Nercs > Recent Status Updates

این "موجود" بیش از حد زبر و زرنگ نیست؟ شایدم روند تکاملش خیلی سریع پیش میره.

تنها چیزی که تا اینجا میتونم بگم اینه که ترجمه‌ش اذیت‌کننده‌ست.

گل من، سیاهی دو چشمم
از مردن نمی‌ترسم
از مردن عار دارم
مردن به غرورم بر می‌خورد

می‌رسد آن روز که چرخ بر مدار حق بگردد/ می‌رسد آن روز که به حساب‌های شما برسند/ می‌رسد آن روز که از شما بپرسند: آقایان چگونه به این وطن رحم نکردید؟

بعد از مرگ ناظم حکمت، پابلو نرودا می‌نویسه: 《چرا مردی ناظم؟ حالا چکار کنیم، بدون سرود‌های تو، کجا پیدا کنم چشمه‌ای را که در آن، همان لبخند باشد که به هنگام استقبال از ما در چهره تو بود، نگاهی مانند نگاه تو، آمیزه‌ای از آب و آتش، آکنده از رنج و شادی، نگاهی که ما را به حقیقت میخواند، کجا پیدا کنیم؟》

Masanın yanındaki aynaya takıldı gözü. Orada zavallılığını gördü, "büyük ve güzel" şeylerin yokluğunu gördü yüzünde.

Mieux vaut tard que jamais.

Sonsuzluk da ölüm kadar ürkütücü bir şey.

یه جا از کتاب، نویسنده تعریف می‌کنه که مادرش دوست داشته پسرش وارد عرصه موسیقی بشه و بخاطر همین تمرین اپرا می‌کرده. اما استادش اعتقاد داشته تا به حال تو زندگیش کسی رو ندیده که انقدر در زمینه صدا و موسیقی بی‌استعداد باشه. برای توصیف وضعیتش این جمله رو بکار می‌بره: 《صدایم ترکم کرده بود تا با یکی دیگر زندگی کند》.

ببخشید که قضاوتتون کردم آقای گَری :))

وای از این کتاب. نه میشه گذاشتش کنار، نه ادامه‌ش داد.

به آخر این صفحه که رسیدم، کتاب رو پرت کردم یه گوشه و فهمیدم که هیچ وقت قرار نیست صحنه‌ای که جلوی چشمم جون گرفت رو از یاد ببرم. فکر کنم بهتر باشه یکی دو روزی کتاب رو بذارم کنار تا شاید یه خورده هم که شده روحم التیام پیدا کنه.

هدفش این نبود که مرا بکشد چنین افتخاری را به من نداد. در وجودش نه نفرت بود نه عشق. در ارتش من یاد گرفتم که وقتی آدم می‌خواهد کسی را بکشد، به سرش یا قلبش یا شکمش شلیک می‌کند. نه، او گلوله را آن جایی که دلش می‌خواست شلیک کرد. هنوز اسلحه را می‌بینم که به طرف من گرفته. گمان می‌کنم اگر خواسته بود مرا بکشد تا به این اندازه ناراحت نمی‌شدم؛ مفهومش به‌گونه‌ای عشق بود. ولی من فقط سدی سر راهش بودم، نه حتی یک دشمن.

خداوند با حکمت خود به آدم‌های عجیب و به‌دردنخور‌ پول می‌رساند، شاید به این خاطر که از گرسنگی نمیرند.