“تقويم



پيچيده ام به روزها شبيه پنج عصر؛
همان عصايي كه هوا را شكافتم با آن وَ حادثه را وَ زمان را....
همان منشور مدورم كه از دو قرن پيش به تو وُ تاريخ پيچيده است
شبيه همان چشم هايي شده ام كه به ساعت دوخته ام هزار وُ پانصد سال
به روزهايي شكسته، ضميمه در تقويم
چسبيده ام ده قرن
كه در هوا شكارم كردي
و تقويم را بهم زدي
پريروز.

( من سفت با انگشتم تقويم را نگه داشته ام اين جا....!)

هردوبا اين عصا زمان را شكافته ايم شايد
و دقيقه ي كندي شديم انگار ثابت بر حاشيه اي از روزي كه تمام نمي شود ،
نه!..
تمام نخواهد شد!...

در لحظه ايي كه چند ثانيه پيش بود انگار
و جهاني كه برايم تعبيه شد ديروز.”