Μέχρι το φάρο

Σίγουρα η ανάγνωση του Φάρου είναι μια εμπειρία υπαρξιακή και αισθητικά μαγευτική. Οι δαιδαλώδεις προτάσεις λειτουργούν όπως ο νους: χωρίς γραμμικότητα, χωρίς αμεσότητα, αλλά με αναθυμήσεις, επαναλήψεις και μικρές εκρήξεις ευαισθησίας. Η έλλειψη πλοκής δεν είναι ούτε πλεονέκτημα ούτε έλλειμμα· είναι ο κενός χώρος μέσα στον οποίο ξεδιπλώνονται με ενδοσκόπηση οι υπόγειες ζωές των χαρακτήρων.

Η διαρκής, σχεδόν ερωτική, υπόσχεση της εκδρομής στον Φάρο γίνεται ο θεμέλιος λίθος του κειμένου – για εμένα μεταφράστηκε ως μια μεταφορά για το μέλλον, την προσδοκία και το ατελέσφορο. Εκνευριστική στο πώς διαρκώς ματαιώνεται η υπόσχεση, αλλά ακριβώς εκεί βρίσκεται και η δύναμή της: στον τρόπο που το ανικανοποίητο υπονομεύει τη γραμμική αφήγηση και ξοδεύει τον χρόνο του στην αφήγηση, για τη χαρά της αφήγησης.

Η γλώσσα της Γουλφ είναι γεμάτη σκιές, κατοπτρισμούς και συμβολισμούς που ξεδιπλώνονται αργά. Στο κέντρο της δίνης βρίσκεται μια τολμηρή γυναικεία συνείδηση παρέα με τη μοναξιά τού να είσαι γυναίκα εκείνης της εποχής που γράφει, που σκέφτεται περίπλοκα και τελικά ερμηνεύει τον κόσμο μέσα από γυναικείους χαρακτήρες που θα ήταν αδύνατο να είναι μονοδιάστατοι.

Και οι έρωτες / φλερτ / εμμονές, είναι διακριτικοί και βασανιστικοί. Και όμως – δεν αποτελούν το κέντρο. Είναι απλώς νήματα που υπάρχουν σήμερα, πλησιάζοντας τη φθορά.

Στο τέλος, ο Φάρος μοιάζει επιτέλους να επιτυγχάνεται — αλλά χωρίς θριαμβολογία. Δεν είναι πια η ερωτική υπόσχεση, ούτε το ματαιωμένο παιδικό όνειρο. Βιώνεται ως το ανείπωτο που δεν εξηγείται, ούτε αποκαλύπτει ή αποκαλύπτεται, απλώς υπάρχει.