“Ես քաղաքի թշնամին չեմ, ինձ սխալ չհասկանաք, նաև հասկանում եմ՝ իր մի մասով դա բնականոն պրոցես է՝ քաղաքը պիտի աճի, զորանա գյուղի հյութերով, աշխարհի ճանապարհն է՝ քաղաքին մարդ է պետք, աշխատող ձեռք է պետք, ոմանց ինքս կստիպեի քաղաք գնալ՝ այնտեղ նրանք ավելի են հարկավոր։ Բայց... ես Երևանը սիրում եմ աշխարհի չափ, բայց գլուխը շատ չի՞ մեծանում, գմբեթը կարո՞ղ է ավելի հսկա լինել, քան տաճարը, պատերը կդիմանա՞ն գմբեթի ծանրությանը, ինչքա՞ն կդիմանա... Լեռներն ափսոս են, դաշտավայրի հողն ափսոս է, ինչքա՞ն հող ունենք... Ես հոգնել եմ այս հարցերն աղաղակելուց...”