هنوز در سفرم... Quotes

“نقاشی من فساد میوه را از خود میراند.ثقل سنگ را میگرفت.شاخه ی نقاشی من دستخوش آفت نبود.آدم نقاشی من عطسه نمیکرد.راستی چه دیر به ارزش نقصان پی بردم.و اعتبار فساد را دریافتم.”
― پریدخت سپهری, هنوز در سفرم...

“من از خیلی چیز ها می ترسیدم : از مادیان سپید پدر بزرگ ، از مدیر مدرسه ، از نزدیک شدن وقت نماز ، از قیافه عبوس شنبه. چقدر از شنبه ها بیزار بودم . خوشبختی من از صبح پنجشنبه آغاز می شد . عصر پنجشنبه تکه ای از بهشت بود . شب که می شد در دور ترین خواب هایم طعم صبح جمعه را می چشیدم .”
― سهراب سپهری, هنوز در سفرم...

“باید مواظب بود.من شبها شعر میخوانم.هنوز ننوشته ام.خواهم نوشت.من نقاشی می کنم.شعر میخوانم و یکتایی را می بینم.و گاه در خانه غذا می پزم و ظرف میشویم و انگشت خودم را می برم.آدم چه دیر می فهمد.من چه دیر فهمیدم که انسان یعنی عجالتا.ایران مادرهای خوب دارد و غذاهای خوشمزه و روشنفکران بد و دشتهای دلپذیر.”
― پریدخت سپهری, هنوز در سفرم...

“من خیلی‌ها را شناخته‌ام که از دست شعر به پلیس شکایت کرده‌اند.”
― Sohrab Sepehri, هنوز در سفرم...

“من هزارها گرسنه در خاک هند دیده‌ام و هیچ وقت از گرسنگی حرف نزده‌ام. نه، هیچ وقت. ولی هر وقت رفته‌ام از گلی حرف بزنم دهانم گس شده است. گرسنگی هندی سَبک دهانم را عوض کرده است و من دِین ِخود را ادا کرده‌ام.”
― Sohrab Sepehri, هنوز در سفرم...

“نپرسیم و با خود بمانیم. و درونِ خویش را آب پاشی کنیم. و در آسمانِ خود بتابیم. و خویشتن را پهنا دهیم. و اگر تنهایی از نفس افتاد، در بگشاییم. و یکدیگر را صدا بزنیم.”
― Sohrab Sepehri, هنوز در سفرم...

“لبریز شو تا سرشاری‌ات به هر سو رو کند. صدایی تو را می‌خواند، روانه شو. سرمشق خودت باش. با چشمان خودت ببین. با یافته خویش بِزی. در خود فرو شو تا به دیگران نزدیک شوی، پیک خود باش. پیام خودت را باز گوی. میوه از باغ درون بچین. شاخه ها چنان بارور بینی که سبدها آرزو کنی و زنبیل تو را گرانباریِ شاخه‌ای بس خواهد بود ...”
― Sohrab Sepehri, هنوز در سفرم...

“وسیع باش، و تنها، و سر به زیر، و سخت.”
― Sohrab Sepehri, هنوز در سفرم...