“Κοίταζα τις νιφάδες του χιονιού και δεν τις έβλεπα πια σαν στιγμές ευτυχίας που χάνονται. Είχαν μεταλλαχθεί στο μυαλό μου σε φθονερά σωματίδια που ένα ένα συσσωρεύονται και μετατρέπονται σε δύναμη ικανή να δημιουργήσει μοιραία
ατυχήματα. Δρούσαν όπως ακριβώς ο χρόνος, με τα ύπουλα δευτερόλεπτά του που κυλούν αθόρυβα, επικάθονται πάνω στην όψη μας κι αλλάζουν την εικόνα αυτού που ήμασταν


κάποτε. Κι όμως αρχίζουν με τόσο απαλό κι ανώδυνο τρόπο, όπως οι πρώτες νιφάδες του χιονιού, μέχρι να μετατραπούν σε φονικό, επικίνδυνο στοιχείο που μας οδηγεί σταθερά στο θάνατο.''
Από το βιβλίο ''Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΣ”