Απομονωτήριο Λοιμυπόπτων Ζώων

«Ένα βράδυ, το Ανεπιτήρητο Παραγωγικό Ζώο γυρνούσε στους δρόμους, ώσπου δεν μπορούσε πια να βρει τον δρόμο για το σπίτι του.»

Το Απομονωτήριο Λοιμυπόπτων Ζώων είναι το τέταρτο βιβλίο που διαβάζω γραμμένο από τον Ν.Σ. Μάλλον διαφέρει από τα προηγούμενα περισσότερο απ’ ότι διαφέρουν όλα τα υπόλοιπα μεταξύ τους, αλλά κατά μια έννοια καθρεφτίζονται κι αυτά εδώ, κάτι που δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη – είναι πολύ δομημένη η συγγραφική ταυτότητα του Ν.Σ.

Στο Απομονωτήριο Λοιμυπόπτων Ζώων μπορεί να βρει κανείς το Ανεπιτήρητο Παραγωγικό Ζώο (στα μάτια μου μοιάζει σε πολλά με την καρδιά ενός σκύλου), το οποίο περιπλανιέται στους δρόμους ενός καφκικού κόσμου μέχρι να τακτοποιηθεί στο Απομονωτήριο, ένα ίδρυμα φτιαγμένο για την ενδυνάμωση, που οι χώροι του προορίζονται να γεμίσουν με ζώα που πάσχουν από τέτοιες ιδιαιτερότητες. Μιας και ο Καφκικός κόσμος άπαξ και ξεκινήσει προτείνεται να πραγματωθεί, σειρά έχει να ακουστεί λαθραία το κάθε πλάσμα της σωφρονιστικής αποικίας.

Αυτό που εγώ θαυμάζω είναι που δεν θα χρειαστεί να κάνει ο Ν.Σ. εκπτώσεις στα υβριδικά του παιδιά – ζώα και βιβλία, κι αυτό καταλήγει να είναι το στοίχημα του εκδοτικού κόσμου: Μπορεί να επιτραπεί ζωή στο κρασί που δεν έχει νερό; Μιλώντας για υβρίδια, γνωρίζουμε πως ο Ν.Σ. είναι περισσότερο δραστήριος στα έργα που δεν έχουν μόνο μια ταυτότητα – έτσι κι εδώ όλοι έχουν κάνει λόγο για το υβρίδιο λογοτεχνίας και φιλοσοφίας. Δύσκολο να διαφωνήσει κανείς, εάν κι αυτό που εμένα μου φάνηκε πιο φρέσκο αλλά και πιο ώριμο, είναι η στροφή στο παραμύθι και όχι στις κοινωνικές αλήθειες που είναι ελαφρά μασκαρεμένες στον επιτηδευμένο αλλά επιδέξιο λόγο (αυτό κι εάν είναι μεγάλο στοίχημα στο εάν του επιτρέπεται να υπάρχει).
Οι κοινωνικές αλήθειες και οι υπαρξιακοί στοχασμοί είναι βασικό συστατικό της γέννησης (άλλωστε, ποιος από μας, που ενώ διαφωνούμε για τα πάντα, δεν συμφωνεί πως είμαστε βάρβαρα έγκλειστοι; ), αλλά το παραμυθένιο μεταμοντερνιστικό σύμπαν είναι που αστράφτει λίγο καλύτερα.