Ο ανιψιός του Ραμώ

ΑΥΤΟΣ: Κι έπειτα η φτώχεια. Η φωνή της συνείδησης και της τιμής είναι πολύ αδύναμη όταν γουργουρίζει το στομάχι. Να είστε βέβαιος πως, αν γίνω ποτέ πλούσιος, θα την απαλύνω, και είμαι αποφασισμένος να την απαλύνω με κάθε τρόπο, με τραπεζώματα, με τζόγο, με κρασί, με γυναίκες.

ΕΓΩ: Φοβάμαι όμως πως δεν θα γίνετε ποτέ πλούσιος.

ΑΥΤΟΣ: Ναι, κι εγώ το ίδιο υποψιάζομαι.

ΕΓΩ: Αν όμως τύχαινε να γίνετε, τι θα κάνατε;

ΑΥΤΟΣ: Ό,τι κάθε νεόπλουτος: θα ήμουν το μεγαλύτερο κάθαρμα που έζησε ποτέ. Θα θυμόμουν όλους αυτούς που μ’ έκαναν να υποφέρω και θα τους το ανταπέδιδα με το παραπάνω. Μ’ αρέσει να διατάζω, οπότε θα διέταζα. Μ’ αρέσει να με κολακεύουν, οπότε θα με κολάκευαν. Θα είχα στη δούλεψή μου όλη τη συμμορία των Βιλμοριάν, και θα τους έλεγα, όπως μου είπαν κι αυτοί κάποτε: Εμπρός, τιποτένιοι, διασκεδάστε με, και θα με διασκέδαζαν πάτε να συκοφαντήσετε έντιμους ανθρώπους, και θα πήγαιναν, αν δηλαδή έβρισκαν ακόμα κανέναν τέτοιο κι έπειτα, θα είχαμε κορίτσια, θα τα ξεμοναχιάζαμε όταν πια θα είχαμε μεθύσει θα μεθούσαμε, θα λέγαμε ιστορίες, θα ευχαριστιόμασταν κάθε λογής καπρίτσια και βίτσια. Χάρμα θα ήταν. Θ’ αποδεικνύαμε πως ο ντε Βολταίρ είναι ανεγκέφαλος πως ο δοξασμένος Μπυφόν δεν είναι παρά ένας ρήτορας της πλάκας· πως ο Μοντεσκιέ δεν είναι παρά ένας ντιλετάντης· θα ξαποστέλναμε τον ντ’ Αλαμπέρ πίσω στα μαθηματικά του, θα περιφρονούσαμε όλους τους μικρούς Κάτωνες σαν του λόγου σας, που μας κοιτάζουν αφ’ υψηλού από ζήλια, που η ταπεινοφροσύνη τους είναι ο φερετζές της αλαζονείας τους και η νηφαλιότητά τους προϊόν ανάγκης. Και μουσική; Ω, πόση θα παίζαμε!

ΕΓΩ: Από την τόσο αξιέπαινη χρήση του πλούτου που θα κάνατε, βλέπω πόσο κρίμα είναι που είστε μπατίρης. Θα ζούσατε κοντολογίς με τρόπο που θα τιμούσε το ανθρώπινο είδος, επ’ ωφελεία των συμπολιτών σας και προς την υμετέρα δόξα.

ΑΥΤΟΣ: Με ειρωνεύεστε ή ιδέα μου είναι;