داستان كوتاه discussion
داستان كوتاه
>
همین چند روز پیش/مهدی بهروزی
date
newest »
newest »
مهدی عزیزمن داشتم با کار سر و کله می زدم و کلافه از این که هیچ توفیقی در هیچ موردی حاصل نشده است سری به اینجا زدم. وقتی نوشته ای بنام تو در بالای داستان های کوتاه دیدم خدا می داند چقدر خوشحال شدم و در این محیط خشک و با دیسیپلین سر و صدا راه انداختم و معلق زدم.
خیلی خوشحالم که بهبودی حاصل کردی و امیدوارم هر چه زودتر مرخص بشی و سلامتیت را بازیابی
Mod
خیلی لطف داری آقا جان.
آقا مهدي عزيز اميدوارم زودتر حالت خوب بشه تا خودت داستان خودت رو نقد كني:D
خوشحالم که هرچند کوتاه ولي سري به اينجا زدين
ولي اصلا از داستانتون خوشحال و راضي نيستمم ... داشتم همزمان با خوندنم خودم رو اونجا تصور ميکردم.
حس خوبي بهم نداد...روزم تا الان خوب بود...ديگه نيست
زودتر قسمت بعدي خاطره که نه! داستان رو بنويسين...ببينم دکتر چي ميگه
کلافم
Mod
آره بعدا راجع بهش فکر می کنم
بعدا
:((
خوندنش عذابم دادمنم مثل بقيه وقتي ديدم نوشته اي از شما تو گروه
خوشحال شدم
ولي الان دستم ديگه ناي نوشتن ندارن
كاري از دستم بر نمياد
جز دعا كردن
....!!!!
وقتی یه داستان کوتاه از شما دیدم بعد مدت ها اونم بعد خبر بیماریتون واقعاً خوشحال شدمولی اول ترجیح دادم تاپیک هم نامتون رو تو بخش بحث و گفتگو چک کنم تا بعد با خیال راحت داستان رو بخونم
دقیقاً با این حس خوندن رو شروع کردم ولی خط به خط که جلوتر رفتم ذهنم آشفته و آشفته تر شد
خیلی سعی کردم به عنوان یه داستان بخونمش ... ولی نشد
این تلخ ترین نوشته ای بود که تو این گروه خوندم، تلخ ترین
از صمیم قلب آرزوی سلامتی دارم برای راوی
مهدی جان خوشحالم که بعد از مدت ها تونستی داستانی رو اینجا بنویسیخوب شو
به امید بهروزی
در مورد داستان باید بگم
هیچ موقع نمیشه خاطره رو داستان کرد چون مهمترین عنصر داستان که تخیله رو نداره
چون اینجا صحنه سازی نداریم شخصیت پردازی نداریم
دیالوگها ساخته نویسنده نیست
مثلا تو شخصیت سارا نمیتونی هیچ دخل و تصرفی بکی چرا که خالقش نیستی
Mod
محمد عزیز واقعا این یک داستانه و حالا به دلیل اینکه من فعلا توی یک همچین فضایی مجبور به سپری کردن روزها و شبها به اجبار هستم نباید این تحلیل را برای خواننده فراهم بیاورد که من خاطره گویی کرده ام.
اندکی هم به نویسنده اعتماد کنید وقتی می گوید که داستان نوشته است و نه خاطره.
به هر حال ممنون . بیشتر ممنون به خاطر امید زیبایی که دادی.
ميدوني آقاي بهروزي..مهم اينه که سارا حضور داره
توجه داشته باشيد به حرف بنده
سارا حضور داره
زود خوب شو :|
مهدی عزیز در اون صورت استادیچون من فکر کردم سارا رو خدا آفریده
خوب با اون توضیحی که قبل از داستان آوردی من فکر کردم خاطره ایه که داره داستان وار گفته میشه
Mod
پس حتما حضور داره و من این حضورش رو درک کرده و درک خواهم کرد.
ان شاء الله.
در حقیقت خالق سارا همان خدای احد و واحد است اما این سارای قصه ما تلفیقی است از چندین شخصیت مختلف. حالا شما اینطوری برداشت کن محمد عزیز.
عالی بود عالینویسنده همین کار رو میکنه
چند تا شخصیت رو تو یکی خلاصه میکنه
این کار خیلی دلچسبه
خیلی
راستش من ناراحتمو به همین خاطر نمی تونم بی طرفانه به داستان نگاه کنم
و غیر از بهبودی شما
به چیز دیگری در این نوشته توجه کنم
یک شعر از بهترین شاعر
تقدیم
به بهترین دوست
.
.
بر نمی‌گردند شعرها
به خانه نمی‌روند
تا برگردی
و دست تکان دهی
روبان‌های سفید را در کف شعرها ببین که چگونه در باران می‌لرزند
روبان‌های سفید، پیچیده بر گل سرخ‌های بی‌تاب را ببین
بر نمی‌گردند شعرها
پراکنده نمی‌شوند
به انتظار تو در باران ایستاده‌اند
و به لبخندی، به تکان دستی، دل خوشند
"
— شمس لنگرودی
Mod
این شعر شمس برایم دلپذیر بود.
ممنونم دوست خوبم.
قصه را باور کن. بقیه چیزها همه حواشی قصه است.
اینها همه داستان هایی است که وجود دارد. من و تو هم قصه ایم در آینه آیندگانمان.
کاش قصه ای باشیم که لا اقل کودکی را خواب کند.
مهدی جان حس بدی پیدا کردم وقتی داستان را خوندم نمیدونم چرا یک چیزی توی ذهنم زنگ میزنه
حس خوبی ندارم
نمی دونم چی بگم
بیشتر می ترسم تا قسمت بعدی نوشته ات را بخونم
واقعا می ترسم
فقط یک چیز
زودتر خوب شو
همین
Mod
ان شاء الله که قصه است.
من دوست دارم این جوری برداشت کنم یک نویسنده هنرمند حساس تو بیمارستان با دیدن صحنه های نامناسب احساساتی شده و حالا دارد برائ دوستانش ناز می کند کاشکی برداشتم راست باشد و قصه دروغ
:(
امید که تنها قصه ای خوانده باشم و نقدش این باشد که قصه ای است بس تخیلی که فرسنگها با واقعیت فاصله دارد.و امیدوارم ادامه این قصه به زودی نوشته شود و نوید بخش خبرهای شیرینی باشد که این بار واقعی هستند.
Mod
حالا من چه در دو قدمی مرگ باشم و چه اینکه قدم به قدم از آن فعلا دور شوم، فرقی در نوشتن داستان هایم نمی کند.
داستان را به چشم داستان بخوانید و نقد کنید و ضعفهایش را بگویید.
از احساس های زیبایتان سپاسگزارم. از همه لطفی که همه دوستان به این کمترین ابراز کرده اند از طرفی ممنون و از طرفی شرمگینم .
موفق و سلامت باشید دوستان عزیز.
اما فراموش نکنیم که داستان داستان است.
سلام آقاي بهروزي برايتان آرزوي سلامتي دارم
و اما داستانتان: جمله آخر داستان سيلي محكمي بود كه به گوش بي خيال خواننده مي خوره. يعني قاطعيت يك نيروي غير قابل مبارزه را به رخ كشيدنه. كاش با كمي نرمش اجازه مي داديد نيامدن سارا را به بي طاقتي اش نسبت ندهيم. اما در طول داستان شما راوي نبوديد، احساس كردم خودم روي تخت دراز كشيده ام و تا آخرش هم استرسي عجيب داشتم
موفق باشيد
مهدی من هم مثل خانم تی تی
همین احساس نرس و استرس را داشتم
حالا که خودت میگی
من این را یک داستان کاملا تخیلی فرض می کنم
Mod
این لفظ تخیلی یعنی چی؟
داستان انعکاسی از رویدادهای مختلف در طول دوران های مختلف است.
داستانی که در رابطه با مناسبات عادی انسانهاست حتما در طول دوران حیات نویسنده اش ما به ازایی واقعی داشته است. من نمی فهمم چرا دوستان از صفت تخیلی برای این نوشته استفاده کرده اند. کجای این داستان شبیه داستان های ژول ورن یا کتاب های آیزاک آسیموف است؟؟؟
به خاطر اینکه من خواننده دلم نمی خواد این داستانی که نوشتی با شرایط الانت هم خوانی داشته باشه این حس منه خواننده است
وقتی می گوئیم تخیلی شاید منظورمان اینست که زاییده ذهن باشد و نه آنچه در دنیای واقعی اتفاق افتاده است. یعنی همان چیزی که آقای فرزان هم بهش اشاره کردند. حالا حتما که نباید در حد پیش بینی اختراع هواپیما و سفر به فضا و ... باشد:)
آقای بهروزی عزیز داستانتان را همان موقع که گذاشتید خواندم اما جرئت نکردم نظر بدهم چون میترسیدم.همیناما الان که خودتان _دوباره_ گفتید که فقط یک داستان است
پس به روی چشم.ما هم قبول می کنیم
این نحوه ی گذری به گذشته را که به کار بردید دوست داشتم فقط کمی این جمله تکراری می نمود
(سابقه آشنایی مان به سالها پیش بر می گشت)
ولی چه زیبا به زمان حال برگشتید و داستان را ادامه دادید
شخصیت دکتر چندان ملموس نیست.البته به نظر من نیازی به واکاوی بیشتر هم ندارد.آیا تعمدا او را اینچنین به تصویر کشیدید تا ما را به یاد کاراکتر ثابت و تقریبا بی احساس همه ی دکترها در مقابل بیمارانشان بیندازید؟
دیالوگ های سارا به خوبی شخصیتش را انعکاس میداد
به امید داستان های زیبای بعدی از شما دوست عزیز
با تشکر
ساختار نوشته خاطره است . داستانی نیست.خواننده در یک سردر گمی قرار میگیرد.نه بیماری مشخص است. نه پایان داستان.شخصیت دکتر ساخته نشده.حس بیمار نسبت به سارا ساخته نشده. توضیح داده شده. ما در داستان توضیح نمیدهیم بلکه بوسیله قلم نمایش تاثیر گذار ایجاد میکنیم.شاد باشی
حسی گنگ از محبت به کاراکتری که ناگهان وسط بیمارستان باهاش آشنا میشی به امید بهبودیش دل میبندی و...بند دلت پاره میشه...آقا این شخصیت خیلی دوست داشتنیه!..شاید بواسطه روحیه ای قویبا آرزوی سلامتی برای شما
Mod
هستی، فرناز و فرزان عزیز ممنون از اظهار نظرتان.
سپاسگزارم.
آقای بهروزی جدا اگر مختصر کسالتی هم دارید از خدا طلب بهبودیتان را دارم ...و اما داستان: دوست ندارم نقدتان کنم چون شما چراغ راهنمای من در این بیابان عشق به نوشتن هستید شاید من سارای داستان باشم که هیچ استعدادی در نوشتن ندارد ولی دوست دارم شما همان نقاد سخت گیر در موردم باشید...
با آرزوی شفای تمامی بیماران
تا امروز داستانتون رو نخوندم تا وقتي كه خوب شيد و برگرديد كنار ني ني كوچولوتون.
امروز كه حالتون خوبه اومدم خوندمش فقط به شكل يه داستان.
خوب بود هر چند كه توي محاوره هاي عاميانه اش كمي حرف هاي ربط و اضافه ي زيادي بود ولي خوب بود.
خوشحالم كه اون موقع نخوندمش وگرنه قطعا انرژي براي دعا كردن در بهبوديتون رو از دست مي دادم
قلمتون هميشه سبز
امروز كه حالتون خوبه اومدم خوندمش فقط به شكل يه داستان.
خوب بود هر چند كه توي محاوره هاي عاميانه اش كمي حرف هاي ربط و اضافه ي زيادي بود ولي خوب بود.
خوشحالم كه اون موقع نخوندمش وگرنه قطعا انرژي براي دعا كردن در بهبوديتون رو از دست مي دادم
قلمتون هميشه سبز
خیلی خوب بود،از شخصیت پردازی ها لذت بردم
امیدوارم همواره سلامت باشید
و
قلمتان جاویدان باد
Mod
داستان كوتاه
Books mentioned in this topic
House of Earth and Blood (other topics)House of Earth and Blood (other topics)
House of Earth and Blood (other topics)
House of Earth and Blood (other topics)
House of Earth and Blood (other topics)
گفتم بعد از این همه غیبت چیزی بنویسم. نوشته حاضر را صرفا یک خاطره ندانید به چشم داستان کوتاه بخوانیدش با همه شرایطی که یک داستان کوتاه دارد.
در ضمن از لطف و مراحم همه دوستان نیز سپاسگزارم.
----------------------------------------------------
همین چند روز پیش
بوی الکل همه جا پیچیده بود. من به سرعت به بوی تند الکل واکنش نشان دادم و زیر لب شروع کردم غر غر کردن. پرستاری که آرام داشت ویلچرم را هل می داد گفت: چیه اینقده غر غر می کنی؟ بیمارستانه و بوی مواد ضد عفونی کننده چیز طبیعی ای هست. نازک نارنجی!
شرمند شدم. این روزها زیاد احساس شرمندگی می گردم. وقتی مجبور بودم حتما با کمک کسی خودم را به توالت برسانم، یا برای غذا خوردن کسی باید کمکم می کرد و یا برای پایین آمدن از تخت و حتی روشن کردن تلویزیون که کنترلش درست کنار سرم روی میز بود، حتما باید کسی می بود و من بدون وجود کسی که بتواند کمکم کند که کارهای ساده ای را که قبلا خودم تنها انجام می دادم و باید هم به تنهایی انجام می دادم، کاری را از پیش نمی بردم و این کلافه ام می کردم و احساس شرم می کردم.
- چیه تو فکری؟
صدای سارا پرستاری که داشت مرا با ویلچر به سمت درمانگاه می برد مرا به خودم آورد.
- نه تو فکر نیستم سارا خانم. دارم به روزگار فکر می کنم. گاهی اونقده دماغت باد داره که فکر می کنی می تونی به تنهایی یه کوه رو جابجا کنی گاهی واونقده ضعیف می شی که اگه کسی کمکت نکنه مجبوری توی کثافتای خودت غلط بزنی.
- خیلی بی شعوری. سر صبحی چیزای خوش رنگ و بو تری نیست که بهشون فکر کنی؟ تو هم همش به جنبه های منفی چیزا فکر کن .
خنده ام گرفته بود. اما توان خندیدن نداشتم. دستم را کمی بالا آوردم تا ببینم چقدر از سرمم باقی مانده است. هنوز خیلی از مایع سرم باقی مانده بود. برای اینکه خستگی دستم در بیاید سرم را به دست دیگرم دادم.
- به نظزت نتیجه آزمایش چی باشه بهتره؟
- ببین سارا خانم واقعا برای من اهمیتی نداره، بیماری هم جزئی از زندگی آدمیه. گاهی ملازم آدم می شه و با آدم می مونه و گاهی عین مهمون می ره و میاد. حالا می خواد مثل از راه رسیده ای باشه که اومده و چند روزی مهمونه و بعدا می ره قدمش بر چشم اگه هم اومده ملازمم بشه و بمونه باز هم قدمش برچشم.
- بابا روحیه. تو که اینقده روحیت زیاده پس اون فکرای بو دار چی بود؟
حوصله گوش کردن به حرفهایش را نداشتم. آنقدرها هم که نشان می دادم روحیه ام خوب نبود. نمی ترسیدم از حرفهایی که قرار بود تا دقایقی دیگر دکتر به من بزند. اما حس غریبی داشتم. مثل کسی که می رود تا کارنامه اش را آخر سال بگیرد و اتفاقا شاگرد درسخوانی هم هست اما بیم دارد که آیا شاگرد اول شده یا نه؟ همچین حسی داشتم و شاید هم حس بی ربطی بود اما بالاخره حسم شبیه یک همچین چیزی بود.
- هی آقای روحیه! ویتامین! با توام کجایی؟
- بابا سارا خانم گفتم روحیه ام خوبه ولی بالاخره قراره یه جواب قطعی بگیرم مثلا ها. دارم به اون جواب فکر می کنم.
- ا. داری به جواب دکتر فکر می کنی؟ تو که گفتی برات مهم نیست که.
- باز هم می گم برام مهم نیست. البته بعد از اینکه دکتر جواب رو بهم بگه دیگه برام مهم نیست، ولی حالا برام مهمه که بگه جواب آزمایشا چی بوده.
- آها پس داری ادا اطوار آدمای روحیه دار رو در میاری؟ نترس بابا خدا درد رو داده درمون رو هم داده.
- البته
خودش فهمید که دیگر نباید بحث را کش بدهد و ساکت شد. توی این چند وقت سارا بهترین آدمی بود که دور و برم حضور داشت. یک روز در میان سر کار بود. من هم یک روز در میان می دیدمش. سابقه آشنایی مان به سالها پیش بر می گشت. من تازه وارد دانشگاه شده بودم و چند ماهی یک بار به انجمن ادبی سابقمان سری می زدم. او که ظاهرا تازه وارد بود گاه گاهی شعر می خواند و من به رسم سابق یکی از پایه های نقد شعر بودم و به گواه خیلی ها چه بی رحمانه شعر ها را نقد می کردم. نقدهای شعری که می کردم در مقابلم دو جبهه پدید آورده بود. آنهایی که می پسندیدند که اینگونه نقد شوند با همه تلخکامی های زبانی ام کنار می آمدند و تشکر می کردند و عده ای دیگر که چنین رسمی را نمی پسندیدند بیشتر مواقع دلخوری شان را به گونه ای نشان می دادند. گاهی می شنیدم چنان فحش های آبداری حواله خودم و جد و آبائم می کنند که گوش ها از شنیدنش شرم می کردند، البته این فحش ها توی آن روزها شرم آور بود و حالا ظاهرا دیگر نیست و نقل مجالس شوخی و مزاح شده است. سارا روحیه شاعرانه ای داشت اما شاعر خوبی نبود. هنوز هم شاعر خوبی نیست. البته این روزها دیگر خودش را شاعر نمی داند و می گوید هر چه می نویسد برای دل خودش است و می دانم که این را صادقانه می گوید اما آن روزها وقتی به صراحت به او می گفتم که فلان نوشته اش اصلا شعر نیست و هیچ جوری نمی شود درستش کرد می گفت که برای دل خودش نوشته و اشکالی ندارد اما مطمئن بودم که دروغ می گفت و می خواست که علاوه بر دانشجوی پرستاری، شاعر هم باشد.
سازا حالا و بعد از گذشت سالها خودش اعتراف می کرد که شاعر نیست اما انصافا پرستار خوب و لایقی بود.
- ویتامین! رسیدیم.
با بیمار بر سمت جنوبی از طبقه هفتم به طبقه دوم که درمانگاه تخصصی در آن واقع شده بود رسیده بودیم. سارا من را جلوی اتاق دکتر آورده بود. در زد و وارد شدیم.
- سلام آقای دکتر! بیاین ببینین چه مریضی براتون آوردم. البته این روزاشو نبینین که مثل موش شده و به هیشکی گیر نمی ده. قدیما مگه کسی جرات داشت جلوش عرض اندام کنه میشستش می ذاشتش بر آفتاب که آفتاب خشک بشه.
- سلام آقای دکتر. صبحتون بخیر. این سارا خانم به بنده زیادی لطف دارن. البته اغراق هم که حناق نیست.
- سلام. چه جالب من شنیده بودم یه چیز دیگه حناق نیست.
- آره آقای دکتر عرض نکردم. امان از زبون این آقا.
- خوب بهتره بریم سر اصل مطلب. خانم فانی لطفا مریض را هدایتشون کنید روی تخت و سرمشون رو آویزون کنید.
سارا دست راستم را که آزاد بود گرفت. از روی ویلچر بلندم کرد و سرم را از دست دیگرم ستاند . به آرامی مرا به سمت تخت هدایت کرد. وقتی مطمئن شد درست روی تخت جا گرفته ام سرم را آویزن کرد و رفت به سمت دکتر و شروع کردند با هم پچ پچ کردن.
چند دقیقه ای از حرفهای یواشکی سارا و دکتر می گذشت که دکتر به سمت من آمد و مشغول معاینه شد. سارا به سمت پنجره رفته بود و پشتش به ما بود. حواسم به دکتر نبود، داشتم سارا می پاییدم. بی حرکت و پشت به ما معلوم نبود به کجا خیره شده است.
- خوب آقای دکتر نتیجه چی بود؟ بالاخره مشخص شد ما تا کی اینجا مهمون شما هستیم؟ به خدا کلی کار دارم، تکلیف من رو روشن کنین تو رو خدا، کی مرخص می شم؟
- توی این دوره از آزمایشها یک سری موارد دیده شده اما هنوز برای قضاوت خیلی زوده. چند روز دیگه باید تحت نظر باشید. از امروز عصر هم باید برید اتاق چادر اکسیژن، به نظرم می رسه اینجوری بهتر باشه. ما یک بار دیگه باید آزمایش ها رو تجدید کنیم تا ببینیم نتایج آزمایشهای جدید با آزمایشهای قبلی همخوانی دارند یا خیر. اما بالاخره ما هم وسیله هستیم و شفا دهنده اصلی خداست.
- ممنون. پس الان من باید باز برم آزمایشگاه؟
- نه لازم نیست. خانم فانی همین جا نمونه رو ازتون می گیرن و ارسال می کنند واسه آزمایشگاه. خانم فانی! خانم فانی!
در طول زمانی که سارا نمونه ها را می گرفت توی چشمهایم نگاه نکرد. حالا دوباره من را نشانده بود توی صندلی چرخدار و به سمت اتاقم می برد. مثل موقع آمدن آرام نبود. صندلی را تندتر و تند تر هل می داد. انگار عجله داشت. تا رسیدن به اتاق یک کلمه هم حرف نزد. موقع رفتن فقط گفت که می رود نمونه ها را برساند آزمایشگاه و به بقیه مریضها سر بزند. گفت که ساعت 2 قبل از رفتنش می آید و به من سر می زند. اما هنوز که نیامده است.
7/6/88
شیراز