Ιστορίες του υποκόσμου

Ο πότης είναι ένα από τα βιβλία που πραγματικά με επηρέασαν. Στον πότη ο Χανς Φάλαντα χτίζει από το ειδικό και αφήνει τον αναγνώστη να μαντέψει τι γίνεται πίσω από την κουρτίνα της εποχής, να καταλήξει ο αναγνώστης στο γενικό. Επίσης είναι σαφές πως οι ευνοούμενοι και προνομιούχοι της εποχής του Πότη επέλεγαν να μην έχουν ιδέα για τη ζωή των εθισμένων και των απόκληρων.

Οι ιστορίες του υποκόσμου ενώ έχουν τη γνώριμη ενδιαφέρουσα γραφή του Φάλαντα, δείχνοντας συμπάθεια στη δύσκολη περίοδο της Γερμανίας, σε περίοδο μεγάλης αναταραχής, δεν δημιουργούνται ανθρώπινα πορτραίτα παρά η γραφή καταγραφής – ντοκιμαντέρ, όπου ο Φάλαντα είναι ανταποκριτής εθισμένων στη μορφίνη, μικροαπατεώνων και φυλακόβιων.

Συνεχώς η προσοχή μου έφευγε από το βιβλίο, μάλλον διότι οι άγνωστοι ήρωες σφηνάκια ερχόντουσαν κι έφευγαν από τα μάτια μου πριν προλάβω να τους συμπαθήσω, αντιπαθήσω ή επενδύσω με οποιονδήποτε τρόπο. Βέβαια, είναι σαφές πως ο Φάλαντα δεν επιχειρεί να κλέψει την καρδιά του αναγνώστη αλλά να χαρτογραφήσει μέσα από ανθρώπινες τραγωδίες την παρακμή του Βερολίνου. Πολλά από όσα γράφει προδίδουν το αυτοβιογραφικό στοιχείο, ωστόσο αυτό χάνεται μέσα στα διάφορα παρόμοια παραδείγματα.