“[...] شهر هیروشیما در میان شعله‌ها. به او از دویدن توی خیابان‌ها همراه مادرم در آن روز می‌گویم، و خاله ماتسُوی، و اوهاتسو -کودکی سه‌ساله که پشت مادرم را محکم گرفته بود. انفجار تقریبا همه لباس‌های‌مان را پاره کرده بود؛ تقریبا لخت بودیم. گلوله‌های آتش هم‌چنان از هوا شلیک می‌شد. پروانه‌های شعله‌ور به هر چیزی که برخورد می‌کردند آن را می‌بلعیدند: درخت‌ها، خانه‌ها، و مردم در حال فرار. خیابان‌ها آن‌قدر داغ بودند که آسفالت کف می‌کرد و می‌جوشید و سگ‌های بی‌نوای بسیاری زنده‌زنده کباب شدند، چون نمی‌توانستند پنجه‌های‌شان را بیرون بکشند. آه، یادم می‌آید که چه‌طور از وحشت فریاد می‌کشیدند -آن سگ‌ها-؛ و مادر هم لابد قبل از آن‌که توی آب بپرد، فریاد کشیده بود...
[...]
«خاله ماتسُوی می‌گوید که نمی‌تواند آن فریادها را فراموش کند. هیچ‌وقت نمی‌توانست بوی زننده گوشت سوخته را از یاد ببرد. او بود که اوهاتسو را از ساحل رودخانه قاپید، وقتی مادر پرتش کرده بود. مادر فریادی مأیوسانه کشیده و سپس توی آب پریده بود. آن‌جا که میان بقیه افتاده بود، صورت زیبای جوانش را برای آخرین نگاه به سمت اوهاتسو برگرداند. پیش از غرق شدن نام اوهاتسو را صدا کرد. درست در نقطه‌ای که شما گل‌ها را می‌بینید. گل‌های او...»
نمی‌توانم ادامه دهم. نمی‌توانم. آه. ماماسان... چهره سیاه‌شده‌ات، از میان آب خاکستری‌رنگ به دخترت دوخته شده. هاله‌ای دور سرت است: موهای آتش‌گرفته‌ات! قسم می‌خورم ماماسان؛ به صورت سیاه‌شده‌ات قسم می‌خورم؛ به موهای آتش‌گرفته‌ات؛ که بقیه عمرم را برای این صرف کنم تا دیگر چنین اتفاقی نیفتد. آه، ماماسان! داری به من لبخند می‌زنی؟ این چیزی بود که از دخترت می‌خواستی؟ قولش را؟ تعهدش به این وظیفه؟ خب، قول را گرفتی؟ من عهدی بسته‌ام. حالا صورت زجردیده‌ات زیر موج‌ها پنهان شده و به جایش دسته‌گل کوچک اوهاتسو شنناور است. سرانجام به آرامش رسیدی. ماماسان! در آرامش هستی عزیز من؟”