Andrzej K

“Those who are determined to be ‘offended’ will discover a provocation somewhere. We cannot possibly adjust enough to please the fanatics, and it is degrading to make the attempt.”
― Christopher Hitchens

“[…] a trzeba pamiętać, że lata te były latami młodości, które są ważniejsze, brzemienniejsze, po prostu dłuższe od późniejszych lat życia. W młodości człowiek czuje, że ma jeszcze przed sobą dużo czasu i dużo do wyboru – ta świadomość daje mu swobodę o szerokość oddechu – żyje nieniepokojony – ma czas być sobą. Lecz nieuchronnie, prędzej czy później, przychodzi ów moment, od którego poczynając, wszystko zaczyna wyglądać nieco inaczej: pojawia się paniczna myśl, że czasu jest właściwie nie tak wiele, i podejrzenie, że prawo wyboru również nie jest wcale tak nieograniczone, jak to się wydawało z początku. Ten punkt jest slupem granicznym: oznacza on koniec młodości duszy – to coś jak Conradowska „smuga cienia”. Od tego momentu popadamy pod władzę czasu, który zaczyna unosić nas w nieznanym dotąd i stale rosnącym pośpiechu: sprawdza się przysłowie, że dzień jest długi, lecz rok krótki; tygodnie, miesiące i lata przelatują obok nas w oszałamiającym tempie, oszałamiającym w dosłownym tego słowa znaczeniu, żyjemy bowiem teraz w stanie jakiegoś narkotycznego oszołomienia czy odrętwienia, z automatyczną biernością poddając się prądowi, który nas niesie coraz szybciej o coraz bardziej bezpowrotnie. Opanowuje nas pełna znamionującej dojrzałość, lecz niemniej przykrej rezygnacji myśl, że prawo wyboru, którego byliśmy tak pewni w młodości – wcale w gruncie rzeczy nie istnieje, to tylko złudzenie – żadnego wyboru nie ma i nigdy w ogóle nie było – nasze miejsce z góry już zostało przewidziane i określone, bez naszego w tym udziału. Odtąd bierne poddawanie się prądowi zaczyna mieć w sobie coś kojącego; odruchy buntu uspokoiły się, wygasły i jak we śnie, gładko i łatwo, płyniemy naprzód, upajając się samym faktem jazdy – jak dzieci. W ten sposób życie uśpiło naszą świadomość narkotykiem ruchu; oszukała nas zdradliwa płynność i gładkość przemijających tygodni, nawet – naiwni – zasmakowaliśmy w niej, nie rozumiejąc, jak straszna i zgubna jest ona w swej istocie. To stary, okrutny podstęp życia, który jednak zawsze osiąga swój cel; odwieczna, paradoksalna, niewiarygodnie prosta, lecz zawsze skuteczna zdrada, złudzenie, które pozwala nam spać spokojnie w obliczu klęski, choćby z utajoną świadomością tej klęski. Nawet oddalony o kilka kroków od chwili ostatecznej, człowiek czepia się jeszcze dotychczasowego życia, chce jeszcze płynąć – nie wiadomo po co i dokąd [...]”
― Stefan Kisielewski, Sprzysiężenie

“We, the public, are easily, lethally offended. We have come to think of taking offence as a fundamental right. We value very little more highly than our rage, which gives us, in our opinion, the moral high ground. From this high ground we can shoot down at our enemies and inflict heavy fatalities. We take pride in our short fuses. Our anger elevates, transcends.”
― Salman Rushdie, East, West

“Of what use is a philosopher who doesn't hurt anybody's feelings?”
― Diogenes of Sinope