“Հարցը նրանումն է, որ մեր ամենօրեյա տաղտկալի լինելիութիւնը, մեր վրայ խուժող փոքրիկ դէպքերի շարանը, հազար ու մի աննշան մտազբաղումները, թաց սպունգի նման, ջնջում են մեր կեանքի գլխաւոր այն գիծը, որ գոյանում է ներսը, որ շաղկապում է օրերը եւ գիշերները, ձայները եւ լռութիւնները։ Մենք նրան չենք տեսնում։ Չենք կարդում բոցէ տառերով մեր ներսը գրւած մեծ գիրքը։
Յամենայն դէպս, այդ պատահում է հազւագիւտ կերպով։ Երբեմն՝ խոր մենակութիւնով լեցւած օրերում՝ ներքին, տրամաբանական այդ զարգացումը յանկարծ լուսաւորում է մեր գիտակցութիւնը եւ անմիջապէս անհետանում։ Կայծակի նման։ Զգում ենք եւ չենք ըմբըռնում։”