“Η αδερφή της μάνας μου, μου χάρισε ένα κουτάβι από τη σκύλα της. Είχε διαβάσει σε ένα περιοδικό ότι τα κουτάβια κάνουν καλό στα περίεργα παιδιά. Συμπαθητικό ήταν. Ούτε πολύ έξυπνο ούτε πολύ χαζό. Είχα αρχίσει να το προσέχω. Κάναμε μπάνιο μαζί, το τάιζα και το έβγαζα βόλτα. Πράγματι τα κουτάβια κάνουν καλό στα περίεργα παιδιά. Το φώναζα Κλεομένη. Δεν ξέρω πως μου κόλλησε τούτο το όνομα. Είναι ηλίθιο πάντως να λες ένα σκυλί Τζάκ ή Αζόρ. Είναι σίγουρο ότι θα το μπερδέψεις με κάνα παραδίπλανό κουτάβι. Κλεομένης είναι πολύ μοναδικό. Αργότερα ανακάλυψα ότι ο Κλεομένης είχε βυζιά, καθόλου όμως δεν με πείραξε. Ούτε όνομα του άλλαξα. Δε μπορούσα να το λέω Κλεομένια. Του άλλαξα χρώμα. Ήταν ασπρόμαυρος και το βαρέθηκα μια μέρα. Πήρα κάτι πινέλα και άρχισα να τον μουτζουρώνω. Λίγο μπλε κάτι κόκκινες πιτσιλιές. Όμορφος είχε γίνει. Τελικά τον βρήκαν κάτι παναθηναϊκοί και τον κλότσησαν αλύπητα. Ούτε το σκυλί σου δε μπορείς να βάψεις σ αυτή την παλιοχώρα. Θυμάμαι γρύλιζε ο καημένος ο Κλεομένης. Ψόφησε στην αγκαλιά μου. Εμένα δε με δείρανε. Φορούσα πράσινο μπλουζάκι.”