Το ζώο που ξεψυχά
Ενώ οι περιορισμοί μιας τέτοιας ανάγνωσης είναι ξεκάθαροι από την αρχή, πάντα θα υπάρχουν μερικά λαμπερά σημεία που καμία αναγνώστρια δεν περιμένει να διαβάσει και μερικά σκοτεινά σημεία που, κάπως απροσδόκητα καταφέρνουν και ταράζουν, παρά το πολύ (στενό και) συγκεκριμένο πλαίσιο, που θέλει έναν γέρο καθηγητή, διανοούμενο και κριτικό, να απορρίπτει κάθε καθωσπρεπισμό, να αγαλλιάζει η ψυχούλα του με μπανάλ κυνικότητες (πια, όχι κατά το μιλένιαλ) και να δοξάζει το σεξ. Γιατί όχι άλλωστε;
Εάν η αναγνώστρια είναι αποφασισμένη να κολυμπήσει στις γνωστές θάλασσες που οι γυναικείοι χαρακτήρες περιορίζονται σε κωμικές φαντασιώσεις μιας διαγώνιας αντηλιάς, τότε ας το κάνει κι ας μην ξεχάσει πως οφείλει να μείνει συγκεντρωμένη στο μοναδικό γόνιμο έδαφος: στα βάσανα του καθηγητή. Κάνοντας κουπί, μπορεί κανείς να αγνοήσει τις απογοητευμένες γυναίκες μιας μεγάλης ηλικίας (περίπου τριάντα) οι οποίες παραασχολήθηκαν με την καριέρα τους και τώρα τρέχουν πικρές και πικραμένες πίσω από φριχτούς άντρες, αλλά και τις διαστρεβλωμένες λολίτες με άδεια κεφάλια αλλά ενθουσιασμένες με τη μεθυστική δύναμη που μόλις ανακάλυψαν πως έχουν. Πού αξίζει λοιπόν να σταθεί καμία; Στο εγκεφαλικό σύμπαν του καθηγητή. Έχει πραγματικό ενδιαφέρον το πώς ο καθηγητής χτίζει ένα κυνικό κόσμος όπου οι γυναίκες είναι είτε βαρετές είτε ερωτικές, είτε μια αλλόκοτη μίξη αυνανισμού εξαιτίας νεύρωσης κατά τις τέσσερις το πρωί, μόνο και μόνο για να καταλήξουμε στο παράλογο του έρωτα. Ενώ η διανόηση μιας γυναίκας ως ίσης ή ανώτερης του καθηγητή έρχεται ως απίθανη και σίγουρα ως μη ερωτική υπόθεση, η Κονσουέλα ενσαρκώνει τα παράλογα του έρωτα (μια ελαφρώς πιο περίπλοκη λολίτα). Μπορεί οι διαδρομές του καθηγητή να είναι στην καλύτερη περίπτωση αποπροσανατολισμένες, όμως καταλήγουν στον γνωστό προορισμό που μας βρίσκει σύμφωνους: Παρά τις ασκήσεις διαφυγής, ο έρωτας μάς κάνει συχνά γελοίους και είναι τελείως αδύνατο να τον αρνηθούμε.
«Τι είναι η γελοιότητα; Να παραιτείται κανείς οικειοθελώς από την ελευθερία του, αυτός είναι ο ορισμός της γελοιότητας. Περιττό να πω ότι, εάν σου αφαιρέσουν την ελευθερία σου διά της βίας, δεν είσαι γελοίος, παρά μόνο για αυτόν που σου την αφαίρεσε. Όποιος όμως παραχωρεί την ελευθερία του, όποιος δεν βλέπει τη στιγμή να την παραχωρήσει, εισέρχεται στο πεδίο της γελοιότητας, το οποίο φέρνει στο νου τα γνωστότερα έργα του Ιονέσκο και αποτελεί πηγή κωμικών στοιχείων για την παγκόσμια λογοτεχνία. Ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να είναι τρελός, βλάκας, αντιπαθητικός, δυστυχισμένος μόνο και μόνο επειδή είναι ελεύθερος, αλλά γελοίος δεν είναι. Έχει κάποια υπόσταση ως ον. Εγώ ήμουν αρκούντως γελοίος, όσο ήμουν με την Κονσουέλα»
