“Κοίταζα ακόμα τις γόπες στο πάτωμα, το άδειο μου πακέτο, ήθελα να καπνίσω. Σκέφτηκα ότι είχα πάρει κι άλλα πακέτα, αλλά ήταν στο αμάξι. Έπρεπε να βγω για να τα πάρω, κι ο γείτονας θα με έβλεπε από ψηλά, από το σαν πύργο σπίτι του, που είχα ανακατεμένα μαλλιά και τσαλακωμένα ρούχα και έκφραση, που τα μάγουλά μου ήταν βρόμικα από τα δάκρυα - δεν ξέρω γιατί ένιωθα έτσι, ότι τα δάκρυά μου ήταν βρόμικα, αλλά πάντα έτσι τα 'νιωθα από τότε που παράτησα τον Νικήτα. Και δεν ήθελα να με βλέπει κανείς. Στο κάτω κάτω. κανείς δεν θέλει να ξέρουν οι άλλοι πόσο ανθρώπινος, τελικά, είναι.”