My suckling.

Tussen de vuile stapels wasgoed en tijdens het kolven las ik in de badkamer de essays van zelfverklaard ‘dissidente feminist’ Katie Roiphe, Lof van het rommelige leven. De badkamer is tegenwoordig nog de enige rustige plek in huis. Ik las een essay over Jane Austen die het negentiende-eeuwse huwelijksleven leek te verafschuwen en dat ze mogelijk bewust een toekomst als moeder had ingeruild voor een toekomst als schrijver, en haar kinderen voor romans. Ze noemde haar romans My own darling child en My suckling. Ik vond het vreemd van zo’n feministe dat ze er prat op ging een duidelijke scheiding in denken te vermoeden bij iemand als Austen, en haar conclusie dat er blijkbaar eenzelfde ambivalentie schuilgaat bij de hedendaagse mens. Dat het nog altijd aanwezig is; de scheiding tussen het schrijvers- en het moederschap. Het leek me niet relevant. Ondanks dat mijn roman maar langzaam vordert en ik het liefst met Tessel op mijn arm naar de trams kijk, die om de paar minuten aan ons huis voorbij rijden en die ze steeds beter lijkt te herkennen door enthousiast met haar bovenlijfje heen en weer te bewegen. Een paar dagen per week komt één van de oma’s oppassen en dan werk ik enkele uren in een koffiebar even verderop, waar de muziek meestal te hard staat waardoor ik niet kan nadenken. Maar toch weet ik dat die roman er gaat komen, ik heb al een aantal goede hoofdstukken geschreven, het gaat de juiste kant op. De enige manier om er te komen is door hard te werken, dat zeg ik vaak tegen mijzelf. Door niet te zeuren dat ik een vrouw ben en daardoor minder kansen heb, omdat ik daarmee juist de ongelijkheid benadruk. Ik las onlangs een interview met de schrijfster Lionel Shriver over haar roman Big Brother. Ze zei: ‘Er heeft steeds meer een verschuiving plaatsgevonden in wat mensen als de zin van het leven beschouwen. Het is steeds meer een hedonistisch genoegen. De definitie van geluk is versmald tot genieten, en daar passen steeds vaker geen kinderen in. Omdat ouderschap niet altijd leuk is. Maar het leven is niet altijd leuk.’ Dat vond ik heel mooi gezegd, en ze had natuurlijk gelijk.