Ανήκουστος βλάβη

Η κώφωση είναι: ενοχλητική, ανυπόφορη, κωμική, βολική, μοναχική, καλύτερη από άλλες βλάβες, η χειρότερη όλων των βλαβών. Ο Λοτζ συνέθεσε διαφορετικά θέματα, όπως τη συνταξιοδότηση, τη βαρηκοΐα, τον γάμο, τον απότομο θάνατο/τον αργό θάνατο, τη γλωσσολογία, τα σημειώματα αυτοκτονίας, το σεξ, τα οικογενειακά δράματα / τραύματα, τα πανεπιστημιακά κουτσομπολιά κ.ά., κατασκευάζοντας μια σοβαρή κωμωδία, που ευτυχώς για όλους, στερείται το μελόδραμα και τις υπερβολές.

Εκεί έγκειται και το μεγαλύτερο (ύπουλο) ταλέντο του Λοτζ: δρα υπογείως και κερδίζει συμπάθειες περιγράφοντας ένα χαλασμένο μπάνιο αλλά και τον θάνατο ενός πατέρα με το ίδιο, νηφάλιο ύφος. Υπάρχει κάτι πραγματικά θεσπέσιο στο να μη σου ανάβει ο συγγραφέας τα λαμπάκια κάθε τρεις και λίγο, σα φίλος που σε σέρνει σε διαφορετικές, τραβηγμένες από τα μαλλιά, περιπέτειες, κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο. Είναι φίλος ήρεμος, έμπιστος, αστείος. Ο ώριμος τόνος αφήγησης αναγκάζει τον αναγνώστη να προσέξει ακόμα περισσότερο, μιας και οι άνθρωποι που αποφεύγουν τους θεατρινισμούς, εμπνέουν αναγνωστική ψυχραιμία, ώστε να διαχωριστεί το κωμικό από το τραγικό.

Με απογοήτευσε η μικρή δόση της Άλεξ Λουμ και η καχυποψία του καθηγητή η οποία κατέληξε σε ένα λουμ – ξερομπλούμ μεταξύ τους, χωρίς εκτόνωση, χωρίς λάθη, χωρίς τίποτα. Βέβαια, το μεταίχμιο και η ουδετερότητα που ζει ο καθηγητής, φαίνεται να είναι χαρακτηριστικό που ακολουθεί πιστά.

Επίσης, μάλλον το μωσαϊκό του Λοτζ άφησε αποτυπώματα: τα ασύνδετα μεταξύ τους ζητήματα στο Α’ μέρος έδεναν ωραία, αλλά στο Β’, η σούπα που περιελάβανε τη σοβαρότητα της υγείας του πατέρα, μερικές κωμικές κατάστασης σχετικά με τη βαρηκοΐα, το Ολοκαύτωμα (!) και η χλιαρότητα σχετικά με την Άλεξ, μάλλον μας απομάκρυναν από την αρχική φλόγα της αφήγησης και μας οδήγησαν περισσότερο στην αυθεντικότητα του ημερολογιακού τύπου, γιατί πράγματι, τα ημερολόγια δεν είναι τόσο συναρπαστικά, εάν δεν κατασκευάζονται ώστε να αναζητήσουν αναγνώστη.