Γράμματα στη Μίλενα

«Σήμερα είδα ένα χάρτη της Βιέννης και για μια στιγμή μου φάνηκε ακατανόητο που ‘χτισαν μια τόσο μεγάλη πολιτεία, ενώ εσύ δε χρειάζεσαι παρά μόνο ένα δωμάτιο.»

Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Από την άλλη, όλα δύσκολα μου φαίνονται αυτές τις ημέρες. Μου πήρε καιρό να το τελειώσω, το χαζοδιαβάζω έναν χρόνο τώρα. Δεν μου είναι σαφές εάν έχει γίνει κάποια παρέμβαση στη μετάφραση του 1986 που κρατάω στα χέρια μου, εικάζω πως όχι.

Από τη μια είναι ένα έξοχο παράδειγμα, στο βλακώδες πράγμα που συχνά λέω, πως εάν σε ερωτευτεί ένας κλέφτης, θα κλέψει για ‘σενα και εάν σε ερωτευτεί ένας ποιητής θα γίνεις ποίημα – θέλοντας να αποδείξω πως η αγάπη είναι σπουδαία, αλλά περισσότερο έρχεται να αναδείξει μια δύναμη που ήδη υπάρχει εντός κάποιου – έτσι κι εδώ.

Όταν επιμένουμε να λέμε κάτι Καφκικό, από τη δυσλειτουργία εντός air fryer μέχρι τα διαδικαστικά στην εφορία, συχνά εννοούμε και τα παράλογα κλειστοφοβικά όνειρα – εφιάλτες – στα οποία είμαστε το απεχθές σκαθάρι, απομονωμένο, ανάποδο, να πασχίζει να βρει τη θέση του ενώ κουνιαρίζεται στην πλάτη του ενώ βλέπει τις ποδηλατικές ασκήσεις των ποδιών του να σκίζουν τον αέρα.

Τα γράμματα είναι γεμάτα από τα απαίσια όνειρα που συχνά τροφοδοτούσαν τα κείμενά του. Φοβισμένα, μοναχικά, σε σημεία φουσκωμένα από ανομολόγητες ελπίδες αγάπης. Καρέκλες κήπου, ποτήρια με γάλα, επιθετική φύση που σκαρφαλώνει μέχρι το μπαλκόνι – μπαλκόνι ποιανού; Παραδοχές απουσίες, εξίσου θανατηφόρες με την πιθανότητα συντροφιάς – αποκλεισμένος στο βάρβαρο μεταίχμιο της μεταξύ τους μετάφρασης.

«Ούτε είναι ακριβώς αγάπη άμα λέω πως μου είσαι ακριβαγάπητη. Αγάπη είναι ότι είσαι το μαχαίρι που στρίβω μέσα μου.»