“Էս ժողավրդի դժբախտութիւններից մէկն էլ իր կես զարգացած, քաղքենի, տափակ սրտով եւ տափակ խելքով մտաւորականնեն են․․․ Պառաւ աղջիկների նման նախանձոտ, լեղի եւ յիմար․․․ Էդ մարդկանց համար հայրենիքը՝ կուսակցութիւն է, իսկ կուսակցութիւնը՝ հաւնոց, ծռտով եւ կուտով լեցւած հաւնոց․․․ Վանդակը ընկած սկիւռի նման, պտոյտ են գալիս նոյն աժան եւ մաշւած գաղափարների շուրջը, եւ այն ինչ որ անւանում են գաղափար, ուրիշ բան չի եթե ոչ եղունգները կրծելու նման մի սովորութիւն․․․”