“Իրականութեան մէջ, Թիֆլիսը կէս եւրոպական, կէս ասիական, համեստ մի քաղաք էր։ Տափակ տանիքների կուտակումներ՝ աննշան բլուրների վրայ պառկած, որոնց տեղացիները, չափազանցնելով, լեռ էին անւանում։ Մի քանի տանելի փողոցներ։ Քուրը՝ ցեխոտ մի գետ, անապատացած ափերի մօտից իր ծուլութիւնը քաշքշող։ Մի քանի կամուրջներ՝ երկիրը նւաճող ռուս զօրավարների անճաշակ արձաններով զարդարւած։ Կենտրոնում, ուր քաղաքի երակները ուռչում էին՝ յաւակնոտ, խառն եւ անորոշ ոճերով շինւած մի քանի մեծ շէնքեր։ Տեղ տեղ, այդ խառնւածութիւնը խորանում եւ ազնւանում էր հայ եկեղեցիների երաժշտական ոճով։”