Ο φίλος
«Είχα την εντύπωση ότι όποιον συγγραφέα γνώριζα που στο παρελθόν σήμαινε σχεδόν όσους γνώριζα- βρισκόταν σε κατάσταση χρόνιας ματαίωσης. Όλοι ασχολούνταν με το ποιος πήρε τι και ποιος έμεινε στην απέξω και πόσο τρομερή αδικία επικρατεί στο χώρο. Με μπέρδευε πολύ. Γιατί να είναι έτσι; Γιατί όλοι οι άντρες ήταν τόσο αλαζόνες και γιατί τόσοι από αυτούς ήταν σεξουαλικά αρπακτικά; Γιατί όλες οι γυναίκες ήταν τόσο θυμωμένες και θλιμμένες; Ήταν στ’ αλήθεια δύσκολο να μην τους λυπάσαι όλους.»
Στην αρχή την αντιπάθησα, μιας και το κλίμα του new York womanizer συγγραφέα-καθηγητή στου οποίου τον αστερισμό η αφηγήτρια φαίνεται να έμεινε για πάντα, είναι περασμένης σεζόν. Οι ονομασίες σύζυγος ένα-δύο-τρία, με πίκραν επίσης. Η απορία της για τις θλιμμένες γυναίκες, ενώ η απάντηση κάνει ηλιοθεραπεία μέσα στην ερώτηση, πάλι, με έφερε σε αμηχανία. Τελικά, όμως, τσάκιζα τις σελίδες και οι σελίδες τσάκιζαν εμένα και κατέληξα: δεν αξίζει στη Νιούνεζ αυτή η αυστηρότητα. Οι ιστορίες μας είναι συνήθως μπανάλ και καλύτερα να τις γράψουμε όσο καλύτερα καταλαβαίνουμε.
Ανάμεσα σε επιστολή, ημερολόγιο, εξομολόγηση και δοκίμιο για το να είναι κανείς συγγραφέας, η αφηγήτρια διαπραγματεύεται τον απροσδόκητο θάνατο ενός καλού της φίλου και καταλήγει να φροντίζει τον σκύλο του. Η καταγωγή του φίλου, ή μάλλον των δύο φίλων, λίγη σημασία έχουν, μιας και προς το τέλος η Νιούνεζ αποκαλύπτει μερικά από τα παραμύθια της, τόσο στον εαυτό της όσο και στον αναγνώστη. Κυρίως, όμως, αφοσιώνεται στο θλιμμένο ζώο που ήρθε απότομα στη ζωή της.
«Να τι έμαθα από τον Ισεργουντ σχετικά με το να μετατρέπεις ένα πραγματικό πρόσωπο σε μυθιστορηματικό χαρακτήρα. Είναι σαν να ερωτεύεσαι, λέει. Ο μυθιστορηματικός χαρακτήρας μοιάζει με τον αγαπημένο σου: πάντα εξαιρετικός, ποτέ απλώς ένα ακόμα πρόσωπο. Συνεπώς παραλείπεις τις λεπτομέρειες σχετικά με το πώς αυτό το πρόσωπο είναι ακριβώς ίδιο με κάθε άλλο άνθρωπο. Στη θέση τους παίρνεις ό,τι σε συναρπάζει ή σε ιντριγκάρει σχετικά μ’ αυτόν, τα ξεχωριστά πράγματα που σ’ έκαναν εξαρχής να θελήσεις να γράψεις γι’ αυτόν και να τα μεγεθύνεις. Ξέρω πως όλοι θέλουν να είναι Ιταλοί. Αλλά από τότε που σε γνώρισα μου φαινόσουν πάντα Βρετανός»
