ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΚΟΥΒΕΡΗΣ

“Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω άνεργος. Ποτέ δεν ήθελα να δουλέψω. Άμα είσαι άνεργος, κάτι γίνεται και κάπως τα καταφέρνεις, δεν πεθαίνεις, έτσι δεν είναι; Δεν πέθανα. Το ξέρω πως δεν πέθανα. Κοιτάω τα κηδειόχαρτα, πουθενά δε με βρίσκω. Ακόμα ζω. Δεν ξέρω γιατί δουλεύω. Δε ξέρω καν αν δουλεύω. Μοιράζω φυλλάδια, αυτό ξέρω. 2,90 την ώρα. Αυτό ξέρω. Ιδρώνω.Την έχω χωρίσει σε τουαλέτες τη Θεσσαλονίκη. Άμα μοιράζω στο κέντρο κατουράω στα Goodys. Αμα μοιράζω Μαρτίου κατουράω … πάλι στα Goodys κατουράω. Φοβάμαι μην κλείσουν. Έτσι λένε. Που θα κατουράω; Θα θελα ένα τσίζμπεργκερ. Μετά το κατούρημα θέλω να φάω ένα τσίζμπεργκερ. Δεν τολμάω να πάρω. Φοβάμαι. Φοβάμαι πως άμα τελικά τολμήσω και το αγοράσω… Ύστερα δε θα γίνω πλούσιος. Ναι, αλήθεια λέω. Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω άνεργος όμως μετά... Τώρα πια θέλω να γίνω πλούσιος. Άμα μοιράσω πολλά φυλλάδια, άμα γεμίσω όλη την Μακεδονία, την Ήπειρο, την Άρτα τα Γιάννενα τους Παξούς, άμα γεμίσω όλα τα Βαλκάνια φυλλάδια… Μπορεί να γίνω πλούσιος έτσι δεν είναι; Ε; Εσύ πως έγινες πλούσιος; Τι μοίραζες εσύ; Κάτι θα μοίραζες. Ε; Πεινάω… Θέλω ένα τσίζμπεργκερ… Κατουριέμαι… Άλλα 300 φυλλάδια και μετά πάω για κατούρημα. Στα Goodys. Όταν κατουριέσαι τα μοιράζεις πιο γρήγορα, κόλπο είναι το κατούρημα… Γαμώτο Κατουριέμαι… Πάρτε ένα φυλλάδιο… Πάρτε σας λέω! Πάρε ένα φυλλάδιο ρε συ! Πάρε σου λέω… Θέλω να κατουρήσω… Κατουριέμαι ρε! Πάρε το φυλλάδιο. Κράτησε το … Μην το πετάξεις… Σε παρακαλώ μην το πετάξεις… Έχουν ψυχή τα φυλλάδια… Τα φυλλάδια πάνε στον παράδεισο… Μην τα τσαλακώνετε. Να τ’ αγαπάτε. Να τα διπλώνετε προσεκτικά. Να τα διαβάζετε πολλές φορές. Να βάζετε τα παιδιά σας να τα ζωγραφίζουν. Μην τα πατάτε τα φυλλάδια, κρίμα είναι, έχουν ψυχή… Έχουν καρδιά. Άμα βάλεις ένα φυλλάδιο κοντά στ’ αυτί σου ακούς την καρδιά μου… Την ακούς; Δικιά μου είναι. Η καρδιά μου. Κατουριέται…”
― ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΚΟΥΒΕΡΗΣ, Μην κλαις, ρε Γοργόνα!

“Η αδερφή της μάνας μου, μου χάρισε ένα κουτάβι από τη σκύλα της. Είχε διαβάσει σε ένα περιοδικό ότι τα κουτάβια κάνουν καλό στα περίεργα παιδιά. Συμπαθητικό ήταν. Ούτε πολύ έξυπνο ούτε πολύ χαζό. Είχα αρχίσει να το προσέχω. Κάναμε μπάνιο μαζί, το τάιζα και το έβγαζα βόλτα. Πράγματι τα κουτάβια κάνουν καλό στα περίεργα παιδιά. Το φώναζα Κλεομένη. Δεν ξέρω πως μου κόλλησε τούτο το όνομα. Είναι ηλίθιο πάντως να λες ένα σκυλί Τζάκ ή Αζόρ. Είναι σίγουρο ότι θα το μπερδέψεις με κάνα παραδίπλανό κουτάβι. Κλεομένης είναι πολύ μοναδικό. Αργότερα ανακάλυψα ότι ο Κλεομένης είχε βυζιά, καθόλου όμως δεν με πείραξε. Ούτε όνομα του άλλαξα. Δε μπορούσα να το λέω Κλεομένια. Του άλλαξα χρώμα. Ήταν ασπρόμαυρος και το βαρέθηκα μια μέρα. Πήρα κάτι πινέλα και άρχισα να τον μουτζουρώνω. Λίγο μπλε κάτι κόκκινες πιτσιλιές. Όμορφος είχε γίνει. Τελικά τον βρήκαν κάτι παναθηναϊκοί και τον κλότσησαν αλύπητα. Ούτε το σκυλί σου δε μπορείς να βάψεις σ αυτή την παλιοχώρα. Θυμάμαι γρύλιζε ο καημένος ο Κλεομένης. Ψόφησε στην αγκαλιά μου. Εμένα δε με δείρανε. Φορούσα πράσινο μπλουζάκι.”
― ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΚΟΥΒΕΡΗΣ, Μην κλαις, ρε Γοργόνα!