Narges Salmanizadeh’s Reviews > روزها و رؤیاها > Status Update

دوباره یاد. حرف های آن متفکر فرانسوی افتاد. بدبختی نوع بشر سرتاسر از این مصیبت می آید که آدم نمی تواند تنها در اتاق خودش آرام بگیرد. چرا؟ چون از وجود خودش خسته می شود، از وزن خودش. احساسی را تجربه میکند که عنوان گنگی دارد: سنگینی. ملال.
غیر ملول ها در اتاقشان می مانند، ملول ها از خانه بیرون می زنند و به جستجو می پردازند...

به نظر آرش آن جمله به تمام فیلم می ارزید، این که:” دیگو بهترین دوست و بدترین شوهر است”
گفته بود:” همه ی ماجرا همین است، این که یک آدم در دو موقعیت مختلف میتواند دو آدم کاملا متفاوت باشد. مساله خوب و بد بودن یک آدم نیست، مناسب بودن یا مناسب نبودن جایگاه و موقعیت آن ادم در ارتباط با خود ماست.
مشکل همه ی رابطه ها همین است، این که دو آدمِ خوب یا بد در یک نسبت نامناسب قرار می گیرند” ه۰۰۰

هیچ ازدواجی، تا وقتی ادامه دارد، عملا نمی تواند عاشقانه بودن اش را، از آغاز و در ادامه، اثبات کند. عاشقی مثل خوشبختی است. وقتی که نباشد و دوره اش به سر آمده باشد، آن وقت می شود به بودن اش، در گذشته بودن اش، آگاه شد.

روزهایی هست که هیچ چیزِ دنیا، حتی خوش حال کننده ترین خبرها، نمی تواند. آدم را از حصار. بی حوصلگی اش بیرون بکشد، روزهایی که دنیا به یک اندازه شفاف و. غیر واقعی است...

تلخ کامی از گذشته همیشه دلیل درماندگی ها نیست. جهنم ماندگاریِ انتظاری است که ادم از آینده دارد.

هر ابراز عشقی امیدواری است. در هر کلام عاشقانه نویدی هست”دوستت دارم” یعنی که ”دوستت خواهم داشت”...ه

برای آرش، این آخر خط بود، خط رابطه با بیتا. آدمی که ادعا می کند عشق زندگی اش را پیدا کرده، و بلافاصله ”عشق زندگی” اش را به عشق های مرده تشبیه می کند! حسادت نه، شباهت آفت عشق است.
عاشق آن کسی است که مثل هیچ کس نیست
عاشق آن کسی است که مثل هیچ کس نیست
عاشق آن کسی است که مثل هیچ کس نیست