Mohammad Khazaie

“تضيق بنا الدنيا إذا غبتم عنا
و تذهب بالأشواق أرواحنا منا

فبعدكم موت و قربكم حياة
فإن غبتم عنا و لو نفسا متنا

نموت ببعدكم و نحيا بقربكم
وإن جاءنا عنكم بشير اللقاء عشنا

و نحيا بذكراكم إذا لم نراكم
ألا إن تذكار الأحبة ينعشنا”
― ابن الفارض, ديوان ابن الفارض

“عسل مدتها مبهوت نگاه می کند و عاقبت می گوید: خدای من!خدای من! تو واقعا همه اینها را خوانده ای؟
-بیشترشان را
-پس تو...تو از پشت یک دیوار بلند کاغذی و مقوایی به زندگی نگاه کرده ای گلیه مرد! از پشت یک دیوار تنومند. تو هیچ چیز را به همان شکلی که هست ندیده ای. خدای من چه عمری تلف کرده ای! چه عمری باطل کرده ای
-اینها پنجره است عسل،دیوار نیست. عصاره واقعیت است نه کاغذ و مقوا
-بشنو گیله مرد! بشنو و یادت باشد که من موشهای کتابخانه را اصلا دوست نمیدارم. تو هرگز به من به من نگفته بودی زیر کوهی از کتاب دست و پا می زنی. تو زندگی را خوانده ای، لمس نکرده ای. تو در طول و عرض خاک مقدس زندگی راه نرفته ای، فقط زندگی را ورق زده ای و بر زندگی حاشیه نوشتی. جنگل تو کاغذی ست، تفنگ تو کاغذی، اعتقاد تو به مردم، اعتقادی کاغذی و پارگی پذیر. تو عطرها را خوانده ای، دشتها را خوانده ای، نگاه ملتمس بچه ها را خوانده ای
کتاب عاشق نمی شود، آواز نمی خواند، پای نمی کوبد، به دریا نمی زند...
-آرام،آرام عسل! فقط مقدار فاصله، حد ارتفاع صدا را مشخص می کند. من و تو روبه روی همیم، بی فاصله
_سرت را قدری بیاور جلو تا باز هم آهسته تر بگویم: بهترین دوست انسان، انسان است نه کتاب. کتابها تا آن حد که رسمِ دوستی و انسانیت بیاموزند معتبرند، نه تا آن حد که مثل دریایی مُرده از کلمات مُرده، تو را غرق خود کنند و فروببرند”
― نادر ابراهیمی-یک عاشقانه ی آرام

“نختار هذا الكتاب أو ذاك ، بسبب الغلاف، أو العنوان أو اسم الكاتب، بسبب شيء ما قاله أحدهم أو لم يقله، بسبب الإحساس الداخلي، النزوة، الخطأ، لأننا نظن أننا قد نجد في هذا الكتاب قصة أو شخصية أو تفصيلًا معينًا ، لأننا نؤمن أنه كُتب من أجلنا ، لأننا نؤمن أنه كُتب لأيٍّ كان باستثنائنا و نريد معرفة سبب استبعادنا ، لأننا نريد أن نعرف، أو نضحك ، أو نبدّد أنفسنا في النسيان .”
― ألبرتو مانغويل, The Library at Night

“نمیدانم آیا میتوانم سرم را بر شانه های شما بگذارم و اشک بریزم؟! با دست های فروافتاده و رخوت خواب آوری که از پس آن همه خستگی به سراغ آدم می آید به شما پناه بیاورم، درحالی که سخت مرا بغل زده اید و گرمای تن خود را به من وامیگذارید، گاهی با دو انگشت میانی هر دو دست نوازشم کنید و دنده هام را بشمارید که ببینید کدامش یکی کم است، و گاه که به خود می آیید با کف دست ها به پشتم بزنید آرام؟ بی آنکه کلامی حرف بزنید یا به ذهنتان خطور کند که من چرا گریه میکنم، چه مرگم است؟ بی آنکه بپرسید من که ام، از کجا آمده ام و چرا انقدر دل دل میزنم، مثل گنجشکی باران خورده؟!”
― عباس معروفی, پیکر فرهاد