Hex’s Reviews > Ostatnie życzenie. Miecz przeznaczenia. > Status Update

Przede mną ostatnie opowiadanie, ponowne spotkanie z Ciri. Bardzo lubię tytułowy 'Miecz Przeznaczenia' i postać Eithné, Driady mają jakieś miękkie miejsce w moim serduszku.

Wykorzystałam czas wiosennej przerwy, ale życie znów przypomniało o sobie i muszę tomiszcze odłożyć. Wieczny ogień przyjemny, Trochę Poświęcenia jest, moim zdaniem, najsłabszym opowiadaniem tego dwutomu mimo obecności Essi Daven. Jak pisałam wcześniej, Sapko ma rękę do postaci epizodycznych.

Po "Okruchu lodu". Nie mogę się doczekać developmentu relacji Yen i Geralta. Jest niezdrowo. I z tego, co pamiętam, niezdrowo będzie jeszcze długo.

Czy jestem furry kochając Villentretenmertha całym swoim serduszkiem?

Co jak co, ale Sapkowski zawsze miał rękę do postaci epizodycznych. Uwielbiam Borcha całym mym serduszkiem.

Skończyłam "Ostatnie Życzenie"

Nie będę ukrywać, że po tylu latach (bo od mojego ostatniego czytania Wiedźmina minęło niemal 8 lat i czytałam go na potrzeby mojej prezentacji maturalnej) moim ulubionym opowiadaniem z tego tomu pozostaje to pierwsze: o strzydze. Drugim, które czyta mi się równie przyjemnie, jest to o Renfri.

Reszta? Cóż, podobały mi się mniej lub bardziej. Listę zamyka tytułowe Ostatnie Życzenie.

Nie przepadam za opowiadaniem "Ostatnie życzenie". Mocno mnie drażni, może dlatego, że to pierwsze spotkanie z Yen jest tak bardzo nieprzyjemne.