هزار سال پس از بیهقی

... گروهی دویست، سیصد نفره از ترکمانان چادر نشین که ابوالفضل بیهقی در وصفشان می نویسد؛ "بیابان ایشان را پدر و مادر است، چنان که ما را شهرها"، به نیشابور می آیند و قصد غارت دارند. سرکرده شان "ابراهیم ینال" رسولی می فرستد و به بزرگان شهر پیغام می دهد که شهر باز است یا که به جنگ آییم؟
ابوالفضل بیهقی می نویسد؛ "رسول ابراهیم را بخواندند و جواب دادند که ما رعیتیم و رعیت جنگ نکند. اما بباید دانست که مردمان از شما ترسیده شده اند بدانچه رفته است، از غارت و کشتن و گردن زدن. باید که عادتی دیگر گیرید که بیرون این جهان، جهانی دیگر است"! پس مردم به استقبال سواران می روند تا مگر آنها به شرم و حیا از آزار و چپاول شهر بپرهیزند. سواری دویست سیصد با "تجملی دریده و فسرده" به شهر می آیند.
ابوالفضل بیهقی می نویسد؛ "خلق بی اندازه به نظاره رفته بودند و پیران کهن تر دزدیده می گریستند".
پس ابوالفضل بیهقی در وصف خراسان در عهد مسعود غزنوی می نویسد؛ "...حال خراسان چنین، و از هر جانب خللی، و خداوند جهان شادی دوست و خودرای، و وزیر متهم و ترسان، و سالاران بزرگ که بودند، همه به رایگان برافتادند. ندانم که آخر کار چون بود، و من باری خون جگر می خورم، و کاشکی زنده نیستمی که این خلل ها نمی توانم دید"!
روز سوم ما مه (13 اردی بهشت) است، روز جهانی آزادی رسانه ها و خبر رسانی. در رسانه های جهان سخن از خطری ست که آزادی بیان را تهدید می کند. در تقویم جمهوری، دویست روز از سیصد و شصت و پنج روز سال به مناسبتی نامگذاری شده، روز شهید، روز مرگ، و زاری و عزا، تعزیه بر افسانه های گذشته، تا خلق از یاد ببرند که کس به جهان نمی آید تا بگرید تا بمیرد. در تقویم سرشار از یادبودهای مرگ، برای امروز که زندگی ست، روزی نیست. روز جهانی آزادی رسانه ها و وضعیت خبر رسانی، در جمهوری رسمیت ندارد. در سرزمینی که هزار سال پیش ابوالفضل بیهقی منشی دربار متعصب غزنوی وصف تاریخ زمانه اش را چنان نوشته، که رفت؛
چندین روزنامه نگار و نویسنده در زندان اند، حدود پنجاه نفر، به جرم ها و اتهام های واهی، به گناه بی حرمتی به "دریدگان". در آن سرزمین "روزنامه" نگاران میان "بیدادگاه" و خانه، حیران در رفت و آمدند، بی امنیت شغلی، بی آینده، خود و خانواده شان در پریشانی دائمی. در سالی که رفت، اگرچه رسانه ها از هزار صافی حکومتی عبور کرده اند، و تقریبن هیچ رسانه ی مستقلی باقی نمانده، باز هم دوازده نشریه ی روزانه و هفتگی دیگر تعطیل شدند. و برای باز هم تعطیل کردن نشریات دیگر، سلسله اعتراضات "رژیم ساخته"، هم چنان ادامه دارد. در دانشگاه امیرکبیر، جایی که دانشجویان سال گذشته به اعتراض به رییس جمهور، تصویر او را پاره کردند، حکومت هم چنان پافشاری می کند تا بنیاد انجمن های دانشجویی را از ریشه بر کند و همین تک صداها را هم خفه کند. تا فقط بمانند دانشجویان به اصطلاح بسیجی، که پول و امکانات می گیرند تا بنا بر ذائقه ی حکومتیان، علم و کتل هوا کنند، وااسلاما سر بدهند؛ "توهین شد"، "تعطیل کنید"، "اخراج کنید"، "اعدام کنید" و...
هزار سال پس از مسعود عزنوی، قداره بندان در سرزمین بیهقی، هنوز هم به نام خدا و خلیفه ی خدا بر زمین، مال مردم می خورند و حق و زندگی را از آنان می گیرند بی آن که باور داشته باشند که؛ "بیرون این جهان، جهانی دیگر است! ... خلق بی اندازه به نظاره رفته بودند و پیران کهن تر، دزدیده می گریستند...
پنج شنبه 13 اردی بهشت 1386

http://www.ali-ohadi.com/global/index...

تاریخ بیهقی / جلد اول