“با اینهمه به زندان من بیا که تنها دریچه‌اش به حیاط
دیوانه‌‌خانه می‌گشاید
اما چگونه، به راستی چگونه
در قعر شبی اینچنین بی‌ستاره،
زندان مرا-بی‌سرود و صدا مانده-
باز توانی شناخت؟

ما در ظلمتیم
بدان خاطر که کسی به عشق ما نسوخت
ما تنهاییم
چرا که هرگز کسی ما را به جانب خود نخواند
ما خاموشیم
زیرا که دیگر هیچگاه به سوی شما بازنخواهیم آمد
و گردن افراخته
بدان‌جهت که به هیچ‌چیز اعتماد نکردیم، بی‌آنکه
بی‌اعتمادی را دوست داشته باشیم”