“О, каде си? Каде си сега, поету, да ја зашиеш ноќва со стих и вино црвено да налиеш за времево што ме голта во челуста од молк? Каде си да ги залечиш раните на градот кобен и со мелем од стих во магија да го воскреснеш над човекот тажен? Каде си, каде си, поету, ти што го отклучуваш универзумот, да го заклучиш проклетствово што се ведне?”