“نسبی‌گرایی فرهنگی در مورد حقیقت، که در علوم انسانی هم متداول است، یعنی معتقد بودن به این موضوع که هر باوری که به طور گسترده در فرهنگی شایع است به طور خودکار در آن فرهنگ حقیقت دارد. در ایران اکثر مردم معتقدند تنها یک خدا وجود دارد. پس اعتقاد به وجود تنها یک خدا در ایران حقیقت دارد. در پاپوای گینه نو خدایان متعددی وجود دارد. پس در پاپوای گینه نو خدایان متعددی وجود دارد. هر فرهنگی از قدرت خلق حقیقت خود برخوردار است. با توجه به این مفهوم از حقیقت، اگر با عقیده عموم مردم موافق نباشید پس عقیده شما غلط است.

نسبی‌گرایی فرهنگی آن‌قدر نامعقول سات که به سختی می‌توان باور کرد کسی آن‌قدر تب‌زده باشد که آن را تأیید کند. اگر این حقیقت داشت، خدایان، سیاره‌ها، باکتری‌ها و هر چیز دیگری بنا بر اعتقادات کلی مردم در مورد وجود آن‌ها به وجود می‌آمدند و از بین می‌رفتند. که بدیهی است چنین چیزی واقعیت ندارد.”