No post code envy.

Nadat ik een tijd geconcentreerd aan mijn boek had geschreven in het kantoor van de boerderij, liep ik naar buiten. De zon moest nu op het hoogste punt staan, en de hemel had de heldere kleur van een schoonmaakmiddel, bijna chemisch blauw, en het groen van de bomen stak daar overdreven bij af. Ik kneep met mijn ogen tegen het licht. Alles stond in bloei in de smalle dorpsstraat. Ik liep aan de zijkant van de weg, in een smalle strook van gras, en de buurman van bijna negentig jaar stond te schoffelen in zijn moestuin vol groenten en fruit terwijl zijn vrouw de was van de lijn probeerde te halen, wat haar maar met moeite lukte – de sterke zomerwind tilde telkens de waslijn hoog de lucht in en ze was te oud en gebocheld om er grip op te krijgen. Bij het erf een paar huizen verderop liepen een paar kippen me aarzelend tegemoet, ze zagen er heel idioot uit, met lange donkere veren en enorm grote poten. Een paar scholieren fietsen met z’n drieën naast elkaar door de dorpsstraat naar huis. Dat had ik wel vaker gezien, ze fietsten altijd rond dit tijdstip hier doorheen, slingerend en schreeuwend naar elkaar, met hun hoodies en gympen aan. Het is bijna zomervakantie, zei mijn schoonmoeder tijdens de koffie. Waarop ik had geknikt. Ik vind het altijd wel gezellig als die scholieren langsfietsen, zei ze. Straks zie je ze wekenlang niet meer. Dan is het gelijk zo stil. Eén van die jongens die voorop fietste bij het groepje van drie had een soort van versterker voorop zijn fiets gezet en de muziek knalde door de stille dorpsstraat. Royals van Lorde, hoorde ik. Ik herinnerde me hoe ik vroeger zelf die lange afstanden fietste en vooral de verveling; de kilometerslange polderwegen die voor je lagen, stil en eindeloos, waar je alleen jezelf als afleiding had. Terug op kantoor zocht ik de tekst op van dat nummer van Lorde en las: And I’m not proud of my adress / In the torn up town, no post code envy / We don’t care, we’re driving Cadillacs in our dreams.