Διακοπές στην Αβησσυνία

Δεν περίμενα πως εντός του Σεπτεμβρίου θα διαβάσω κατά λάθος για τις αφαιρέσεις και τις κοιλάδες του Χαράρ και από τον Ρεμπώ και από την Παναγιωτάτου – αλλά μερικές φορές συμβαίνουν περίεργες και ωραίες συμπτώσεις.

Το ταξίδι με τις Ελληνίδες συγγραφείς με έφερε εδώ (παράλληλα με το άλλο ταξίδι με τις επιστολές) και δεν νιώθω απογοητευμένη, μάλλον είναι από τις καλύτερες επιλογές της κατηγορίας αυτής, από αυτά που βρέθηκαν στα χέρια μου φέτος.

Ενώ η Τέσση στην Κυψέλη, στον Λυκαβηττό, στα Εξάρχεια και στις πορείες με έφερε στο σύνηθες σύγχρονο μωσαϊκό του αθηναϊκού ρεαλισμού, στο οποίο έχω αρχίσει να παθαίνω κάποια ανυπόστατη αλλεργία, υπήρξε η καλοδεχούμενη έκρηξη της αναζήτησης του εξωτικού τόπου (με όλους τους τρόπους που μπορείς να αναζητήσεις το άυλο), με σημείο εκκίνησης δικηγόρους, τραπεζικές θυρίδες, κορωνοϊό, σε τόπους με χρώμα άμμου, tinder και ερωτικές ιστορίες, λίγες λίρες, πολύ μουσική, εξελικτική θεωρία και φυσικά, οικογενειακά μυστικά. Εκτίμησα τις εναλλαγές της αφήγησης, έφεραν την αναγνώστρια σε μια πιο ζωντανή θέση. Περισσότερο απ’ όλα εκτίμησα τις ύαινες και τη φιλοσοφημένη κίνηση των εναλλασσόμενων τοπίων στη γυναικεία ψυχή που ψάχνει ρίζες και δεν έχει ιδέα τι θα κάνει όταν τις βρει. Ίσως τις βράσει και τις πιει.

«Η συνύπαρξη ανθρώπου και ζώου, αυτό ήθελα να σου πω πριν, μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα, αν το δούμε φιλοσοφικά, είπε στον Αλέκο που καθόταν στο σαλόνι και την περίμενε. Ο Αλέκος δεν είπε τίποτα Σαν σύστημα με δομικά χαρακτηριστικά, αλλάζεις ένα πράγμα και αλλάζουν οι ισορροπίες. Αυτό εννοώ. Επίσης, αφού θέλουν να τις ταΐσουν, γιατί δεν τους αφήνουν το φαγητό σε μια άκρη να πάνε να το πάρουν όποτε θέλουν; Προφανώς δεν θέλουν απλώς να τις ταΐσουν, θέλουν να τους δώσουν φαγητό στο στόμα. Θέλουν το βλέμμα, θέλουν να δουν στα μάτια της ύαινας πως τους αναγνωρίζει σαν κομμάτι του κόσμου. Νομίζω πως θέλουν να τις εξημερώσουν, που σημαίνει και να τις υποτάξουν. Επίσης οι ύαινες ανήκουν στην οικογένεια των αιλουροειδών και δεν έχουν καμία σχέση με σκύλους. Τέσση, σ’ ακούω τις νύχτες που κλαις. Αν θες, όποτε θες, μπορώ να έρθω στο κρεβάτι σου. Ή να έρθεις εσύ στο σαλόνι. Ή να πάμε έξω. Ή τίποτα από όλα
αυτά. Ό,τι θες.»