Hex > Recent Status Updates

Przede mną ostatnie opowiadanie, ponowne spotkanie z Ciri. Bardzo lubię tytułowy 'Miecz Przeznaczenia' i postać Eithné, Driady mają jakieś miękkie miejsce w moim serduszku.

Wykorzystałam czas wiosennej przerwy, ale życie znów przypomniało o sobie i muszę tomiszcze odłożyć. Wieczny ogień przyjemny, Trochę Poświęcenia jest, moim zdaniem, najsłabszym opowiadaniem tego dwutomu mimo obecności Essi Daven. Jak pisałam wcześniej, Sapko ma rękę do postaci epizodycznych.

Po "Okruchu lodu". Nie mogę się doczekać developmentu relacji Yen i Geralta. Jest niezdrowo. I z tego, co pamiętam, niezdrowo będzie jeszcze długo.

Czy jestem furry kochając Villentretenmertha całym swoim serduszkiem?

Co jak co, ale Sapkowski zawsze miał rękę do postaci epizodycznych. Uwielbiam Borcha całym mym serduszkiem.

Skończyłam "Ostatnie Życzenie"

Nie będę ukrywać, że po tylu latach (bo od mojego ostatniego czytania Wiedźmina minęło niemal 8 lat i czytałam go na potrzeby mojej prezentacji maturalnej) moim ulubionym opowiadaniem z tego tomu pozostaje to pierwsze: o strzydze. Drugim, które czyta mi się równie przyjemnie, jest to o Renfri.

Reszta? Cóż, podobały mi się mniej lub bardziej. Listę zamyka tytułowe Ostatnie Życzenie.

Nie przepadam za opowiadaniem "Ostatnie życzenie". Mocno mnie drażni, może dlatego, że to pierwsze spotkanie z Yen jest tak bardzo nieprzyjemne.

I'm trying my best not to rush myself into reading. I'm slow but I want to enjoy reading as I once used to.

Problem z czytaniem tej książki polega na tym, że moja mama też zaczęła ją czytać i nie miałam do niej dostępu, aż skończyła xD
No i teraz mogę na spokojnie podejść ponownie.

Podsumowując pierwsze 40 stron:
- masturbacja w solarium
- babka zgarniająca bezdomnych
- postać kobieca z zazdrosnym mężem, który "trzyma ją na krótkiej smyczy"

Trochę się niepokoję.

Wygrzebane za 10 pln w koszu w Biedronce. Uznajmy, że to kolejne "Ahoj przygodo!"

Ciężko mi się czyta, nie tylko ze względu na format i małe literki, ale również przez fakt, że nie jestem ani historykiem ani etnografem. Ahoj przygodo!

Ale mamy hejt z tą książką na siebie.

Wszystko się jakoś tak za łatwo zawiązuje.

To nie tak, że źle mi się czyta, bo czyta mi się całkiem nieźle, ale jakoś nie mogę się dać porwać tej historii.

Mamy pierwszego trupa.

Pan lubi dużo dialogów.

Spodziewałam się jednak, że będzie to książka bardziej anatomiczna niż opis doświadczeń autorki, ale nie zrażam się, zobaczymy, co będzie dalej. Czyta się w miarę dobrze.