My Year of Rest and Relaxation

Τη λάτρεψα με το Αϊλίν, τη λάτρεψα και με το έτος ξεκούρασης και χαλάρωσης της. Οδυνηρή, αστεία, αποσυνδεδεμένη από τα πάντα, ελάχιστα συμπαθητική, ιδιαίτερα έξυπνη, προνομιούχα και παράξενα ειλικρινής. Τέτοιες χαρακτήρες, που στέκονται στο “now what”, μετά το σημαντικό τους δράμα, περιαυτολογώντας για όσα έχουν απομείνει από τη ζωή με κερδίζουν πάντα, όπως με κέρδισε και το fleabag και κάθε ηρωίδα που επιτρέπει στον εαυτό της να είναι.. τίποτα. Κατ’ εμέ, ιδιοφυΐες και επαναστατικό.

Η «χειμερία νάρκη αυτοσυντήρησης» της είναι μια ζοφερά κωμική προσέγγιση της θλίψης της, μέσα από άπειρες ταινίες, εκκεντρικές αγορές, κινέζικο που σαπίζει, την αποτυχία να είναι half decent φίλη ή ψύχραιμη πρώην κάποιου που δεν την άξιζε εξαρχής. Δεν έχει πού να πάει και κατά συνέπεια, μένει εδώ, με σαρδόνιο χαμόγελο, πικρία. Μεταξύ νάρκωσης και συνείδησης είναι ικανή να κάνει μεγαλύτερη τομή στην ισόβια τερατώδη οικογενειακή σιωπή απ’ ότι όλοι οι φετιχτιστές της αισιοδοξίας μαζεμένοι. Στα μάτια μου είναι απόγονος της Σύλβιας, γιατί η γυναικεία κατάρρευση πήρε την ίδια ανθρώπινη κυνική νότα με το Bell Jar, η ίδια αίσθηση κλειστοφοβίας και γυμνού από υποκρισίες ντεκαντανς. Η ηρωίδα λέει πως δεν ξέρει τίποτα, αλλά τελικά φαίνεται σα να ξέρει τα πάντα ή ακόμα καλύτερα, έμαθε τα πάντα για τον εαυτό της με τόση διαφάνεια, που αυτές οι κοφτερές ματιές στην εγκαταλειμμένη της ζωή μπορούν να θεραπευτούν με ένα ακόμα ambien.

Στην κληρονομιά αυτή, με τους ‘αντιπαθητικούς’ γυναικείους χαρακτήρες κρύβεται το υπέροχο λογοτεχνικό μυστικό της απώθησης, που κρύβεται ακριβώς μπροστά μας. Χαρακτήρες που εάν ήταν άνδρες θα ήταν ιδιοφυείς και ευαίσθητοι, τώρα μεταφράζονται ως ‘αδύνατο να ταυτιστείς’ και από αυτό και μόνο πετάω το καπέλο μου στον αέρα και το βλέπω να στροβιλίζεται ενώ αρνείται να κατέβει κάτω. Θέλει γενναιότητα να μιλήσεις έτσι για ηβικές τρίχες, φίλους του πατέρα που στην κηδεία του σε χουφτώνουν. Το να μιλήσεις για το πώς το να γυρίσεις την πλάτη σε έναν τέτοιο κόσμο, έρχεται με μια ομιχλώδη ανακούφιση.

“I was both relieved and irritated when Reva showed up, the way you’d feel if someone interrupted you in the middle of suicide.”