“آخرین حکومت حزب محافظه‌کار باور داشت که داشتن جمعیتی تحصیل‌کرده‌تر به نفع انگلیس خواهد بود. اعضای آن حکومت به‌ویژه به دنبال تحصیلات دانشگاهی بیشتر برای شهروندان بودند. علت خواسته آن‌ها مهم نیست؛ ما آن را صرفا به عنوان هدف‌شان می‌پذیریم. مشکل در دستیابی به آن است. افزایش چشمگیر فارغ‌التحصیلان دانشگاه‌ها مستلزم افزایش چشمگیر ظرفیت نظام دانشگاهی انگلستان است؛ یعنی ایجاد دانشگاه‌های بیشتر یا حداقل افزایش فضای دانشگاه‌های موجود. این بی‌شک چشم‌اندازی رعب‌آور، هم گران و هم کند است، چون تربیت مدرسان جدید دانشگاهی سال‌ها طول می‌کشد.

و بعد جمله معروف «یافتم»! نمی‌دانم یکی از مارکسیست‌های سابق در کابینه جان میجر رخنه کرده یا صرفا جرقه‌ای ذهنی بوده است، ولی این ایده به ذهن کسی خطور کرده است: بیایید دانشکده‌های فنی را دانشگاه بنامیم. حیرت‌آور است! ایجاد ناگهانی ده‌ها دانشگاه جدید بدون خرج کردن یک پنی. و به این ترتیب بود که در دهه ۱۹۹۰ تعداد دانشگاه‌های انگلستان تقریبا دو برابر شد.

مشکل این سیاست این‌جاست که سر سوزنی در کمیت یا کیفیت تحصیلات جاری در کشور تأثیری ندارد. پس ممکن نیست هدف یادشده را برآورده سازد: یعنی جمعیتی با تحصیلات بهتر. این کار فقط باعث شد افراد بیشتری با آرم تحصیلات دانشگاهی وارد جامعه شوند. این اشتباه درست مثل این است که فکر کنید با کاهش ارزش ارز رایج می‌توانید همه را ثروتمند کنید: ببینید چه‌قدر میلیونر در ترکیه وجود دارد.”