“იშვიათად თუ ვინმე იტყვის, შემთხვევით გავჩნდი ამ ქვეყანაზეო და თუ იტყვის ვინმე, ისიც ან ძალიან გამწარებული თავის სიცოცხლით, ან ისე, სიტყვის გულისათვის, არც ერთ შემთხვევაში არა სჯერათ და არც უნდათ დაიჯერონ თავიანთი სიცოცხლის შემთხვევითობა, იმიტომ რომ ადამიანი, უპირველეს ყოვლისა სიცოცხლეა, სიკვდილი კი რაღაც სხვა არის, მიუხედავად იმისა, რომ ისიც ადამინთა საკუთრებაა. ადამიანები ყოველთვის ცდილობენ, ვინმეს სიკვდილი, უცხო, შემთხვევით სიკვდილად მონათლონ. ამით, თითქოს, სიკვდილს ბრალს სდებენ. სამართალს მოითხოვენ... საზღვარს უწესებენ და სიცოცხლეს აეზებენ მასზე, ნახე, შენს სამფლობელოში ქურდულად შემოიჭრაო.
დროულ სიკვდილს მშვიდად იღებს კაცი. ასეთ დროს სიმშვიდე, სიბრძნე და მდუმარება ახლავს სიკვდილს.
შემთხვევით, უცხო სიკვდილზე საზარელი კი არაფერია. ეს, რა თქმა უნდა, ისევ და ისევ ცოცხლებისთვის. სიკვდილის მესაკუთრენი კი, უმეტესწილად, ისეთი მშვიდი სახეებით წვანან, მნიშვნელობა აღა აქვს, ვინ რომელი სიკვდილითაა მკვდარი. ორივე სახეობას ისინი, რაღაცნაირ ჰარმონიაში მოჰყავს და ცოცხლათათვის გაუგებარი, არაამქვეყნიური ნეტარების ბეჭდით უსხივოსნებს სახეებს.”