Το ημερολόγιο ενός ασήμαντου
14 Αυγούστου
Φόρεσα το κοραλί μου φόρεμα και έβαλα πορτοκαλί σκιά γκλίτερ. Προς τι η τόσο αλέγρα διάθεση; Ο Αύγουστος απελευθερώνει τον πιο περιπετειώδη εαυτό μου. Πήγα στο black duck για να γράψω και να δροσιστώ στον συμπαθητικό τους κήπο. Μετά ήρθε ο φίλος μου και ενώ είχα γράψει μόνο μια παράγραφο του πρότεινα να φύγουμε. Ενώ διάβασε αυτή τη μια παράγραφο, μου είπε πως η λέξη «σπογγαλιειευτές» δεν υπάρχει και να το κάνω «σφουγγαράδες». Έπρεπε να προσβληθώ; Τελικά, του είπα πως ίσως και να επιτρέπεται να δημιουργώ τις δικές μου λέξεις. Ξέρω πως δεν επιτρέπεται.
Πήγαμε στην Πολιτεία. Ο καύσωνας απαγόρευε τέτοιες περιπέτειες της άγριας αναγνωστικής ψυχής, αλλά θέλαμε να απολαύσουμε την άδεια Αθήνα. Ανακοίνωσα πως δεν θα πάρω τίποτα, μου είπε να μην είμαι τόσο αυστηρή και θα μπορούσα να πάρω μονάχα ένα βιβλίο. Του είπα πως αποκλείεται, γιατί τα αδιάβαστα που έχω κουβαλάνε κάποια ύβρη εναντίον μου. Επίσης: δεν χρειάζομαι τίποτα.
Τελικά πήρα την Απόγνωση του Ναμπόκοφ και το Ημερολόγιο ενός Ασήμαντου των Τζορτζ και Γουίντον Γκρόσμιθ. Το δεύτερο δεν το ήξερα, αλλά μου γυάλισε και η έκπτωση το έκανε ακόμα πιο δελεαστικό.
Κατευθυνθήκαμε προς Γιάντες αλλά είχαν κλείσει για καλοκαίρι. Καταλήξαμε στο Mystic Pizza. Σηκώθηκα να πάω στην τουαλέτα αλλά ο ιδιοκτήτης μου είπε καλύτερα να περιμένω να επιστρέψει ο κύριος που πήγε πριν από εμένα. Ο φίλος μου μού είπε πως το εξώφυλλο από το Ημερολόγιο ενός Ασήμαντου αφαιρείται και εντός εμφανίζεται ένα άλλο, χωρίς κανένα σχέδιο. Εντυπωσιαστήκαμε και οι δύο.
4 Σεπτεμβρίου
Τελείωσα το Ημερολόγιο ενός Ασήμαντου. Είναι πάνω από τριακόσιες βαρετές σελίδες που κάπως επιτυγχάνουν να συγκρατήσουν το ενδιαφέρον. Τρομερό; Μου θύμισε το Τρεις σε μία βάρκα (χωρίς να υπολογίσουμε τον σκύλο). Είναι γεμάτο με μάταιες σκέψεις ενός Άγγλου με κρύα λογοπαίγνια και ανούσιες καταγραφές της ημέρας του. Όλοι οι χαρακτήρες νομίζουν πως είναι οι εξυπνότεροι της παρέας, αλλά συμπεριφέρονται με τρόπο μάλλον χαζό ή έχουν μέτριες εκλάμψεις. Μήπως ο συγγραφέας κάνει πνεύμα, δημιουργεί επίτηδες αμήχανες αστικές στιγμές και σατιρίζει το αγγλικό χιούμορ; Καταλήγω πως το να είναι κανείς καυστικός επειδή είναι συνηθισμένος, είναι καλή πρακτική. Μάλλον μου άρεσε.
