Yahya > Recent Status Updates

Zaman Çarkı Çağların Deseni'ni dokur ve kullandığı ipler yaşamlardır. Desen sabit bir şey değildir. Biri yaşamının yönünü değiştirmeye çalışırsa ve Desen'in uygun bir boşluğu varsa, Çark dokumaya devam eder ve o değişikliği içine alır. Küçük değişiklikler için her zaman yer vardır ama bazen Desen, ne kadar denersen dene, büyük bir değişimi reddeder. Anlıyor musun?

Onlara dayanışmayı öğretmek gerekiyor. Bireyler olarak, büyük şirketlerin kudreti önünde çaresiz durumdalar, ama birleşirlerse, emeklerini birlik halinde satarlarsa, o zaman hakikaten bir değerleri olur.

Uzun gece çökmeden,
son ümitsiz savaşta
dağlar nöbet tutacak,
ve ölüler koruyacak,
çünkü mezar engel değildir çağrıma

"Sen uyanıklığa değil, önceki bir düşe uyanmışsın. O düş, bir başka düşle sarmallıdır, o da bir başkasıyla ve bu böyle sonsuza kadar gider, sonsuz da kum tanelerinin sayısıdır. Geriye dönerken izlemen gereken yolun sonu yoktur ve sen bir daha gerçekten uyanmadan öleceksin."

En çok Gorki'nin piyeslerini severim ben. Zaten onun bütün eserleri hoşuma gider. Bizim en zeki, en insan sever, en büyük yazarımızdır.

Hiçbir insanın ruhu koparılırcasına haykırdığını duydun mu, solucan?

Yabancı bir yere ilk defa inip hiç lüzumsuz, manasız bir his duymadan, toprağa varsa bir battaniye atıp yıldız seyretmeden, memleket, sevgili ıvır zıvır düşünmeden uyumak....
Belki böyle şey, iyi insanlara nasip oluyor. Belki biz, zayıf, karışık, kötü insanlar, yabancı bir yerde ağlamaklı oluyoruz.

Çorb, sırtını hafifçe kamburlaştırarak karısının ardı sıra yürüyordu - ve ona öyle geliyordu ki, mutluluk böyle kokardı, ölü yapraklar gibi.

Kaplumbağa hızıyla okuyorum :D

Melankoli içindeyken ölünmez, hayat sönmez,; bununla birlikte, melankoli hissedildiğinde, von Gebsattel'in dediği gibi, sona zaten varılmıştır; insan, içsel olarak ölmüş-olma yaşantısında ifade bulan tarifi olanaksız bir boşluk çölündedir. Ölümü beklemek, hayatı beklemektir: Yani bir hayat biçimini beklemektir.

İnsanlar suçları, müzeleri, oyunları yalnızca bilinemez olandan, baş döndüren gökyüzünden kaçmak için icat ederler.

İnsanlar orada... Biri mesut, öteki saadet peşinde, hangi dünya içinde bulunsak bir başka dünyanın var olabileceğini düşünüyoruz. Hepimiz başka türlü. Göğün bir tarafı mavi mavi... Bir tarafı simsiyah, ya siyah, ya mavi, ya ölesiye gülerek, ya yaşayasıya üzülerek.

Başkası bana aşık olur dolayısıyla hazzının nedenini bende görür. Ben de onun hazzının nedeni olarak kendimi değil de kendi hazzımın nedeni olarak onu algılayınca onun aşkına karşılık veririm. Başka bir deyişle ben başkasının bende gördüğünü kendimde ne kadar fazla görmezsem o denli sevene dönüşürüm.

Milyonluk şehirlerde de yaşasa, insanoğlunun içinde yalnızlık, kendi içine çekilme, sinme günleri doludur. Bitişik doğmadığımıza göre içimizdeki sevinçleri, kederleri başkalarıyla her an paylaşmamıza imkân mı vardır? En yakınlarımızdan bile bucak bucak kaçtığımız, derdimizi kimselere söyleyemediğimiz günlerimiz olmaz mı?

Edebi eserler insanı yeni ve mesut, başka iyi ve güzel dünyaya götürmeye, kurmaya yardım etmiyorlarsa neye yarardı?

"Oidipus kompleksi, Freud'un bir rüyasıdır."