συννεφοκυνηγητό

Η ποίηση της Ειρήνης Μαργαρίτη μου θυμίζει την αλληλεγγύη της σερβιτόρας «Εάν χρειαστείς βοήθεια, έλα σε μένα», μάλλον εξαιτίας της αμεσότητας των λέξεων και των αποθεμάτων ευγένειας που αχνίζουν σε κάθε στροφή. Μάλλον, γιατί, το συννεφοκυνηγητό είναι μια λέξη σύνθετη, αλλά είναι και μια από τις πιο απλές. Τα ποιήματα της κάνουν τον γύρο του κόσμου, περνάνε πάνω από τον Πόλεμο και στέκονται για ώρα εκεί. Σύνθετο, μιας και μοιάζει άλυτο, αλλά είναι απλό, το πού οφείλουμε να (αντί)στεκόμαστε. Τα ποιήματα φαίνεται να γράφονται από μια νέα μαμά, κατάπληκτη από την ομορφιά και γεμάτη καταπληκτική αφοσίωση στην τρυφερή παρατήρηση των στιγμών. Φαντάζομαι τη μαγεία του να μεγαλώνεις και να βρίσκεις ποιήματα που έχει γράφει η μητέρα σου, εμπνευσμένη από τις λέξεις σου, τα μαλλιά σου, τον ενθουσιασμό σου, το πώς αντιλαμβάνεσαι μια λάμπα. Τι ευτυχία, γιγάντια! Εμένα με κράτησε λίγο παραπάνω αυτό το ποίημα, μεταξύ φίλων, γιατί, μάλλον, εμπεριέχει και έναν Πόλεμο και μια Οικογένεια:

Μ’ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΤΗΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ
μου τηλεφώνησε στις οχτώ το πρωί. δεν είμαι καλά, μου είπε. συνέβη κάτι; ρώτησα. όχι, μου είπε. τίποτα. απλώς δεν είμαι καλά. ύστερα άρχισε να μιλάει για ένα αγόρι που είχε καλέσει σπίτι του που τον απείλησε με μαχαίρι. τι λες, του λέω, ώπα, με μαχαίρι; ένα απλό μαχαίρι της κουζίνας, με διόρθωσε, τίποτα, τίποτα σοβαρό, στο τέλος ήρθε η αστυνομία. γιατί ρε, του είπα, γιατί τα κάνεις όλα αυτά; γιατί δεν αγαπάς λίγο τον εαυτό σου επιτέλους; κι όμως, μου είπε, δεν είναι αυτό, δεν είναι αυτό το θέμα, ποιο εί ναι, ποιο είναι τότε; ρώτησα χωρίς υπομονή. βαριέμαι τους φίλους μου, είπε, τα βράδια με κρατάνε τόσο αγκαλιά που δεν μπορώ να δω μέσασεμένα.