Yahya > Recent Status Updates

Aşk, en gizli olanı keşfetmeye çalışır ve en gizli olanı sunarken, nefret gizli olan hiçbir şeyle ilgilenmez, hiçbir şeyin özüyle ilgilenmez, geçmişle, gelecekle, kaderin gizlilikleriyle ilgilenmez, o sadece gerçek olandan, yüzeyden, görünür biçimde var olandan nefret eder. Sevgi, yorulmak nedir bilmeden, tekrar tekrar en gizli olana ulaşmaya çalışırken, nefret, sadece en görünür olanı, öyle bir istisnasızlıkla görür

Düşünme ile konuşma arasındaki ilişki, bir şarkının sözleri ile ezgisi arasındaki ilişki gibi olsaydı, tıpkı ezgiyi sözler olmadan çalabildiğimiz gibi, konuşmayı bir tarafa bırakarak düşünme işini yapabilirdik.

Düşüncelerimizin, fikirlerimizin, zevklerimizin, deneyimlerimizin doğrulanmasına ihtiyaç duyarız. Bu, bizim hem birey olarak, hem de birbirimizle olan ilişkilerimizde kendimizi güven içinde hissetmemizi sağlar. Uyuşma ihtiyacı, gerçekliğe hükmeder. Kendimizi güvende hissetme uğruna mutabık kalırız ve gerçeği feda ederiz.

Kahramanlar, bizim tutsaklık arzumuzun birer kanıtıdır. Özgürlük içünde yaşamaya cesaret edemediğimiz için, bu işi tapındığımız kahramanlara havale ediyoruz. Kahramanlar, içimizdeki totalitarizmin karakteristik örnekleridir.

"Yaşamın anlamı" gece duyumsanır ve sorgulanır.

Lewis Hill'in belirttiği gibi, "şizofrenler, diğer insanlara kıyasla son derece ciddi ve anlamla ilgilidirler. Dünyada bir tür birleştirici ilke, bir tür huzur, simetri veya uyum bulmaya çalışırlar. Bu gerçek için, başka yere dünyada bulunmadığı için, bakarlar."

Freud'a göre hezeyan, psikozun birincil belirtilerinden biri değil, kendi kendini tedavi girişimidir: "ego ile dış dünya arasındaki ilişkide oluşan yırtığın üzerine yapıştırılan bir yama gibi iş görür." "Patolojik bir ürün" olarak gördüğümüz şey, "aslında bir iyileşme girişimi, bir yeniden inşa sürecidir.

Bilinç kendi başına bir varlık olarak, "ilk" olandır. Halbuki dünya, kendi başına değil, bizim için "ilk" olandır. Gerek tek tek şeylerin, gerekse bütün dünyanın realitesi, yapısı gereği, bağımsız olmaktan yoksundur. Dünya kendi başına mutluk bir şey değildir ki, ikincil olarak kendisini başka bir şeye bağlayabilsin. o, belki mutlak anlamda bir "hiç"tir. Onun mutlak bir varlığı yoktur. O, bir şey varlığıdır.

Ontolojik benlik, deneyimin önkoşuludur -gerçekliğin zihinsel ve fiziksel olayları kavrayan veçhesidir- ancak deneyimin içeriğine konu olmaz. Bu bakımdan ontolojik benlik "kendisini aydınlatmayan ışık" veya "kendisini kesemeyen kılıç" şeklindeki Budist bilinç düşüncesine de yakındır.

Yarı yıl işe gittiği zaman ortalık zifiri karanlık olacaktı. Ve işten çıktığı zaman dışarısının da zifiri karanlık olduğunu görecekti. Hafta arasında, güneş denen nesnenin nasıl bir görünüşü olduğunu unutacaktı. Ve hafta sonunda saati beş sentten kazandığı üç dolarını, Amerika'da kendi yaşamını kazanan yedi yüz elli bin çocuk gibi evine götürecekti.

Ruhsal açıdan denizin ortasında yapayalnız kalmış gibiyiz ve yalnızlığın yarattığı boşluğu anlaşabildiğimiz tek dilde konuşarak, yani en son haberlerden, iş konularından ve televizyon dizilerinden bahsederek, dolduruyoruz. Ruhumuzun derinliklerinde yaşadıklarımız giderek daha bir köşeye itiliyor ve daha yalnız, daha çok boşlukta hissediyoruz kendimizi.

"İnsanoğlunun bütün geçmişi," diyordu Cousins, "yalnızlığını parçalayıp yok etme gayretinden ibarettir.