgevoel.”
― Lize Spit, Autobiografie van mijn lichaam

“Mijn naakte vel is het onderondergoed dat ik niet wisselen kan.”
― Lize Spit, Autobiografie van mijn lichaam

“We staan te wuiven op een perron naar een geliefde in een trein die maar niet wegrijdt, onze armkracht zwakt af, maar we willen blijven zwaaien, want stel dat ze net dan toch vertrekt.”
― Lize Spit, Autobiografie van mijn lichaam

“Wat schrijven is: de witte bloedcel. Het schadelijke deeltje bestrijden door het in te kapselen, elk vreemd of niet te controleren gevoel insluiten in taal en langzaam afvoeren. Niet met grote, abstracte woorden (seizoenen, getijden, afwijzing, dood, pijn, schuldgevoel), daar glipt nog te veel onderuit, maar met concrete punten, klein en zo aaneengesloten mogelijk.”
― Lize Spit, Autobiografie van mijn lichaam