Amir > Recent Status Updates

در بابِ بافضیلت بودن:
یعنی ارج نهادن هرچیز نسبت به کاربردهایش پس چکُشِ بافضیلت چکشیست که میخ را خوب بکوبد و انسان بافضیلت کسیست که استعدادهایش را میشناسد و آنها را تا حد کمال رشد میدهد و مورد استفاده قرار میدهد.

متاسفانه قابلیتِ کاربردی و جذاب فیدیبو که ثبت نظرات خوانندگان روی متن و همرسانی آن را ممکن میسازد ، به شدت آزاردهنده شده!
بسیاری از این یادداشت ها مایه ی ملال اند مثلا:
چقد میگی شوپن انشو درآوردی دیگه.آخ آخ شوپن.آی گفتی. وای وای! ...

مشخصا شوپنهاور از معاشرت با افراد عادی (عوام) احساس کسالت میکرده . پرسش این است: آیا درست است اگر بگوییم وجودِ چنین حسی همراهِ جدایی ناپذیرِ نبوغ است؟

سعادت چیزی نیست جز موهومی ساخته ی اذهان رویاپرداز. تنها چیزی که میتواند وجود داشته باشد رنج است پس منطقیست که هیچ کس تا کنون واقعا سعادتمند نشده درحالی که فلاکت امری عادیست.

آدمی یا کودن است یا تنها . انسان ها به میزانی که فرومایه ترند بیشتر اهل معاشرتند.
...
اظهار نظر هایی که ردی از حقیقت در آنها هست اما بعضا در تحلیل نهایی دچار مغلطه شده اند

حس دورانداخته شدن و پوچی بعد از بازنشستگی.
این موضوع جدای از این کتاب در کتاب مردی به نام اوه هم یکی از محورهای داستان بود و بنظرمیاد توی یه سری از جوامع بسیار شایع باشه ... البته نه تو ایران! چیزی که من میبینم اینه که اینجا همه دارن برای بازنشستگی پَرپَر میزنن!! این رو هم میشه یجور تفاوت فرهنگی در نظر گرفت (؟)

اگرچه تلاش تمام عیار پدر پانلّو برای توجیه وقوع چنین فلاکتی با بینش مذهبی و الهی تا حدودی برای من ملموس بود ، با اینحال چون مغالطات پانلّو با آخوندهای ما متفاوت بود ، خیلی جذب این بخش نشدم. گویا نویسنده در این بخش دست روی ضعف هایی از مسیحیت گذاشته که در اسلام خیلی تو چشم نیستند . در کل بنظرم شهر اوران خوراکِ آخوندهای مشهدی ماست. امان از این پانلّوی بی عرضه( در مغلطه )!ا

از دست این کاموی لعنتی (!)
فکر نمیکنم کس دیگه ای بلد باشه اینطور من رو مسحور و تمام افکار و عقایدم رو بشکنه و از نو بنا کنه.
بنظرم کامو این پتانسیل رو داشت که اعلام تحدّی کنه!!

نویسنده مفهوم لذت و خوشبختی را از یکدیگر جدا می کند و معتقد است تنها باید به لذت هایی پرداخت که ما را به خوشبختی نزدیکتر می کند. برای تمایزلذت ها روشی ساده طرح این سوال است: آیا این کاربرای من خوشبختی به ارمغان می آورد؟
به این صورت لذت اعتیاد به مواد مخدر،الکل ،پرخوری،تجمل گرایی و...را می توان جدا کرد.
اما پرسش اینجاست آیا این طریقت ما را به درویش صفتی و جدایی از مواهب عادی دنیوی مبتلانمی کند؟

ریشه ی مشترک ادیان آسیایی چه زرتشت و چه فرقه های مختلف بودیسم، رسالت آنهاست که عبارت است از:
نیل به خوشبختی
تفاوت بین آنها در روشیست که برای خوشبختی در پیش میگیرند.
دالایی لاما معتقد است برای خوشبختی دو موضوع حائز توجه است
اول : ارزشی که برای خود قائلیم
توجه به این موضوع که ما بخشی از یک خانواده هستیم و روابطمان باید بر این اصل باشد این مهم را برآورده می کند
دوم : رضایت درونی که با فاصله ی ما تا آرزوهایمان مرتبط است

اولین موضوعی که بنظرم میرسه تشابه بین منطق و کتب ریاضی مثل هندسه و جبر هست انگار این دو ، دو راه مختلف برای رسیدن به یک مقصد واحد هستن .چه بسا در کتب ریاضی مفاهیمی مثل نسب اربع برای من ملموس تر بودن . عجیبه که ریاضی و منطق در تقسیم بندی دبیرستانی از هم جدا شدن

تا به اینجای کتاب شاهد سفرنامه ی غیرعادی ای هستم. راهیان قافله هر یک با انگیزه ای خرافی راهی جایی بنام شرقهستند مثلا لیو که بدنبال کشف راز سلیمان و سخنگویی با حیوانات است . جالب اینکه بنا به روایت نویسنده همه ی حیوانات و پروانه ها مسحور لیو می شدند! کسانی که به طریقت قافله شک کنند و آن را ترک کنند به شکل مرموزی دیگر قادر به یافتن آن نخواهند بود . بی منطقی کتاب در کنار ترجمه ی ثقیل مترجم واقعا آزار دهندست

صادق هدایت ؛ احتمالا خاص ترین نویسنده
نویسنده بارها به انزوای خود اشاره میکنه . همین انزوای دردناک باعث شد تا هدایت فارغ از نظر منتقدین هرچه در خود داشت رو در نوشته هاش ابراز کنه
کسی جز هدایت از عشق به یه جسد نمینویسه مبادا بدنام شه. این رهایی هدایت رو خیلی دوست دارم
و از این حیث هدایت از همه حتی از کامو بارها جلوتره

ذهن و تفکر مثل یک اسب تیزپا سرعت ما را در مقایسه با سایر جانداران (که در تمثیل ذکر شده پیاده هستند) بیشتر کرده است.
اما بحث اینجاست که ذهن ، از حد خود فراتر رفته و حالا در هیبت یک اسب وحشی، به جای این که ما او را هدایت کنیم ، او ما را به هر سو روانه میکند . ماحصل این موضوع، "تفکر زائد" است که بجای لحظه ی حال (که واقعیست)،بر موهوماتی نظیر گذشته و آینده تکیه دارد.
باید این اسب را رام کرد (نه آزاد و نه فلج!).

فیلسوف غربی :
فکر میکنم پس هستم.
عارف شرقی:
فکر کردن ، توهم جدا بودن از هستی و وجود موجود جدایی به نام من که توهم است را در پی دارد . نباید فکر کرد !
باید احساس و عمل کرد . مثل پرنده ای که میجهد یا خورشید که بدون تفکر می درخشد .
به اشراق رسیدن در اندیشه ی شرقی به معنی جداشدن از تفکر و جایگزینی آن با حس و ادراک است.
تفکر و ابزار آن که کلمات هستند را باید رها کرد . برای دیدن ماه خود آن را ببین ، نه انعکاسش در آب را

طبق چیزی که نویسنده از خودش در مقدمه آورده با نویسنده ای طرف هستیم که در سن سی سالگی معتقد بوده که جهان جای بدیه ، همه بدن ، من بد و غیر قابل تحملم و حتی قصد خودکشی داشته. از دید روانشناسی این شخص دارای مشکل شدید حرمت نفس هست که ریشه در دوران کودکی شخص داره و بعیده که بشه ترمیمش کرد.
سوال:
آیا چنین شخصی میتونه یه معلم معنوی بشه؟

نویسنده به نوعی مسلمین رو به دو دسته ی ۱ اسلام گرا های خوب میانه رو (ملا فیض الله ) و ۲ اسلام گرا های افراطی (امثال ربانی) تقسیم کرده . راستش به نظرمن این تقسیم بندی ساده لوحانه هست و حناش رنگی پیش من نداره . ما فقط مسلمان سطحی (به قول آقا اسلام امریکایی) و مسلمان واقعی اهل عمل داریم . تاقبل از این بنظرم کتاب بیشتر از ۵ ستاره داشت ولی الآن همون ۵ تا خوبه

استبداد معمولا به دو بخش تقسیم میشه : ۱ استبداد زمینی ( معتقد به برتری خونی ، نژادی ، طبقه ی اجتماعی و از این قبیل) ۲ استبداد ماورایی (معتقد به برتری مذهبی یا یه همچین چیزی) . فصل دوم به شکل تحسین برانگیزی نمایشگر وضعیت سیاسی افغانستان بود که در حال گذر از استبداد شاه (استبداد نوع اول) به استبداد شیخ (استبداد نوع دوم) بود .